Look who's talking

Ik woon sinds mei (ook) samen met het gezin van mijn schoonzusje en één van de voordelen die daar aan vastgeplakt zitten is dat ik hun kinderen van heel dichtbij kan zien opgroeien. Het heeft voor iedereen voordelen, want vier volwassenen in huis betekent dat er altijd wel iemand is om de kinderen naar school te brengen als iemand anders even niet kan of zich echt heel graag op een ander oor wil draaien. Ik vind het niet heel prettig om in alle vroegte de kou te trotseren, maar ik vind het wel heerlijk om die kinderen naar school te brengen. School heeft iets magisch.

Daar denk je als kind heel anders over. School is, in de ogen van kinderen, een plek waar je heel veel moet en vooral heel weinig mag. Ik zie het als een magische plek, vooral in deze donkere Decemberdagen. Dat mocht ik maar weer eens meemaken toen ik mijn neefje en nichtje een paar dagen geleden naar school bracht. De lichten waren gedimd, niet om geld te besparen, maar om de kerstboom mooier te laten uitkomen. Zodra je die wereld instapt, verandert er iets. Kinderen weten precies wat ze moeten doen, hangen hun jasjes netjes aan de juiste haakjes, leggen hun bekers en lunchtrommels netjes in de bak (wacht eens even, hier kunnen jullie dat wel?) en alles is precies zoals je het je vroeger herinnerde, terwijl de rest van de wereld in niets meer lijkt dat je herkent uit je geheugen.

De kerstboom ziet er prachtig uit, er staan schattige schoentjes netjes op een rij onder de kapstok en in de klas zie je ouders die nog even lief gedag zeggen tegen hun kinderen. Ik was vijf minuten binnen in die school, maar ik wist zeker, hier wil ik nooit meer weg. De realiteit was natuurlijk dat ik wel degelijk weg moest, en hoe vreemd was het om te merken dat het magische gevoel buiten direct verdwenen was. Buiten stonden moeders met elkaar te roddelen, te klagen over het één en ander, mensen liepen me voorbij zonder gedag te zeggen en ik stapte in een diepe plas. Ja hoor, hallo wereld.

Het deed me allemaal ontzettend veel denken aan de reclame van Intratuin, jeweetwel, waar een gezinnetje een magische kerstervaring beleeft, tot ze naar buiten stappen en direct in de koude realistische wereld terechtkomen. Zo voelt het daadwerkelijk als je een basisschool binnenstapt, als een magisch luchtkasteel, een prachtige luchtbel die de grote boze wereld weet buiten te houden, om een onechte utopische schijnwereld te realiseren voor de kinderen.

Toch kon ik één gedachte niet afschudden. Want hoe onecht is dat luchtkasteel precies? De sfeer is echt, de leerkrachten zijn echt, de kinderen zijn echt. Een school is een microwereld, en binnen het stelsel van regels en regelmaat is het natuurlijk goed mogelijk om de wereld te creëren die je wilt. Betekent dat dan dat die wereld niet echt is? Ik hoop en geloof van niet. Want ik herinner me die wereld nog heel erg goed van toen ik zelf nog maar een klein jongetje was. Het feit dat ik nu meer dan 25 jaar later terug kan keren naar een totaal andere school en precies hetzelfde kan ervaren, vertelt me dat die wereld bestaat. Wat heerlijk als je daar deel van mag uitmaken. Jammer dat eenieder die dat mag, te klein is om zich te realiseren hoe bijzonder dat is.