Look who's talking

Wanneer mensen in retrospect over hun leven praten, hoor je het ze vaak zeggen: ik heb veel fouten gemaakt in mijn leven, veel foute keuzes gemaakt, me met de verkeerde mensen ingelaten enzovoort. Ik vind het knap dat ze dat kunnen zeggen. Ik begrijp wel dat ze het denken, maar het is niet waar. Je kunt bij leven en welzijn onmogelijk bepalen wat de goede en foute keuzes zijn geweest in je leven tot nu toe. De uitkomst van je keuzes kan onprettig zijn, zelfs catastrofaal, maar dat betekent niet per definitie dat ze fout zijn.

Ik heb heel wat ‘fouten’ gemaakt in mijn leven. Om er maar eens wat te noemen: mijn eerste vriendinnetje was nu niet bepaald een heel aardig persoon, dat heeft me veel stress bezorgd en destijds behoorlijk beschadigd. Ik ben rare projecten gestart in mijn jeugdig enthousiasme, dingen als Watch me Get Famous (een project waarbij men mij kon volgen op mijn weg naar de doorbraak als songwriter). Achteraf was dat project, gezien de Idols, Starmakers, X Factors en the Voice formats z’n tijd ver vooruit, maar dat terzijde. Het project achtervolgde me nog vaak bij sollicitaties. ‘Je komt hier toch niet werken om beroemd te worden?’. De titel van het project was fout gekozen, want daar ging het niet om. Vele van dit soort projecten zouden volgen, naar later bleek: omdat ik niet durfde te beginnen aan wat ik écht wilde doen: een boek schrijven. Een project dat flopt is immers maar eenproject.

Nadat mijn moeder overleed ben ik een winkel begonnen, want ik was onoverwinnelijk (immers, het ergste was me al overkomen). Ontzettend veel lol gehad, maar een grote financiële flop, waar ik nog steeds dagelijks de gevolgen van ondervind. Ik besloot dat ik minder afhankelijk wilde zijn van opdrachtgevers, nam personeel in dienst en begon eigen projecten. Ging prima en toen was er de crisis en kwam ik in gigantische problemen, tot aan een bijna faillissement aan toe. Daar heb ik me uit kunnen werken, maar daardoor wel gevangen geraakt in een bestaan met een 120-urige werkweek en een gevaarlijke hoge bloeddruk.

Fout, op fout, op fout, op fout heb ik gemaakt. Verkeerde keuzes en soms verkeerde mensen. Toch? Deels wel, maar ik kan het ook anders zien. Door Watch Me Get Famous kwam ik in contact met Tjeerd Oosterhuis, met wie ik tot op de dag van vandaag nog samen liedjes schrijf, hetgeen onlangs leidde tot mijn eerste gouden plaat. De winkel heeft me financieel genekt, maar door de winkel ontstond er een tijdschrift en door het tijdschrift kwam ik in contact met een aantal mensen in Amerika en een gezin in het bijzonder. Mickey (dezelfde Mickey van gisteren), is een creatief genie, werkt veel voor Disney en heeft me veel zelfinzicht gegeven. Het is dankzij Mickey dat ik het uiteindelijk aandurfde om het boek te gaan schrijven, in het Engels, want meer bereik. Ik kon dat in het Engels, omdat ik door mijn bijna faillissement gedwongen werd van koers te wijzigen en voor een vertaalbureau ging werken, hetgeen mijn kennis van het Engels snel verbeterde. Tijd voor het boek had ik, omdat het bijna faillissement ervoor had gezorgd dat ik een richting moest kiezen, in plaats van een beetje van alles doen.

Ik heb zoveel blunders begaan met die rare projecten die ik heb gedaan, maar al die blunders zorgden ervoor dat ik het eerste project dat er écht toe deed, het boek voor mijn vader, prima in de markt wist te zetten. Dat ik niet vol gas en arrogant te werk ging, maar klein en bescheiden, zoals ik inmiddels had geleerd. Ik moest een Wikipedia-pagina aanmaken voor mezelf, maar dat ging niet, omdat je dat niet over jezelf mag doen (terwijl er toch echt een objectieve bio op stond, geen promotie). De pagina stond op het punt verwijderd te worden (terwijl er naar was verwezen in een krantenartikel), toen iemand bij Wikipedia me te hulp schoot. Het was iemand die ik jaren geleden had leren kennen als de beste vriend van het vriendinnetje dat ik aan het begin van deze blog omschreef als foute keuze.

Pas vorig jaar realiseerde ik me dat alles met elkaar verbonden is, dat alles in het leven samenkomt. Wat heb ik gevloekt om mijn gepruts. ‘Waarom lukt het niet, waarom gaat het niet, waarom kan ik niet doen wat ik wil doen en voel dat ik moet doen’. Het antwoord was dat het er simpelweg niet de tijd voor was. In al mijn frustratie en anticipatie heb ik zonder het te weten het pad geplaveid naar de koers die ik wilde varen.

Zijn het dan toch allemaal goede keuzes geweest? Geen idee, vandaag is maar een tussenstation. Misschien word ik ontzettend succesvol, denk ik de juiste keuzes te hebben gemaakt en sla ik me over tien jaar voor m’n kop dat ik de jeugd van m’n kind(eren) heb gemist, om maar eens wat te noemen.

Je weet het niet. Ik niet, niemand niet. De dag dat je in je kist ligt (of in potje bent gemetseld), is de dag waarop je weet wat er goed of fout is geweest in je leven. Tot die tijd moet je lekker surfen op de golf die de natuurlijke gang van zaken heet!