De telefoon rinkelde zojuist, zo'n ouderwetse met een touwtje. Ik pak dat ding eigenlijk nooit op want we hebben de lijn alleen voor ADSL, en niemand heeft het nummer. Behalve mijn schoonzusje, die heeft hem op een of andere manier in haar archief en die belt daar soms op. Zo ook een kwartier geleden, want Iris (nichtje) wilde bellen, dat doen kinderen van 14 maanden anno 2009. Toen de telefoon nogmaals rinkelde ging ik er dus van uit dat het wederom babygebrabbel was, dus pakte ik op.
"Met Martin, antwoordde ik jolig" omdat ik volgens schoonzusje altijd 'Gijzemijter' brom aan de telefoon, zoals mijn vader ook altijd deed. "Gefeliciteerd!" Oh god, daar gaan we. Mailspam vind ik irritant, maar een mailtje weggooien is eenvoudig. Ik word dagelijks 'special geselecteerd door VistaPrint, ben echt, ja écht heus waar, de 100.000e bezoeker van een website, en heb blijkbaar behoefte om vanalles en nogwat te laten vergroten en verlengen. Maar de delete-toets doet wonderen. Maar dan die telefoon! Vanaf het moment dat het woord "Gefeliciteerd" klinkt, begint de klok te lopen en zoek ik naar dat roemruchte kiertje, het kiertje dat me de gelegenheid geeft om te zeggen, nee sorry, bedankt. En die klok is belangrijk, want hoe verder het gesprek vordert, hoe groter het schuldgevoel dat ik iemand te lang heb laten praten en dat leidt tot slechte beslissingen: aankopen.
Mijn antwoord is simpel: "Gefeliciteerd waarmee?" Korte stilte. "Eerst wil ik u vragen, zit u goed?" Pfff. "Nouja, best aardig, beetje last van mijn rug omdat ik te veel uren maak en wat kramp in de nek, maar op zich is dit best een lekkere stoel. En u?" Wat volgt is een spraakwaterval met een vreemd tintje. Niet omdat ik een brief zou hebben ontvangen die ik niet heb ontvangen, waarin staat dat ik in één of andere finale zit, maar omdat ik het gevoel krijg geen echt persoon aan de lijn te hebben. De tekst is overduidelijk ingesproken, maar als ik iets zeg, stopt de 'man' met praten en krijg ik een reactie. Waarna hij roept, ik zal het u nogmaals uitleggen, en hetzelfde verhaal volgt met een iets andere intonatie. Dit is slim zeg, maar daarmee niet minder irritant. De man gaat maar door en door en door, en merknamen als Hornbach en BMW vliegen me om de oren (Want dat kan ik winnen). Altijd effectief zulke marketing, want bij Hornbach en BMW denk ik voortaan: spammers!!!
Ik wil ophangen. Ik wil heel erg graag ophangen. Maar ik moet ontdekken of dit echt een computer is of toch een mens, want hoe onbeschoft dit gesprek ook, ik wil niet zomaar ophangen. Ik wil voor mezelf altijd in ieder geval het lef kunnen opbrengen om te zeggen: "Luister, ik heb hier geen trek in, val me niet lastig, hoe komt u aan dit nummer etc." For the record, ik sta ingeschreven op de zwarte lijst, maar dat helpt dus geen zier. Ik luister en luister, en het verhaal gaat maar door, wat naar zo'n spraakoverval aan het begin van de donderdag. En ineens weet ik zeker dat het een computer is...een mens had namelijk allang adem gehaald. Ik twijfel geen seconde, en smijt die hoorn erop (en nog twee keer voor de vorm). Ik blijf nog even staren naar het grote zwarte gevaarte, maar er gebeurt niets. Geen gerinkel, geen spam. Want nu ben ik voorbereid, en daar hebben ze niets aan, je moet onverwacht overvallen worden.
Bah.
Telefoonterreur, ze zouden het moeten verbieden! Oh wacht, dat hebben ze al gedaan. Nuttig.
Categories:
Hehehe, mooi verhaal!
Ik had precies dezelfde gedachte toen ik deze "man" aan de lijn kreeg. Ik heb nog iets langer aan de lijn gebleven volgens mij, en "hij" begon met mijn gegevens te willen controleren. Hij vroeg mijn naam, ik zei Jan L*L, en hij zei: bedankt! en nu uw postcode?. Toen vond ik het wel weer prima en heb opgehangen...