Look who's talking

Ongelooflijk, dat het alweer een jaar geleden is dat we in dit land zaten, in dit gebied zaten en zelfs in dit hotel zaten. Als je jaarlijkse dingen doet, dan merk je pas echt hoe snel de tijd gaat. We kwamen hier aan met de taxi en het was werkelijk net alsof we hier gisteren waren vertrokken. Dan is het altijd maar 1 ding hopen en dat is dat de man die ons elk jaar incheckt ook dit jaar weer dienst heeft op onze incheckdag. Hij geeft ons dan altijd een betere kamer, en dat was dus ook dit jaar weer het geval (gesecret he), dus we kregen een upgrade. Extra grote kamer, met kookplaat, koelkast, reuze magnetron en een aparte slaapkamer. Luxe hoor.

Verder valt er over zo'n eerste dag niet zoveel te vertellen. Dat vind ik altijd jammer en ik baalde daarstraks ook een beetje dat ik niet iets interessants had om over te schrijven. Was ik die hele Secret natuurlijk vergeten, en binnen tien minuten was er ineens meer dan genoeg om over te schrijven. Martine en ik gingen namelijk even wat drinken en eten halen bij de 7Eleven naast ons hotel. Mandje gevuld met lekkers, toen we ineens een flink geschreeuw hoorde, gevolgd door iemand die een beker frisdrank door de zaak smeek en eiste dat ze haar geld terug kreeg. De winkeleigenaar reageerde daar niet handig op en begon lekker agressief terug te doen. De dame greep naar iets in haar tas, hetgeen wij een mooi moment vonden om de diepvriesspinazie achterin de zaak eens van dichtbij te bekijken. "Wat is ie groen he?" "Ja, en zo mooi van vorm ook." "En koud, dat zeker".

We dachten dat de boel wel even zou overwaaien, maar het escaleerde een beetje. Er werd flink geschreeuwd en gedreigd met politie, waarna het tafereel zich naar buiten verplaatste. Dat was dat, dachten we, en we shopten verder. Totdat bleek dat het meisje de man in zijn arm gestoken had, en voor we het doorhadden stonden we tussen de loeiende politiewagens. De winkel werd afgesloten, en aangezien wij zo'n beetje de enigen waren die in de winkel aanwezig waren tijdens het incident, werden we ineens gebombardeerd tot ooggetuige. Zo goed mogelijk ons verhaal gedaan, al was haar tas volgens tine kameelbruin en volgens mij Oililygroen, maar kniesoor die daar op let.

Maar jemig zeg, wat was die politie er snel, en wat werd er gehandeld. De verwondingen van de man waren op het eerste gezicht niet heel erg (het scheen maar een schrammetje te zijn), maar ambulance, brancard, brandweerwagen nog drie politiewagens, kortom er werd heel wat uit de kast getrokken. We vonden het voor de man natuurlijk heel erg, en eerlijk is eerlijk, toen we in de winkel stonden voelde dat niet heel erg veilig en gemakkelijk, maar de nasleep was stiekem wel een beetje stoer, Martin en Martine als official eye witnesses, present on the crime scene. We hebben in ieder geval ons dingetje gevonden dat ons door de avond heen sleept, want jetlagtechnisch gezien moeten we nog even wakker blijven.

Enerverend was het in ieder geval wel, en ook een beetje eng, maar gelukkig niet erger dan de dingen die je in Nederland meemaakt. En wat in ieder geval een veilig gevoel is, is het feit dat de politie letterlijk binnen drie minuten na het bellen aanwezig was, daar kan de wildplassende KLPD nog een puntje aan zuigen. Tot zover dag 1, morgen volgt iets dat nog veel heftiger is: de passen ophalen voor de beurs.



Ons zeer uitgebreide getuigebriefje



Zo zie ik er uit na 16 uur vliegen



En zo Tine