Look who's talking

Serious Request, ik had er een jaar of drie/vier geleden wel eens van gehoord, maar het was niet echt mijn ding. Dacht ik. Mijn zusje stuiterde twee jaar geleden onze huiskamer in. ‘Heb je Serious Request gezien?’ HEB je Serious Request gezien?’ ‘Nee, want dat is niet mijn ding’. Dacht ik.

Vorig jaar veranderde er ineens iets. Naast mijn zusje werden ook mijn vader en broer enthousiast over het glazen huis fenomeen, en ik spiekte zo nu en dan mee. Een trouwe kijker was ik daarmee absoluut niet, maar de sfeer, de muziek, en het hele publiek dat uit z’n plaat ging op ‘Hello’ van Martin Solveig, dat raakte me wel. Wat me ook raakte is dat mijn vader, die na het overlijden van mijn moeder (in 2004!) gebukt ging onder de feestdagen, plotseling opleefde in een periode die normaliter heel moeilijk voor hem was.

Maar het is pas sinds dit jaar dat het #SR11-virus, zoals we het inmiddels mogen noemen, me volledig heeft gegrepen. Het begon al met flink wat voorpret, er moest een televisie op kantoor komen, want dan konden we het volgen. Op dat moment had ik nog niet in de gaten waarom het me zo aantrok en in z’n greep zou houden tot het eind. Tot ik de eerste beelden zag, en het werd me onmiddellijk duidelijk.

2011 is in veel opzichten en voor veel mensen in de wereld een verschrikkelijk jaar geweest. Nare gebeurtenissen in ons land en ver daarbuiten. Als ik het filmpje van 2011 snel voor mijn ogen voorbij laat trekken, zie ik telkens hetzelfde: duizenden mensen op een plein, in Egypte, in Syrië, maar ook in ‘beschaafde’ landen als Amerika, al leek men daar vooral te demonstreren om het demonstreren. Boze, woeste mensen, verdriet, geweld, ellende, dat is wat me bijstaat uit 2011.

Geen slecht woord daarover. Wat er in landen als Egypte en Syrië is gebeurd was noodzakelijk en het leidt op de lange termijn hopelijk tot iets goeds. Maar zet al die beelden achter elkaar en je kunt de gedachte niet onderdrukken dat het einde van de wereld nabij is.

En dan is er Serious Request.

Nee, Nederland is niet perfect, ook wij hebben hier verschrikkelijke dingen gezien dit jaar en ook ons land kent blijkbaar hele slechte mensen. Maar hoe fantastisch is het om een jaar te eindigen met een plein vol mensen die niet boos zijn. Mensen die geen haat tonen, waar geweld ineens niet blijkt te bestaan. Een plein vol mensen die een heel land weten te inspireren tot het geven van vele miljoenen euro’s, elk jaar meer en dat in een tijd waarin we het zelf financieel zwaarder hebben dan ooit.

Iemand vroeg laatst wat er zo boeiend is aan Serious Request en of ik niets beters te doen had dan een week lang dag, avond en soms ook nacht, te kijken naar drie mannen in een huis. Ik heb inderdaad niets beters te doen. Want wat wordt er in een jaar een bak ellende over ons uitgestort en wat is het dan heerlijk om een week lang te verdrinken in heerlijke muziek, een zee aan positiviteit, leuke gekkigheid, een sfeer waarin alles lijkt te kunnen, en een boodschap van liefde die we, met een handtekening van een paar miljoen de wereld insturen.

Dat is waarom Serious Request de wereld redt. In ieder geval de mijne.