Look who's talking

Een bizarre titel voor een blog, dat realiseer ik me, maar van essentieel belang geweest voor mij in 2011. Een handleiding die ik enige tijd geleden geschreven heb ligt sinds vandaag in de winkel en ik vond het leuk om daar even een linkje naar te plaatsen op mijn Twitter en Facebook, want met mijn eerste roman in het verschiet eind dit jaar, zijn dat twee leuke mijlpalen. Ik kreeg onverwacht veel leuke reacties. ‘Jeetje, je gaat echt lekker he’ en ‘Het lijkt je nu ineens voor de wind te gaan!’ Ik kan het niet ontkennen, het gaat best lekker en dat heeft allemaal te maken met de titel van deze blog.

Ik timmer al jaren heel hard aan de weg. Ten minste, ik heb een hamer, ik weet dat er ergens een weg is, maar vooralsnog heb ik telkens weinig anders gedaan dan lelijk op mijn duim slaan. In 2003 startte ik mijn eigen bedrijf en hoewel ik het leuk vind om te freelancen en prima in mijn eigen behoeften kan voorzien, is het niet waar mijn hart ligt. Een boek schrijven en als het even meezit ervoor zorgen dat ik het uitgegeven krijg, dat was mijn droom. Niet sinds kort, maar sinds ik weet dat schrijven is waar ik gelukkig van word.

Ik was keihard op weg om de persoon te worden die al z’n hele leven prachtige plannen heeft, maar op z’n 80e wakker wordt, ontdekt dat z’n leven voorbij is en dat hij uiteindelijk niet heeft gedaan wat hij wilde doen. Dat voelde ik en daar baalde ik van. Maar met ergens van balen schiet je niet zoveel op. Het enige dat je doet is nóg een negatieve emotie toevoegen aan de stapel vol gevoelens van medelijden omdat hetgeen waarvan je weet dat het in je zit er maar niet uit wil komen. Dat is oprecht ellendig en frustrerend, maar dat zijn wederom twee hele passieve emoties.

Waarom is het dan vorig jaar ineens wel gelukt? Waarom schreef ik ineens de roman die ik al jaren wilde schrijven? Niet omdat ik zo goed ben of zoveel zelfkennis heb. Het was simpelweg een kwestie van op de rem trappen. Dat is een les die ik lang geleden leerde, maar pas vorig jaar toepaste. Als je het gevoel hebt dat zaken uit de hand lopen of de dingen niet gaan zoals je wilt, dan moet je op de rem trappen, een stap achteruit doen, kijken wat er mis is en dat fixen.

Wat er bij mij mis was, was de angst om te beginnen, want beginnen aan mijn grootste droom betekent dat ik op korte termijn zou ontdekken of hij waarheid zou worden of uit elkaar zou klappen. Maar de vraag niet stellen betekent niet dat het antwoord niet bestaat, dus beginnen moest ik. ‘Morgen, niet vandaag’. Zo bleef morgen altijd morgen. Dat ging nergens heen. Nu, ik moest nu beginnen! Dat zou dan ook doen. ‘Morgen’. Het is het beste vergelijken met in je warme bedje liggen op een dag dat je er niet uit hoeft, maar ook je dag niet wilt verslapen.

‘Ik ga er echt uit. Nog vijf minuutjes. Nog vijf dan. Nog drie. Toch weer vijf. Verrek, ben ik in slaap gevallen? Nog vijf minuutjes’. En zo sukkelt je leven voort. Dat kan een deprimerende gedachte zijn, ware het niet dat je uiteindelijk je bed uit bent gekomen. Het kán dus wel, een eind maken aan die zelffopperij. Als je uit je bed kunt komen op een luie zaterdag, dan kun je ook vandaag beginnen met datgene waar je al jaren van droomt. Niet morgen, vandaag. Niet zeiken, uit bed komen.

Het was die gedachte die ervoor zorgde dat ik uiteindelijk mijn boek ging schrijven. Vandaag, niet morgen. Maar daar was nog iets meer voor nodig. Een boek is echt heel veel werk. Tienduizenden woorden, daar ben je eindeloos lang mee bezig en dat was een van de redenen dat ik er nooit aan was begonnen. Tot ik besloot elke dag een pagina te doen. 90 duizend woorden klinkt als een berg werk. Toch waren er maar drie maanden en duizend woorden per dag voor nodig en ineens was het klaar.
Het voelde alsof ik het licht had gezien. Sindsdien hak ik, zonder overdrijven alles in stukjes. Alles dat ik teveel werk vind, alles waarvan ik denk dat ik het niet kan dragen, hak ik in stukjes en dat heeft ervoor gezorgd dat er ineens een stuk meer gebeurt en lukt. Het is eigenlijk heel logisch. Want je kunt vast een hele pizza op, maar dat ding schuif je ook niet ineens naar binnen.

Het is de filosofie die van 2011 echt een goed jaar heeft gemaakt en dat is waarom ik het wil delen. Wat zijn jouw dromen? Wat heb je altijd al willen doen, maar is er nooit van gekomen. Ben je je bewust van het feit dat vandaag nooit meer terugkomt, en je écht maar één keer leeft? Voorbij is voorbij en je krijgt geen tweede kans. Kom uit bed en hak het in stukjes, je bent het jezelf verschuldigd. Jaag je dromen na, vandaag nog!