Look who's talking

Gisteren las ik een pijnlijk bericht op de Telegraaf over twee vrouwen op een oranje tandem, die in Argentinië geschept waren door een vrachtwagen. Hartstikke dood. Opmerkelijk vond ik het wel, want een oranje tandem lijkt me nou niet echt eenvoudig te missen (al heeft de chauffeur dat letterlijk gesproken ook niet gedaan), maar onwerkelijk vond ik het des te meer. De twee dames hielden namelijk een blog bij, zei de Telegraaf en tja, dat moest ik even Googlen. Dan lees je dus een vrolijk bericht over dankbaarheid, beseffen hoe goed je het hebt, geschreven door het betreffende tweetal op dezelfde dag. Stukje getypt, laptop dicht, naar buiten en boem! Over.

Nog pijnlijker is dat je kunt terugbladeren in de reacties. Alsof je het leven kunt terugspoelen, terug in de tijd kunt gaan tot het moment waarop het tragedie niet meer is. ‘Gecondoleerd lees’ ik. ‘Wat een verschrikkelijk drama’. ‘Ik las net op de Telegraaf dat’. Dan ineens op de volgende pagina: ‘succes meiden, doen jullie voorzichtig?’. Ik vind het tegelijkertijd bijzonder en conflicterend, dat internet je in staat stelt om te doen wat je in het echte leven niet kunt: tijdreizen!

Naar aanleiding van een blog dat ik twee weken geleden schreef over je dromen najagen, kreeg ik onverwacht veel vragen. Vragen van mensen die zich afvroegen hoe je dat precies doet, je dromen najagen. Ja weet ik veel, ik leef ook pas voor het eerst. Ze vragen het aan iemand die de dagen achter zijn computer slijt in een wanhopige poging om financiële ellende uit het verleden een plekje te geven. Dat gezegd hebbende, heb ik wel een heel fijn leven. Ik ga twee keer per jaar naar Amerika, letterlijk om op te laden, mogelijkheden te zien en vrienden te ontmoeten. Dat geld kan ik beter besteden, ervan uitgaande dat er een morgen is.

We gaan redelijk vaak uit eten, bestellen redelijk vaak wat, pikken regelmatig een bisocoopje of iets anders leuks. Natuurlijk dat zijn geen bedragen waarmee ik ook maar een gat kan slaan in die financiële muur van het verleden, maar ik zou het slimmer kunnen besteden, ervan uitgaande dat er een morgen is.

Maar dat is nu juist het punt, ik weet niet of die morgen er is en jij ook niet. Ik werk me echt kapot, maar doe ook extreme dingen waar ik van geniet, of het nu reizen naar Amerika is, mijn boek schrijven, dingen in de muziek, of gewoon lekker eten. De afgelopen jaren heb ik regelmatig gehoord: ‘Jij durft je dromen na te jagen, dat vind ik zo geweldig!’. Je zou denken dat het m’n ego streelt, maar het heeft het tegenovergestelde effect. Je dromen najagen zou niet iets bijzonders moeten zijn. Het is je geboorterecht, een verplichting aan jezelf. Als je zoiets roept dan is de reactie steevast: ‘Ja maar je kent mijn situatie niet, ik kan niet, ik weet niet, ik zie niet…’. Laat ik daar duidelijk over zijn: er is altijd een uitweg. Altijd. Er is niets moeilijkers dan afstand nemen van je eigen leven en zien wat die uitweg is, iemand anders kan hem niet voor je vinden en de uitweg hoeft ook niet altijd over rozen te gaan.

Maar kom op! Denk even aan de afgelopen tien jaar van je leven. Wat je hebt gedaan, wat je hebt bereikt, wat je had willen bereiken. Voel hoe snel ze zijn omgevlogen. Ja misschien heb je nu kinderen, verantwoordelijkheden, heck, misschien heb je schulden. Maar dat wil niet zeggen dat je niet kunt doen waar je van droomt, dat je niet kunt doen waar je voor gemaakt bent.

Die snelheid waarmee de afgelopen tien jaar zijn vervlogen, zal zich alleen nog maar verdubbelen. Hoe ouder je wordt, hoe sneller het gaat. Hoe voel je je, denk je, als je tachtig, negentig, wie weet, honderd bent, en je hebt niet gedaan waar je altijd van droomde. Niet alleen dat: je hebt niet gedaan waar je van droomde en je weet dat alle kansen daartoe zijn vervlogen. Pas als het écht niet meer kan, dán weet je dat alle beperkingen die je zojuist voor jezelf hebt opgesomd, ook de beperkingen zijn die je jezelf hebt opgelegd. Je leeft maar één keer, dat heb je vast eindeloos vaak gehoord, en misschien nog vaker zelf gedacht. Maar besef je ook wat het betekent, dat er écht een dag komt dat het te laat is, voorbij, over en uit. Kansen vervlogen. Die dag is niet vandaag.

Neem eens een dag vrij, ga op het strand zitten met de wind in je haren en vraag je af wie je bent. Wie je bent, wat je doet en vooral, wat je zou willen doen. Denk niet aan de beperkingen, aan de mogelijkheden of onmogelijkheden. Wie ben jij, wat wil je. Daarna sta je op en ga je leven verdomme. Vandaag, niet morgen.

Waarom? Omdat je het kunt. Jij zeker!


Gisteren las ik een pijnlijk bericht op de Telegraaf over twee vrouwen op een oranje tandem, die in Argentinië geschept waren door een vrachtwagen. Hartstikke dood, maar wel pas nadat ze geleefd hadden.