Look who's talking: 2009

Dansen met Herinneringen

Onlangs voltooide ik na jaren dromen eindelijk mijn eerste roman: Dansen met Herinneringen. Een roman geschreven voor mijn vader, om ze nog eenmaal samen op avontuur te sturen en ze afscheid te laten nemen op de manier die het leven hen niet toestond. Eind dit jaar in de winkels.
Wist je dat...

ik naast teksten voor tijdschriften en boeken ook songteksten schrijf? Ik doe dat o.a. voor Edsilia Rombley, Jeroen v.d. Boom, Antje Monteiro, Vinzzent enzovoort. Voor laatstgenoemde scoorde ik eind 2011 eindelijk mijn eerste gouden plaat!
Robin...

En dit is Robin. M'n allerbeste vriendje en geboren op 15 februari 2011. Het is echt een lieverdje en daar zijn we blij mee. Het maakt al het overige veel minder belangrijk.
Schrijven en vertalen

Mijn dagelijks brood verdien ik met vertalen en copywriting voor bladen als Computer! Totaal, Tekst.nl, Tips en Trucs, Laikabooks enzovoort. Lekker druk, maar er is altijd ruimte voor meer. Snel iets goeds nodig? Mail me dan.

Mayday, mayday blog gekaapt!

Posted by Unknown - - 3 reacties

Goedendag. Mocht je hier gekomen zijn om mijn blog te lezen tijdens ons bezoekje aan de VS? Helaas peanutbutter. Martine en ik hebben onze vrienden geteld, en wie er het meeste had, kreeg de blogrechten van deze trip. Stand, 4- 238, dus voor reisnieuws, comprommiterende foto's en genante momenten, zie www.martinerijnbeek.blogspot.com.

[update 18:09]
Ik heb de FBI gebeld, ze hebben MArtine's blog gekraakt, ik kan er nu stiekem ook berichten op plaatsen. Zie aldaar het eerste filmpje.

Sterker dan ooit - Antje Monteiro

Posted by Unknown - - 1 reacties

Geen lang verhaal, wel leuk nieuwtje. De tekst die ik samen met Tjeerd. P Oosterhuis schreef voor Antje Monteiro is gelanceerd als haar nieuwe single! Blijheid!

Check haar site, of download hem via iTunes.

De oude man met de draaihangers

Posted by Unknown - - 0 reacties

Zaterdag liepen Martine en ik over de markt in Lelystad. Nu is dat niet heel bijzonder want wie eenmaal over de markt in Lelystad is geweest weet precies hoe het alle andere weken is. Het is altijd hetzelfde, altijd dezelfde mensen, altijd dezelfde kraampjes. Behalve op deze zaterdag. Vanuit een hoekje op de markt klonk muziek die rechtstreeks uit een oude film leek te komen. Het kwam echter niet uit een film maar uit een antieke platenspeler van een oude man op de martkt. Een
man die draaihangers verkocht, houten kunstwerkjes aan een touwtje die mooie optische illusies creëren wanneer ze draaien.

Het leek ons leuk om zelf eens zoiets te maken. Maar toen we de oude man nog eens goed bekeken, voelde dat als broodroof en we besloten er eentje te kopen. Dat ging niet zonder uitgebreid advies. "neem uw tijd er zijn veel Mooie kleuren opperde de man waardoor we niet eens meer zomaar iets durfden aan te wijzen.

Er vormde ineens een triest beeld rond deze man. Een man die jaren geleden zijn vrouw was verloren, de liefde van zijn leven.Jaren daarna had hij met zijn ziel onder zijn armen gelopen, tot hij twee naar geleden een nieuwe liefde vond in een oude hobby, houtbewerken. Hij sneed het ene figuur na het andere, totdat hij de perfecte vorm vond een draaiende spiraal die danste als een engel in de lucht. En terwijl de spiraal door de wind bevangen werd, wist hij het zeker, er was iemand boven die op hem wachtte en over hem waakte. Hij besloot duizenden hangers Te maken en ze te verkopen aan eenieder die wat geluk kon gebruiken. Zo reisde de oude man van stad naar stad en verkocht hij zijn dansende engeltjes.

We hebben er eentje gekocht, de uitgebreide uitleg netjes aangehoord en bewonderd met hoeveel liefde en passie de man over 'zijn engelen' sprak. We kregen het kunstwerkje netjes in een plastic tas, inclusief tip over wat te doen als hij zou vallen. Terwijl we wegliepen zagen we hoe de man een nieuwe LP op zijn platenspeler legde, meer muziek uit zijn glorietijd. Het was verder een leuke dag, lekker gewinkeld en met mijn nichtje op een terrasje gezeten. Heerlijk.

De volgende dag trof ik de draaihanger aan in een tasje op de bank. Ik keek er nog eens goed naar. Tja, het was best een leuk ding, maar toch gewoon een heel gewoon stukje hout. Ach, waarschijnlijk was de oude man gewoon een hobbyist die met zijn kunstwerkjes een centje bij probeerde verdienen. Niets romantiek, niets magie. Maar wat zou het mooi zijn geweest....

Telefoonterreur

Posted by Unknown - - 1 reacties

De telefoon rinkelde zojuist, zo'n ouderwetse met een touwtje. Ik pak dat ding eigenlijk nooit op want we hebben de lijn alleen voor ADSL, en niemand heeft het nummer. Behalve mijn schoonzusje, die heeft hem op een of andere manier in haar archief en die belt daar soms op. Zo ook een kwartier geleden, want Iris (nichtje) wilde bellen, dat doen kinderen van 14 maanden anno 2009. Toen de telefoon nogmaals rinkelde ging ik er dus van uit dat het wederom babygebrabbel was, dus pakte ik op.

"Met Martin, antwoordde ik jolig" omdat ik volgens schoonzusje altijd 'Gijzemijter' brom aan de telefoon, zoals mijn vader ook altijd deed. "Gefeliciteerd!" Oh god, daar gaan we. Mailspam vind ik irritant, maar een mailtje weggooien is eenvoudig. Ik word dagelijks 'special geselecteerd door VistaPrint, ben echt, ja écht heus waar, de 100.000e bezoeker van een website, en heb blijkbaar behoefte om vanalles en nogwat te laten vergroten en verlengen. Maar de delete-toets doet wonderen. Maar dan die telefoon! Vanaf het moment dat het woord "Gefeliciteerd" klinkt, begint de klok te lopen en zoek ik naar dat roemruchte kiertje, het kiertje dat me de gelegenheid geeft om te zeggen, nee sorry, bedankt. En die klok is belangrijk, want hoe verder het gesprek vordert, hoe groter het schuldgevoel dat ik iemand te lang heb laten praten en dat leidt tot slechte beslissingen: aankopen.

Mijn antwoord is simpel: "Gefeliciteerd waarmee?" Korte stilte. "Eerst wil ik u vragen, zit u goed?" Pfff. "Nouja, best aardig, beetje last van mijn rug omdat ik te veel uren maak en wat kramp in de nek, maar op zich is dit best een lekkere stoel. En u?" Wat volgt is een spraakwaterval met een vreemd tintje. Niet omdat ik een brief zou hebben ontvangen die ik niet heb ontvangen, waarin staat dat ik in één of andere finale zit, maar omdat ik het gevoel krijg geen echt persoon aan de lijn te hebben. De tekst is overduidelijk ingesproken, maar als ik iets zeg, stopt de 'man' met praten en krijg ik een reactie. Waarna hij roept, ik zal het u nogmaals uitleggen, en hetzelfde verhaal volgt met een iets andere intonatie. Dit is slim zeg, maar daarmee niet minder irritant. De man gaat maar door en door en door, en merknamen als Hornbach en BMW vliegen me om de oren (Want dat kan ik winnen). Altijd effectief zulke marketing, want bij Hornbach en BMW denk ik voortaan: spammers!!!

Ik wil ophangen. Ik wil heel erg graag ophangen. Maar ik moet ontdekken of dit echt een computer is of toch een mens, want hoe onbeschoft dit gesprek ook, ik wil niet zomaar ophangen. Ik wil voor mezelf altijd in ieder geval het lef kunnen opbrengen om te zeggen: "Luister, ik heb hier geen trek in, val me niet lastig, hoe komt u aan dit nummer etc." For the record, ik sta ingeschreven op de zwarte lijst, maar dat helpt dus geen zier. Ik luister en luister, en het verhaal gaat maar door, wat naar zo'n spraakoverval aan het begin van de donderdag. En ineens weet ik zeker dat het een computer is...een mens had namelijk allang adem gehaald. Ik twijfel geen seconde, en smijt die hoorn erop (en nog twee keer voor de vorm). Ik blijf nog even staren naar het grote zwarte gevaarte, maar er gebeurt niets. Geen gerinkel, geen spam. Want nu ben ik voorbereid, en daar hebben ze niets aan, je moet onverwacht overvallen worden.

Bah.

Telefoonterreur, ze zouden het moeten verbieden! Oh wacht, dat hebben ze al gedaan. Nuttig.

De schildpad en de haas

Posted by Unknown - - 3 reacties

Ik had vandaag een nogal grote vertaalklus om te doen en door samenloop van omstandigheden liep dat niet helemaal lekker. Gisterenavond geen concentratie, hetgeen begrijpelijk is want ik maak teveel uren. Wekker gezet om vijf uur, maar doorheen geslapen want ik maak veel te veel uren. Om zes uur dan toch acter de pc maar bijna tijd voor de trein dus dat had geen zin. Ik heb het document aangepast en ben in de trein gaan zitten. Ik baalde ervan dat ik mijn laptop niet bij me had, dat was nu wel van pas gekomen tijdens een dik uur in de trein. Ik kon het document niet openen op mijn iPhone dus dat had weinig zin. Maar ik zou... Ik zou natuurlijk kunnen proberen on het te lezen op mijn iPhone en vervolgens te vertalen op mijn nokia. Ik glimlachte bij het idee, wat omslachtig en onwijs onefficient. Dat zet geen zoden aan de dijk.

Totdat ik me ineens een sprookje herinnerde over een schildpad en een haas. De haas was sneller maar de schildpad won de race door gewoon door te sjokken, terwijl de haas lag te tukken. Misschien moest ik het toch maar proberen.

Het was onhandig en tergend langzaam, maar de trein dendert nu langs naarden bussum en ik heb zojuist de laatste letters van de vertaling door het T9 woordenboek van mijn nokia geperst. En heb nog tijd over om dit blokje te tikken met een relaxte dag in het vooruitzicht. Wat zijn sprookjes toch briljant. Ik hoop dat mijn laptop lekker heeft geslapen.

-- Post From My iPhone

Het is maar geld

Posted by Unknown - - 1 reacties

Sinds een paar maanden krijg ik in toenemende mate de vraag hoe het met me gaat, vreemd. Alsof mensen aanvoelen dat het niet zo extreem lekker gaat. Het eerste half jaar van 2009 was werkelijk een ramp. Bezuinigingen alom, iedereen moeten ontslaan, pand uit en een dreigend failisement.

Een paar logische inzinkingen ten spijt moet ik eerlijk zeggen dat ik er weinig slaap om heb verloren, met uitzondering van de mensen die ik heb moeten laten gaan, dat ging me aan het hart. De rest? Bijzaak!

We hebben echt op het randje gebalanceerd, tot en met dagen dat er nog maar 27 cent op mijn rekening stond met een paar duizend euro aan rekeningen. Ooit leerde ik ergens het gezegde: Geef me de kracht om de dingen te accepteren die ik niet kan veranderen, geef me de wijsheid om de dingen te veranderen waar dat kan en geef me de wijsheid om het verschil tussen beiden te zien. Dat is zo'n beetje wat me op de been gehouden heeft. Er heeft flink wat boven ons hoofd gehangen, daar kon ik niets aan doen, dat moest ik accepteren. Het enige dat ik kon doen is ploeteren en hopen dat het tij zou keren....en dat deed het op de dag dat mijn saldo 27 cent bedroeg. Een kleine kans gegrepen die uitgroeide tot en grote kans en uitvlekte tot een heleboel kansen en vooral tot het einde van onze ellende. Ik ben blij dat ik de stress redelijk beperkt heb kunnen houden dankzij een zeker gezegde en de gedachte dat geld maar geld is, sowieso een bedacht concept.

Gisteren sprak ik een kennis die ik al een tijd niet gesproken had. Ik vroeg haar hoe het met haar ging. 'langzaam beter' zei ze. Ze had kanker, is dit jaar van chemo naar bestraling gewandeld en weer terug. Nu nog 1 kuur en dan op vakantie om de spanning van de uitslag te ontlopen. Terwijl ik die situatie probeerde te schetsen in mijn hoofd, vroeg ze me hoe het met mij ging. Ik kon maar een ding antwoorden: "met mij gaat het fantastisch. Wat obstakeltjes dit jaar maar niets dramatisch. Dat is maar geld."

Het is maar geld.

Imagine all the people....

Posted by Unknown - - 1 reacties

Afgelopen zaterdag was het symfonisch vuurwerk in Lelystad. Voor wie er nog nooit van heeft gehoord klinkt het vast truttig en klein, maar in werkelijkheid is het een van de weinig écht bijzondere dingen in Lelystad. Ieder jaar een ander thema, ander vuurwerk, maar één bindende factor: de herkenningsmelodie Imagine van John Lennon.

Hoe het zo gegroeid is weet ik niet, maar altijd als die muziek begon te spelen en die droomachtige eerste klanken over het met gras bedekte vuurwerkterrein zweefden, dan beleefde ik een moment van bezinning. Nu ben ik altijd wel bezig geweest met het leven, de zin daarvan, ouder worden en de onvermijdelijke verliezen, maar ieder jaar, precies op dat moment, nog een beetje extra. Ieder jaar stond ik dan even stil bij het feit dat het leven me niet slecht behandelde en bij het feit dat ons hele gezin nog compleet was. Totdat dit niet meer zo was.

Wanneer je een moment gebruikt voor dergelijke gedachten, dan ligt er natuurlijk extra nadruk op wanneer de situatie anders ligt. De eerste klanken van John Lennon (alleen over het veld, niet op de iPod) staan niet meer voor compleetheid, ze staan nu voor gemis. En in plaats van een gevoel van tevredenheid en dankbaarheid, zorgen ze nu voor tranen. Ouder worden, of mijn afkeer daartegen, is een gigantisch thema in mijn leven en afgelopen zaterdag werd dat nog even onder een vergrootglas gehouden. Ons gezin is niet meer compleet, en hoe je het ook wendt of keert, over, hopelijk een hele lange tijd, zullen er nog minder geliefde ogen datzelfde vuurwerk aanschouwen.

Dramatisch als ik kan zijn, gingen mijn gedachten ook uit naar Michael Jackson. Los van alles wat je van hem denkt of gedacht hebt, is het natuurlijk onmiskenbaar het eind van een tijdperk. Ik kan me niet iemand voor de geest halen wiens dood een vergelijkbare impact zo hebben. De dood van de beste man legde Google en Twitter plat, dat zegt genoeg. Maar het is wederom iets dat voorbij is en niet meer terug komt. Dat stemde me triest.

Gelukkig kent alles een keerzijde, zo ook deze gedachten. Ik was niet alleen bij dat vuurwerk. We waren er met Marco, Rianne, Martine en Damian. Die kleine knul stond te bibberen van angst, omdat hij niet wist wat hij moest verwachten. Maar toen de eerste pijl de lucht in knalde, veranderde angst in opwinding, en het kon hem niet hard en explosief genoeg zijn. En terwijl ik naar die kleine jongen in al z'n opwinding stond te kijken, realiseerde ik me iets. We spreken altijd over dingen die voorbij gaan, maar misschien is dat niet hoe je het moet zien. Het leven gaat niet voorbij, maar verandert. Het verandert niet altijd zoals je dat wilt, maar dat het verandert is een garantie.

Die gedachte gaf me een soort rust. Op een dag zal ik er niet meer zijn, en misschien kijkt Damian dan als 50 (hey positief blijven) jarige jongen naar het vuurwerk, en dan denkt hij aan de eerste keer dat hij het zag met ons, met mij. Mijn leven is dan voorbij, dat van hem is gewoon anders. Zo kabbelt alles door en dat zal het altijd blijven doen, hetgeen eigenlijk een heel geruststellende gedachte is. Misschien een mooie emotie voor volgend jaar, waarin ik hoop dat Imagine niet meer staat voor gemis, en ook niet voor een gevoel van compleetheid, maar wel een gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid dat ik in ieder geval deel mag uitmaken. Van dit vuurwerk, van dit bestaan.

The city that never sleeps...

Posted by Unknown - - 1 reacties

...een van de bijnamen van New York, en zeker iets dat we de afgelopen dagen hebben ervaren. Gelukkig is het iets dat ik goed kan handelen, mijn nickname is immers ook the guy that never sleeps :). Maar alle crazyness op a stick, het is echt een van de gaafste steden die ik tot nu toe heb bezocht. Gaver dan Los Angeles? Dat kan ik niet zeggen, het is gewoon heel anders.

Ik hou ontzettend van Amerika, dat mag duidelijk zijn, maar wat ik me niet altijd realiseer is dat er vele verschillende soorten Amerika zijn. Los Angeles is anders dan Chicago en New York is anders dan Los Angeles. En er zijn nog zoveel plaatsen om te bezoeken. Het legt echter wel de nadruk op wat er op dit moment allemaal aan schort. Ik wil het niet meer, dat gewerk, maar dat is al een tijdje zo. MAar als ik hier rond loop ben ik dat zo ontzettend zat. Genietenv an de stad, de mensen, de cultuur, genieten van het feit dat ik nog niet oud ben en eigenlijk alles kan doen wat ik wil. Eigenlijk...want er zijn natuurlijk wel wat beren op de weg. Maar ik voel me eindelijk weer eens opgeladen en strijdlustig. Misschien is dat weg als ik thuis ben, maar dit tripje kan geen toeval zijn, ik had dat nodig.

Er zijn veel dingen besproken, veel dingen gedaan en er is weer een flinke knop op. Wat is dit toch een heerlijk land. Ik hoop (en besluit) dat ik Martine hier heel snel mee naartoe kan nemen om haar te laten zien hoe gaaf het allemaal is, en gewoon doen waar we zin in hebben. Ik weet het wel, dat wil iedereen wel, maar ik vind dat het moet kunnen en ik ga er voor zorgen dat het kan.

Tine, zoek jij alvast een hotelletje uit? ;)

New York Rules

Vandaag...

Posted by Unknown - - 1 reacties

Te moe voor een blogje.Wel veel foto's zie Smug martine. Leuk detail, ik ga zo live op tv de allerlaatste show van Jay Leno kijken, zoals het hoort hier in Amerika. Fijne bijkomstigheid...

Wandelen in de Grote Appel

Posted by Unknown - - 1 reacties

Dag 2, de dag die eigenlijk altijd geldt als de eerste dag, omdat je die eerste dag natuurlijk niet echt beleeft. Vandaag extreem vroeg wakker geworden. Ik vind dat nooit zo'n probleem, want er is genoeg te doen. Lekker wat klusjes weggetikt, nog wat facturen weggestuurd en daarna ontbeten. Dit tripje is niet alleen maar fun, er moet vooral content verzameld worden voor het magazine. Maar geen fun is eigenlijk onzin, want zelfs informatie verzamelen voor het magazine is natuurlijk onwijs leuk om te doen. Plus, je krijgt de kans om door de stad te lopen, mensen te spreken en een kant te zien die je normaal als toerist niet echt ziet.

New York is trouwens echt een stad voor Tine, alles hier ademt kunst. Er zijn mij sancties opgelegd als ik niet genoeg foto's zou maken, dus ik ben lekker los gegaan met die camera. Filmen blijkt toch iets dat niet automatisch gaat, een beetje met die camera door de stad sjokken is toch niet zo leuk, dat moet je echt met z'n tweetjes doen. Aan foto's zul je echter geen tekort hebben, kijk op de Smug van Martine.

Vanavond was het een soort van culturele avond. We gingen naar de musical Chicago op Broadway. Hartstikke gaaf natuurlijk, maar ik heb vrijwel de hele musical geslapen, ik kan dat niet helpen als ik na zo'n periode ineens stil moet zitten, dan ben ik zo vertrokken. Ik dacht dat ik het had klaargespeeld om het sneaky te doen, maar toen er aan het einde massaal gevraagd werd of ik lekker getukt had, wist ik natuurlijk wel hoe laat het was. Daarna nog even door de stad gewandeld naar het hotel, nu nog de foto's uploaden en dit stukje tikken. Daarna lekker slapen.

Morgen gaan we op een boottocht en moet ik een interviewtje doen voor het blad. Toch maar even goed slapen. Trusten!

Een nieuwe dag, een nieuwe wereld...

Posted by Unknown - - 2 reacties

Het blijft opmerkelijk hoe snel en ingrijpend je wereld in een dag kan veranderen. Dat had ik, gezien de snelheid waarmee de gebeurtenissen rond mijn moeder plaatsvonden, natuurlijk allang moeten weten. Feit is dat je dat na een tijdje langzaam vergeet, en langzaam maar zeker weer begint te vertrouwen op de orde van de dag.

Wie dichtbij me staat, weet dat het de laatste tijd allesbehalve lekker is gegaan. Aantal klussen is ingestort, ondanks flink snijden in de kosten zijn die nog altijd flink veel hoger dan de baten en het leek tegenslag op tegenslag. Natuurlijk zijn tine en ik strijdlustig, maar het voelt soms als vechten tegen de bierkaai, water naar de zee dragen, een druppel op een groeiende plaat en meer van dat soort mooie gezegden.

En toen werd het 26 mei 2009. Om 9 uur kreeg in een telefoontje of ik een gigantische vertaalklus wilde doen. Ik zit om klussen verlegen, dus antwoord was volmondig ja. Vervolgens om 9:30 een telefoontje dat er iemand op het werk was uitgevallen en of ik vijf dagen mee wilde naar New York. Normaal gesproken was dat een volmondig ja, maar ik kwam natuurlijk in de knoei met de planning dus moest er over nadenken. Tine zou me echter vakkundig om het leven brengen als ik niet zou gaan, en dat was dan weer motivatie genoeg voor mij.

Stressen, stressen, om die nieuwe klus af te krijgen, plus nog een aantal andere klussen. Daarna de hele nacht doorhalen om mijn werk voor de komende dagen af te maken, gevolgd door een vlucht van 8,5 uur. Een vlucht waarin er genoeg viel te overpeinzen. Over de toekomst, wat ik moet doen, wat ik kan doen en vooral wat ik wil doen. In de bus van het vliegveld naar het hotel kon ik het niet laten om mijn mail te checken. Er blijkt een geinteresserde te zijn voor mijn kantoorpand, ik heb een grote nieuwe klus, en een website die ik gebouwd heb zonder te vragen, heeft interesse gewekt. In een vliucht van 7 uur ben ik niet alleen van de ene naar de andere kant van de wereld gereid, maar ook nog eens in een hele andere realiteit terecht gekomen. Want als alles uit de mailtjes doorgang vindt, zijn we volledig uit de shit.

Nu eerst maar focussen op dit tripje New York, een stad waar ik altidj al naartoe heb gewild. Vanavond heerlijk genoten van een diner bij een steakrestaurant, en daarna nog even wat gedronken bij een kroeg (heb Tine beloofd dat ik meedoe aan sociale dingen, en me niet opsluit in de hotelkamer). Maar stiekem verheug ik me ook al op de terugreis, want ik kom terug in een veel positievere wereld. Of het allemaal doorgaat weet ik niet, maar er is in ieder geval weer hoop, en hoop doet leven. Dat, gecombineerd met het land van de onbegrensde mogelijkheden, maakt dit tot een bijzondere trip en een bijzonder dag, die wederom bewjist dat het leven zich in één dag totaal kan omgooien.

Ik heb mijn videocamera mee, maar omdat er meer mensen op die filmpjes te zien zijn dan ik, kan ik ze niet zomaar op YouTube zetten. Het zal dus ouderwets tekst en foto's zijn. Maar al zegt een beeld meer dan duizend woorden, laat deze tekst en deze dag illustreren dat, zelfs al ben je overtuigd van iets anders, niet is wat het lijkt, en morgen een heel andere wereld kan presenteren dan gisteren, ongeacht, hoe, wie, wat, waar en waarom.

Vakjury EurovisionSongContest 2009

Posted by Unknown - - 0 reacties

Lees het artikel hier, Ook Belgie schrijft erover Hier en Hier, een stukje op het songfestival blog

Vijf jaar...

Posted by Unknown - - 1 reacties

Ik kwam net geheel op eigen initiatief er achter dat ik op de dag dat ik vijf jaar met Martine heb, een stukje schreef over Iris, Fenna, Marco, Rianne, de zaak, maar niet over Martine. Ik ging slapen en bedacht geheel uit mezelf, zonder daaraan herinnerd te worden door een schattig meisje met pruillip, dat het ook aardig is om een momentje aan 'dat andere' te besteden.

Ik doe het nu als grapje, maar liever doe ik het niet. Want onze vijf jaar, zijn van ons, niet van iedereen. Onze ruzies, onze knuffels, onze lachbuien, onze irritaties, onze zorgen, onze dromen, onze wensen, onze hoop, mijn sokken, haar haarelastiekjes, ons leven. Vink, prinsesje, pedo, piemelo. Niet dat iemand daar iets van snapt, maar Tine en ik wel. En dat is dan ook precies wat ik bedoel...van ons.
x

Vallen en opstaan

Posted by Unknown - - 0 reacties

Twee jaar geleden schreef ik een stukje op mijn blog over Fenna, het kleintje van Marco en Rianne. Ik bracht haar naar bed en terwijl ik haar in slaap zag vallen, spookte er vanalles door mijn hoofd, gedachten die veel indruk op me hebben gemaakt. Wat me vooral bezighield was de gedachten dat het leven van de kleine Fenna nog zo heerlijk eenvoudig en zorgeloos was, en het feit dat er niemand is die er voor kan zorgen dat dat altijd zo zal blijven.

Vandaag had ik een soortgelijke ervaring. Iris, eveneens van Marco en Rianne (alsof je ze zo bij de supermarkt kunt halen) is nog maar tien maanden oud, maar inmiddels ook alweer een heel bijzonder mensje (een bijzonder groot mensje ook vooral, ze geven haar Pokon). Iris heeft een griepje, en snottert, hoest en proest er flink op los. Superzielig is dat altijd, want na een flinke hoestbui moet ze huilen van de pijn, iets dat je je als volwassene kunt voorstellen, want je weet hoeveel pijn een zere keel kan doen. Schrale troost: we hebben het allemaal moeten doorstaan toen we klein waren, het hoort er nu eenmaal bij.

Ik bracht haar naar bed vandaag, maar de kleine dame wilde niet echt slapen, ook al viel de vermoeidheid overduidelijk uit haar ogen te lezen. In plaats daarvan vond ze het veel leuker om te rommelen in haar bed, de spijlen vast te pakken en zich vervolgens omhoog te trekken; over de berand gluren is veel interessanter dan tussen de spijlen door. Maarja, wie staat die valt en Iris kukelde dan ook regelmatig haar bedje in en niet altijd even zacht. Snikken, maar snel weer vergeten en opnieuw proberen, vallen en opstaan noemen ze dat. Ik bekeek het van een afstandje en herkende het gevoel van twee jaar terug. Wat is haar leventje toch heerlijk simpel. Je valt, je doet je zeer, soms meer dan anders, maar je klautert weer omhoog en doet het opnieuw, net zolang totdat je goed leert staan óf zacht leert vallen.

Jaloers was ik op de eenvoud van haar leven. Dat wordt later zoveel ingewikkelder. Ik denk aan de afgelopen paar maanden en hoe zwaar die zijn geweest. Het abnormale tempo waarmee mijn klanten zijn gaan bezuinigen, waardoor ik in tijd van een maand al mijn klussen kwijtraakte, iedereen heb moeten ontslaan, mijn kantoor heb moeten verlaten, een baan moeten zoeken en zelfs dán nog niet genoeg verdienen om uberhaupt de basislasten maar te dekken. ook niet als Martine fulltime zou gaan werken. Mijn pand raak ik aan de straatstenen niet kwijt, er dienen zich nauwelijks nieuwe klussen aan, en de toekomst is onzekerder dan ooit. De meeste dagen voel ik me echter bevrijd en beter dan ooit, maar soms, als ik de lasten en baten tegenover elkaar zet, weet ik niet zo goed meer wat te doen. De economie wordt de komende tijd alleen maar moeilijker en als ik nog een klus kwijtraak houdt het echt op, dan gaan we failliet. Daar komt bij dat ik de energie om te knokken op het moment volledig kwijt lijk te zijn, omdat het geen zin meer lijkt te hebben.

En dan kijk ik naar Iris, die voor de zoveelste keer op haar billen valt, omhoog klimt en het opnieuw probeert. Dan denk ik: "Wat heb je het nu toch makkelijk, jouw leven telt maar één wet, als je valt, moet je opstaan. Later, later wordt alles veel ingewikkelder." Ik ben er nog een half uurtje blijven zitten, kijken naar het tafereeltje en het staaltje microproblematiek voor mijn neus. Ineens drong er iets tot me door. Ingewikkelder? Hoezo dan? In principe is alles een kwestie van vallen en opstaan. De enige complicatie die erbij komt als je ouder wordt is zelfmedelijden. Natuurlijk mag ik balen van wat er is gebeurd en natuurlijk mag ik soms even niet meer weten hoe ik verder moet. Ik ben gevallen, heel hard, en ik heb me zeer gedaan. Dan mag ik soms best een beetje huilen. Ik moet echter één gedachte vasthouden, en dat is dat het daarna weer tijd is om op te staan. Als je blijft zitten, kijk je ook nooit over de rand van je bed en kun je net zo goed maar gaan slapen.

Iris had geen zin om te slapen, en ik heb geen zin om te slapen! Economie moeilijk? Natuurlijk, maar ik ben niet de eerste de beste en ik vind wel een manier om dit te omzeilen en weer over mijn bedrand te gluren. De wereld is en blijft zo simpel als de wereld van een kind van tien maanden en die complexiteit die hoort bij ouder woorden, die introduceer je zelf. Tijd om te knokken, I'm back!

Shindlers Lift?

Posted by Unknown - - 0 reacties

Ik was op bezoek in het ziekenhuis toen ik dit bordje in de lift zag hangen... Het duurde even voordat ik doorhad wat er grappig aan was...

Videooooooos

Posted by Unknown - - 1 reacties

Untitled from Martin Gijzemijter on Vimeo.

Surfin USA: 31 januari - Kerk en Draken

Posted by Unknown - - 0 reacties

Vandaag was een vreeeeemde dag. Ik ben vanmorgen lekker vroeg opgestaan om aan het Disneyproject te werken voor Mickey, zodat we een beetje een voorsprong hadden. Er moet videomateriaal bewerkt worden met leuke teksten, en, hoewel engels natuurlijk niet mijn native taal is, gaat het enorm goed en dat is leuk.

Om een uur of twaalf werd ik van het kantoor geplukt om samen met Brett, Serena en uiteraard Martine naar de China Town Parade te gaan. Wie mij kent weet dat ik daar niet gek op ben, langs de kant wachten op dingen die langs komen rijden...tenzij die dingen grote zwarte oren op hebben en Mickey heten. Maar Martine houdt nou eenmaal enorm van die dingen en je kunt niet altijd doen wat je leuk vindt, dus hoppa, naar de parade. Eerste meevaller: we hebben daar het lekkerste eten gegeten tot nu toe. Simpele spiesjes van kip en beef, vergezeld door heerlijke nasi. Zelfs nog teruggeweest voor een extra portie, die buik valt hier toch niet op, en thuis gaan we weer aan den bakker.

De parade zelf was een beetje, tja, wat zal ik zeggen, suf. Er waren wel mooie draken, maar ook veel supersaaie praalwagens. Bovendien stonden we op een rustmoment in de route ofzo, waardoor niemand eigenlijk wat deed tijdens het langswandelen. Het leek een beetje de auditieronde van Idols, maar dan met draken, superrommelig. Dat was prima geweest, als die draken achter elkaar kwamen, maar er zaten soms zelfs tien minuten tussen. Gelukkig vond onze aanhang het ook saai en hebben we er hard om gelachen.

Tweede stop van de dag: de kerk. Pardon? Ja, de kerk, met Amen en alles. Wederom, wie mij kent weet dat ik het niet zo heb op kerken, het is gewoon niet zo mijn ding. Een stuk of vijftig man vol geloof en vertrouwen naar boven zien kijken en horen zingen hoe geweldig een zeker iemand is, terwijl als ik naar boven kijk zie ik alleen plafondtegels (456 om precies te zijn). Het was erg koud in de, overigens erg mooie, kerk, maar dat is begrijpelijk, die mensen willen iedere toenadering met de benedenbuurman mijden. Vijf plasmatelevisies, dat dan weer wel. En weet je wat het ergste was, ik kreeg een naamsticker. Martin stond er op mijn sticker en overal waar ik langsliep hoorde ik hi Martin, welcom to our community. Ugh. En tijdens de dienst moesten we elkaar ineens allemaal een handje geven en begroeten. Ja hallo, ik ben niet Nederland uitgevlucht om vervolgens alsnog in het buitenland te gaan Frans Baueren!

Maar eerlijk is eerlijk, het was een bijzondere ervaring. Het zingen was een beetje suf, en het preken was een beetje saai, maar ik begreep wel het nut van een gemeenschap. Een plek waar mensen regelmatig samenkomen en dingen delen, zodat geboorte, dood en andere gebeurtenissen geen dingen zijn die je alleen hoeft door te maken. Een bijzondere gewaarwordig. Na het kerkavontuur lekker naar huis gegaan en gegeten (pizaaaaa). Morgen ga ik de hele dag met Mickey aan het Disneyproject, en Martine gaat met Brett en Serena naar het strand. Het is me een mooie boel hier ;)

Dr Pepper out!

Surfin USA: Dag 5: Disney, Disney, Disney

Posted by Unknown - - 1 reacties

Eindelijk, de beurs is voorbij. Niet dat de beurs zo vervelend is, maar je kunt eigenlijk weinig anders doen. Nu de beurs voorbij is, dat was eigenlijk gisteren al, zoals je op Martine haar blog hebt kunnen lezen, kunnen we veel meer leuke dingen doen. 1 van die dingen is een tripje naar Disneyland Californian Adventure, een soort Disney Studios als je het wilt vergelijken met parijs. Een heel prettig park, want het was allemaal precies te doen in een dag. Een paar attracties gedaan die we al kenden, zoals de muppets 3d show, maar ook onwijs leuke nieuwe dingen, zoals de 3d show van Toy Story, waarbij een 3d show, inclusief bril, wordt gecombineerd met een shietspelletje, dat was echt gieren van het lachen.

Shows en optredens waren gaaf en check vooral ons staaltje voice acting bij Beauty in the Beast (filmpje). Maar het meest bijzonder was toch wel de attractie Soaring over California. Martine was er vorig jaar al in geweest toen ze naar een of ander vipfeestje mocht, maar ik mocht dit jaar voor het eerst. Het klinkt te suf: je zit in een karretje en vliegt over de landschappen van Californie. Twintig jaar geleden was het misschien ook inderdaad suf en saai geweest, maar anno 2009 is de techniek zo briljant dat je letterlijk door de wolken vliegt, wat is dat ontzettend gaaf. Dat, gecombineerd met prachtige muziek, geeft het geheel een emotionele lading...alsof je hier hoort.

Filmpjes en verslagjes gaan een beetje door elkaar heen lopen nu, omdat er niet altijd tijd en ruimte is om te monteren, maar daar moet je maar even doorheen prikken. We zijn vanmorgen uitgcheckt, en daarna door Serena opgehaald met de auto. Eerst gewinkeld in Chinatown, en daarna wat lunch genuttig bij The Cheesecake Factory (waar ze de meest briljante sinaasappelsap hadden). Daarna, jawel, rolschaatsen. Kun je je nog die videoclips herinneren van 20 jaar geleden, met van die rolschaatsbanen en neon kleuren? Dat is precies de rolschaatsbaan die we vandaag hebben bezocht, alleen hebben ze er sindsdien niets meer aan gedaan. Voor hen een slechte zaak, voor ons een fantastische ervaring. Een paar rondjes fijn wezen rollen op die dingen, maar zonder bescherming, hadden ze daar niet, dus na een valpartij en een flink gat in mn broek had ik het wel weer gehad.

Inmiddels gearriveerd bij Mickey z'n huis en daar een beetje gesetteld. Wat is dat een fijn huis zeg, martine voelt zich hier ook ernorm thuis, het zijn gewoon hele lieve mensne.. En ik mag me uitleven. Mickey werkt aan een nieuwe versie van een Disney-project waarvoor teksten moeten worden bedacht en ik mag en kan hem daarbij helpen, en dat is natuurlijk helemaal cool. Pluspunt is dat het ook nog eens heel erg goed gaat, dus daar zit zeker toekomst in, alleen weten we nog niet hoe. Erg tof, erg gaaf, Disney rules en de wereld is een fijne plek.

Hoop dat daar ook alles goed gaat.

xx en trusten.

Martin en Martine

Surfin' USA 09 Dag 2- M&M bibberend in Disneyland

Posted by Unknown - - 3 reacties

Surfin' USA 09 Dag 2- M&M bibberend in Disneyland from Martin Gijzemijter on Vimeo.

Vandaag was een beetje vreemde dag. De beurs begint morgen pas, dus we konden vandaag alleen de press badges ophalen, en het weer was nog niet echt om over naar huis te schrijven (doe ik nu mooi toch, ha) dus we zaten een beetje na te denken over wat we konden gaan doen, Anaheim is immers ingericht op mooi weer. Besloten om maar te zien wat er gebeurde, werkte gisteren immers ook heel goed.

Eerst even een ontbijtje genuttigd met aardappelen, scrambled eggs en een bakje snot met stukjes (zie filmpje) en daarna naar het Convention Centre. Daar hebben we de pressbadges opgehaald. Toen we daar toch waren, bedacht Martine dat het leuk was om alvast de beursvloer op te sneaken, want Judi (van Judikins) en Cheryll (van TVWeekly) zouden daar al moeten zijn. Goed idee, maar we mochten daar nog niet komen. Ik was een briljant plan aan het bedenken met een smoes waarbij we iemand moesten helpen op de beursvloer, maar geen telefoonnummer hadden. Ik wilde dit verhaal aan Tine uitleggen, maar toen ik me omdraaide, was ze al snel de beursvloer op gerend. Haar theorie: die heren en dames die de kaarten controleren, zijn altijd boven de 80, dus als je hard genoeg rent moet het lukken.

Cherryll kwamen we nog niet tegen, maar wel al een paar andere vrienden, waaronder Judi. Gezellig staan kletsen en natuurlijk alvast wat afspraken gemaakt voor de komende week. Op de terugweg vonden we een stand die Disneykaartjes verkocht voor weinig. Het addertje: de kaartjes zijn pas geldig na 4 uur 's middags. Uitstekend, want we hebben nog niet zoveel te doen. Martine is toch nog even gaan slapen, ik ging op missie rookmelder. Er hangt namelijk een rookmelder, pal boven mijn bed. En die knippert. Niet omdat ie stuk of leeg is, nee, omdat dat is wat deze rookmelder doet. Overdag geen probleem, maar 's nachts: donker, kamer knalgroen, donker, kamer knalgroen. Ik heb hem af laten plakken, dus dat wordt heerlijk tukken.

Daarna naar Disney. Veel gezien en gedaan, maar vooral ook veel rondjes gelopen in het donker. Opvallend was weer eens wat voor helden Martine en ik zijn. Beschadigd door het trauma dat we opliepen door de Pirates of the Caribbean show in Madame Tussauds, durfden we niet zoveel meer. Uiteindelijk toch heel dapper in de sneeuwwitje attractie gegaan. Klinkt leuk en onschuldig toch? Klopt, totdat het donker wordt, en de heks komt, en de bomen gaan bewegen en en en. Kortom, daar kwamen we die attractie uitgereden, elkaars handen finaal fijngeknepen, en te laat gerealiseerd dat iedereen ons kon zien. Als de attractievrouw aan je vraagt of het gaat, bij Sneeuwwitje, dan weet je wel hoe laat het is. Hetzelfde gold voor de Finding Nemo duikboot. Ja, hartstikke leuk, maar donker, haaien en vissen met blauwe lampjes. Ikheb geen handen meer over. Maar verder zijn we heel stoer hoor, we zijn zonder blikken of blozen als ware bikkels de Buzz Lightyear Astro Blasters attractie in geweest. Zie foto, zo stoer zijn wij.

Hoogtepuntje was toch wel de Pirates attractie. Die kennen we natuurlijk uit Parijs, maar is hier toch even wat anders. Ten eerste drie keer zo lang, ten tweede snap je waar het verhaal vandaan komt en ten derde bevat de attractie nu Johnny Depp (zo tof dat hij elke dag tijd vrij wil maken) en dat maakt het wel stukken leuker. De avond geeindigd met Fantasmic, de show waarbij geprojecteerd wordt op water. Dat blijft toch altijd spectaculair om te zien, maar dat zul je wel zien op het filmpje. Vanaf morgen vier dagen beurs, dus geen idee hoeveel tijd er is voor m&m filmpjes, maar dat zien we wel.

Voor nu, goedemorgen, wij gaan pitten!

M&M

Surfin' USA 09 Dag 1- M&M als Police Witnesses

Posted by Unknown - - 1 reacties

Ongelooflijk, dat het alweer een jaar geleden is dat we in dit land zaten, in dit gebied zaten en zelfs in dit hotel zaten. Als je jaarlijkse dingen doet, dan merk je pas echt hoe snel de tijd gaat. We kwamen hier aan met de taxi en het was werkelijk net alsof we hier gisteren waren vertrokken. Dan is het altijd maar 1 ding hopen en dat is dat de man die ons elk jaar incheckt ook dit jaar weer dienst heeft op onze incheckdag. Hij geeft ons dan altijd een betere kamer, en dat was dus ook dit jaar weer het geval (gesecret he), dus we kregen een upgrade. Extra grote kamer, met kookplaat, koelkast, reuze magnetron en een aparte slaapkamer. Luxe hoor.

Verder valt er over zo'n eerste dag niet zoveel te vertellen. Dat vind ik altijd jammer en ik baalde daarstraks ook een beetje dat ik niet iets interessants had om over te schrijven. Was ik die hele Secret natuurlijk vergeten, en binnen tien minuten was er ineens meer dan genoeg om over te schrijven. Martine en ik gingen namelijk even wat drinken en eten halen bij de 7Eleven naast ons hotel. Mandje gevuld met lekkers, toen we ineens een flink geschreeuw hoorde, gevolgd door iemand die een beker frisdrank door de zaak smeek en eiste dat ze haar geld terug kreeg. De winkeleigenaar reageerde daar niet handig op en begon lekker agressief terug te doen. De dame greep naar iets in haar tas, hetgeen wij een mooi moment vonden om de diepvriesspinazie achterin de zaak eens van dichtbij te bekijken. "Wat is ie groen he?" "Ja, en zo mooi van vorm ook." "En koud, dat zeker".

We dachten dat de boel wel even zou overwaaien, maar het escaleerde een beetje. Er werd flink geschreeuwd en gedreigd met politie, waarna het tafereel zich naar buiten verplaatste. Dat was dat, dachten we, en we shopten verder. Totdat bleek dat het meisje de man in zijn arm gestoken had, en voor we het doorhadden stonden we tussen de loeiende politiewagens. De winkel werd afgesloten, en aangezien wij zo'n beetje de enigen waren die in de winkel aanwezig waren tijdens het incident, werden we ineens gebombardeerd tot ooggetuige. Zo goed mogelijk ons verhaal gedaan, al was haar tas volgens tine kameelbruin en volgens mij Oililygroen, maar kniesoor die daar op let.

Maar jemig zeg, wat was die politie er snel, en wat werd er gehandeld. De verwondingen van de man waren op het eerste gezicht niet heel erg (het scheen maar een schrammetje te zijn), maar ambulance, brancard, brandweerwagen nog drie politiewagens, kortom er werd heel wat uit de kast getrokken. We vonden het voor de man natuurlijk heel erg, en eerlijk is eerlijk, toen we in de winkel stonden voelde dat niet heel erg veilig en gemakkelijk, maar de nasleep was stiekem wel een beetje stoer, Martin en Martine als official eye witnesses, present on the crime scene. We hebben in ieder geval ons dingetje gevonden dat ons door de avond heen sleept, want jetlagtechnisch gezien moeten we nog even wakker blijven.

Enerverend was het in ieder geval wel, en ook een beetje eng, maar gelukkig niet erger dan de dingen die je in Nederland meemaakt. En wat in ieder geval een veilig gevoel is, is het feit dat de politie letterlijk binnen drie minuten na het bellen aanwezig was, daar kan de wildplassende KLPD nog een puntje aan zuigen. Tot zover dag 1, morgen volgt iets dat nog veel heftiger is: de passen ophalen voor de beurs.

Ons zeer uitgebreide getuigebriefje

Zo zie ik er uit na 16 uur vliegen

En zo Tine

De man die niet Fred Oster was...

Posted by Unknown - - 0 reacties

Ik las vanmiddag dat Kick Stokhuyzen is overleden. Misschien heb je geen idee wie dat is, ik had dat tot vanmiddag eigenlijk ook niet. Het artikel greep echter mijn aandacht omdat er een foto bij stond met daarop een man die ik kortgeleden op omroep Max had gezien. De TV Comeback heette dat en het was een samenzijn van oudjes die ooit iets op tv betekend hadden. Met Fred Oster als presentator, wist ik alwetend. Alleen was het niet Fred Oster, maar Kick Stockhuyzen.

Ik heb tegenwoordig iets meer tijd om handen, dus ik klikte de link naar de uitzending op de site van Max aan (ironisch eigenlijk, een omroep voor oudjes die wél begrijpt hoe internet werkt, in tegenstelling tot de rest van het publieke bestel). Ik heb de hele uitzending in één adem uitgekeken. Ik kende Kick Stokhuyzen niet, maar het werd me al snel duidelijk dat het niet zomaar één van de presentatoren van vroeger was, maar een heus kijkcijferkanon, al bestond die term toen nog niet. Vooral de opening van het programma greep me. Die man kwam na dertig, zo niet veertig jaar van de showtrap en genoot daar zo van dat hij het doodleuk nog een keertje deed.

Het deed me ontzettend veel. Niet zozeer omdat de beste man er niet meer is, maar meer omdat hij heel gelukkig oud geworden leek. Soms lijken dingen in het leven er niet toe te doen. Ik kan me zo voorstellen dat hij na zijn laatste programma mooie dingen heeft meegemaakt, maar ook een hele hoop ellendige. Mensen verloren, tegenslagen, nadelen van ouder worden. Maar hij stond daar weer op zijn oude plekje voor de camera en het leek er niet meer toe te doen, zo gelukkig keek hij uit z'n ogen en zo gelukkig sprak hij over de dingen die hij heeft gedaan en meegemaakt.

Het greep me vooral omdat ik vorige week weer een ouderwetse nacht had. Ik heb inmiddels wel geleerd om niet meer zoveel te piekeren over dingen die buiten mijn macht liggen (één van de redenen dat ik zoveel werk). Maar soms, heel soms verval ik nog wel eens in een oude gewoonte. Dan lig ik wakker, kijk ik naar Martine en dan realiseer ik me dat we nog best jong zijn. Maar ook dat we niet eeuwig jong zijn. Dat de tijd snel gaat. Dat alles om ons heen zo snel gaat. Dat er nog zoveel is dat ik moet doen. Maar vooral dat de jaren zo snel tellen, iets dat nu nog absoluut niet geeft, want ik ben nog niet oud, maar er komt een dag waarop ik dat niet meer kan zeggen. En dan is het een stroomversnelling, ik wil niet oud worden, nu niet nooit niet, ik wil niet minder kunnen, minder kansen krijgen, steeds meer mensen om me heen verliezen, spijt hebben van dingen die ik heb gedaan, niet heb gedaan. Ik wil het niet ik wil het niet, en toch kan ik het niet remmen en wordt het ook voor mij ooit realiteit. Ik raak dan zo in paniek dat het zweet me uitbreekt en de lucht mijn longen volledig verlaat. Tot ik mezelf eindelijk tot rust kan manen en in slaap val.

Dat was vroeger aan de orde van de dag. Tegenwoordig niet meer, maar blijkbaar nog wel af en toe. En toen las ik het artikel over Kick Stokhuyzen. Ik las het artikel, ik keek zijn show. Daar stond echt een gelukkig man, in ieder geval een man met een rijk leven. Ik zag daar niet een man staan die weinig kon, maar een man die ontzettend veel had gedaan. Niet een man die veel mensen heeft verloren, maar een man die ontzettend veel mensen heeft liefgehad en veel mensen heeft gekend die hem liefhadden. Natuurlijk is het egoïstisch om het verhaal van deze man te gebruken voor mijn eigen gemoedsrust, er zijn immers mensen die sinds gisteren intens verdrietig zijn. Maar die gemoedsrust is een feit en ik vind het bijzonder.

Ik las vanmiddag dat Kick Stokhuyzen is overleden. Misschien heb je geen idee wie dat is, ik had dat tot vanmiddag eigenlijk ook niet. Maar ik ben blij dat het niet Fred Oster was.