Look who's talking

Jaren geleden had ik een scheurkalender. Eentje van Donald Duck, maar dat doet er niet zo heel veel toe. Er waren twee blaadjes op de schuurkalender die me buitengewoon boeiden, 2 juni, omdat het mijn verjaardag is en 31 december, omdat het wederom het einde van een jaar betekende.

Iedereen die me goed kent weet dat ik oud en nieuw verschrikkelijk vind. Naarmate de klok richting de 12 tikt, krijg ik het letterlijk benauwd (paniekaanval heb ik later geleerd) en schieten er allerlei gedachten door m’n hoofd. Bah, alles weer gereset, van voor af aan beginnen. Alles dat ik gisteren nog schattig en knus en mooi en lief vond, vind ik morgen grauw en grijs en lelijk en kil. Daar heb ik me lang tegen verzet, ook omdat de mensen om me heen me altijd probeerden op te beuren. ‘Ach joh, het is toch een jaar met nieuwe kansen? Het begint niet opnieuw, het gaat verder!’. Ik heb me lang schuldig gevoeld tegenover de mensen die er niet meer zijn. Want het leven moet je omarmen, de dag moet je plukken en elke dag die je treurt om iets zinloos is een dag die je verspilt, terwijl er heel veel mensen zijn die graag nog een dag hadden mogen meemaken.

Daar praat je jezelf natuurlijk alleen maar een groter schuldgevoel mee aan, want gedachten laten zich niet dwingen en emoties al helemaal niet. Toch voelt het dit jaar een beetje anders. In veel opzichten was 2011 een rampzalig jaar. De economie heeft het zwaar te verduren. Ik zag gisteren een overzicht de mensen die ons dit jaar zijn ontvallen (uiteraard alleen BN’ers) en dat is echt aanzienlijk. Er zijn dit jaar ook heel wat mensen gesneuveld in noodzakelijke en tegelijkertijd onnodige conflicten. Nee, voor de wereld was 2011 geen fantastisch jaar. Voor mij persoonlijk moet ik bekennen dat het juist een heel mooi jaar was.

Een schat van een kindje (Robin is écht leuk), samenwonen met z’n allen, financieel orde op zaken, mijn eerste boek geschreven en ik mag het ook nog eens uitgeven. Als klap op de vuurpijl (haha) op de valreep van het jaar mijn eerste gouden plaat. Er is iets aan het gebeuren, dat voel ik aan alles en voor het eerst is mijn nieuwsgierigheid naar 2012 veel groter dan mijn drang om me vast te klampen aan 2011. Want wat gaan er veel leuke dingen gebeuren in 2012. Eerst lekker een weekje weg in Januari, dan beginnen aan mijn tweede boek en hopelijk een dozijn mooie liedjes. In September lekker twee weekjes met mijn vader naar Amerika, daar verheug ik me enorm op. Robin groter zien worden, leuker zien worden, nog liever zien worden dan hij al is. Dat zijn geen dingen die ik vrees, dat zijn dingen die ik koester.

Jaren geleden had ik een scheurkalender. Eentje van Donald Duck, maar dat doet er niet zo heel veel toe. Er waren twee blaadjes op de schuurkalender die me buitengewoon boeiden, 2 juni, omdat het mijn verjaardag is en 31 december, omdat het wederom het einde van een jaar betekende. Op 31 december schreef ik mijn wensen en hoop voor het volgende jaar altijd achterop het blaadje van de volgende 31 december, zodat ik aan het einde van dat jaar kon terugkijken op wat ik hoopte en wat ik had gerealiseerd.

Voor 2012 heb ik slechts twee wensen. Ik hoop en droom dat iedereen die ik liefheb (en vooruit, ook iedereen die ik een stommerd vind) gezond blijft en dat we mogen doen wat we leuk vinden, in plaats van alleen wat we moeten. Dromen waarmaken, dat is mijn missie meer dan ooit. Ik weet dat het lukt, want ik ben er dit jaar al mee begonnen. En terwijl ik kijk naar mijn gouden plaat aan de muur en de felicitaties voor mijn eerste roman, realiseer ik me dat het ditmaal voor het eerst waarheid is. Niets opnieuw, keihard verder!

Tot 2012! Make it rock!!!

Zo vlak voor kerst, wanneer iedereen druk aan het plannen is hoe elk lid van de familie nu weer tevreden te houden, is er altijd wel iemand die het tegen me zegt. "Je zult je moeder wel extra missen hè, tijdens deze bijzondere dagen". Meestal heb ik geen zin in discussie en uitleg en knik ik ja. Zelden spreek ik de waarheid, de waarheid die is dat ik je helemaal niet mis tijdens de kerstdagen. Dat klinkt hard, maar dat komt simpelweg omdat je niet weet hoe ik het bedoel, waarmee je dus precies begrijpt waarom ik meestal maar gewoon ja knik.

Ik miste je verschrikkelijk toen ik vorig jaar trouwde. Dat was een belangrijke nieuwe stap in mijn leven, een hoofdstuk waar jij nooit deel van zou uitmaken, een belangrijke dag waar jij nooit bij zou zijn. Nog meer miste ik je toen ik papa vertelde dat ik zelf papa werd, waardoor een huilbui me op dat moment volledig verraste. Maar het meest miste ik je natuurlijk nog toen m’n kleine vriendje Robin geboren werd begin dit jaar en in de maanden daarna, toen papa zich van een eenzame man ontpopte in een liefdevolle opa en ik me alleen maar kon afvragen hoe jij dit had gevonden. Al weet ik dat best. Het is zo’n lief jongetje mama, ik herken er zoveel in en hij zou zoveel van je gehouden hebben en jij van hem. Dat zijn de momenten waarop ik je verschrikkelijk mis, ook omdat het gaat om een deel van je dat ik nooit heb mogen kennen, zoals ik nu ook een fantastisch nieuw deel van papa leer kennen.

Maar met kerst? Nee, met kerst mis ik je niet. Zodra de goedheiligman z’n hielen heeft gelicht, loop ik altijd nog mijn rondje langs de Free Record Shop, om te kijken of er nog een belachelijk goedkope, belachelijk slechte, maar heerlijke kerstfilm in de voordeelbak ligt. Want dat deden we altijd samen. Als de eerste kerstlichtjes verschijnen, herinner ik me hoe heerlijk je dat vond en hoe mooi je onze boom altijd wist op te tuigen. Altijd precies hetzelfde, altijd prachtig, daarmee heb je een stevige herinnering gebouwd voor altijd. De muziek, daar zweef ik nog altijd op weg, me herinnerend hoe ook jij dat kon doen, en hoe jij, net als ik, je volledig kon verliezen in de feestdagen, alsof er nooit een eind aan zou komen, hetgeen helaas altijd onwaar bleek. Wat hebben we een plezier gehad in het uitdokteren van cadeautjes, stiekem doen, en dan het uitpakken waarbij je altijd wel per ongeluk je mond voorbij praatte (bij de eerste verzegelde cd roepen: ‘ja dat zijn ze allemaal!’). De rollade op kerstochtend, de vruchtjes met slagroom, The Muppets’ Christmas Carol kijken terwijl jullie aan het eten bezig waren, mezelf dwingen om om 3 uur te stoppen met chocola eten anders lustte ik die lekkere kipfilet niet meer, het is allemaal stuk voor stuk gegraveerd in mijn geheugen en gevoel.

Als ik aan kerst denk, dan denk ik aan jou, aan alles dat je deed, bedacht en de overdosis liefde en gevoel die je mij, ons, hebt bijgebracht, niet alleen voor deze dag, die, hoe bedacht die ook moge zijn, heel bijzonder voor ons was, maar ook voor alle momenten in het algemeen. Hoe kan ik je dan missen met kerst mama, als je er zo overduidelijk nog bij bent, tijdens deze dagen meer dan ooit? Nee, ik mis je niet met kerst, maar wat zou ik graag willen dat je erbij kon zijn. Al was het alleen maar om een kusje van Robin te incasseren, want reken maar dat hij zal weten wie z’n oma was.

Ik hou van je, en een hele fijne kerst!

Serious Request, ik had er een jaar of drie/vier geleden wel eens van gehoord, maar het was niet echt mijn ding. Dacht ik. Mijn zusje stuiterde twee jaar geleden onze huiskamer in. ‘Heb je Serious Request gezien?’ HEB je Serious Request gezien?’ ‘Nee, want dat is niet mijn ding’. Dacht ik.

Vorig jaar veranderde er ineens iets. Naast mijn zusje werden ook mijn vader en broer enthousiast over het glazen huis fenomeen, en ik spiekte zo nu en dan mee. Een trouwe kijker was ik daarmee absoluut niet, maar de sfeer, de muziek, en het hele publiek dat uit z’n plaat ging op ‘Hello’ van Martin Solveig, dat raakte me wel. Wat me ook raakte is dat mijn vader, die na het overlijden van mijn moeder (in 2004!) gebukt ging onder de feestdagen, plotseling opleefde in een periode die normaliter heel moeilijk voor hem was.

Maar het is pas sinds dit jaar dat het #SR11-virus, zoals we het inmiddels mogen noemen, me volledig heeft gegrepen. Het begon al met flink wat voorpret, er moest een televisie op kantoor komen, want dan konden we het volgen. Op dat moment had ik nog niet in de gaten waarom het me zo aantrok en in z’n greep zou houden tot het eind. Tot ik de eerste beelden zag, en het werd me onmiddellijk duidelijk.

2011 is in veel opzichten en voor veel mensen in de wereld een verschrikkelijk jaar geweest. Nare gebeurtenissen in ons land en ver daarbuiten. Als ik het filmpje van 2011 snel voor mijn ogen voorbij laat trekken, zie ik telkens hetzelfde: duizenden mensen op een plein, in Egypte, in Syrië, maar ook in ‘beschaafde’ landen als Amerika, al leek men daar vooral te demonstreren om het demonstreren. Boze, woeste mensen, verdriet, geweld, ellende, dat is wat me bijstaat uit 2011.

Geen slecht woord daarover. Wat er in landen als Egypte en Syrië is gebeurd was noodzakelijk en het leidt op de lange termijn hopelijk tot iets goeds. Maar zet al die beelden achter elkaar en je kunt de gedachte niet onderdrukken dat het einde van de wereld nabij is.

En dan is er Serious Request.

Nee, Nederland is niet perfect, ook wij hebben hier verschrikkelijke dingen gezien dit jaar en ook ons land kent blijkbaar hele slechte mensen. Maar hoe fantastisch is het om een jaar te eindigen met een plein vol mensen die niet boos zijn. Mensen die geen haat tonen, waar geweld ineens niet blijkt te bestaan. Een plein vol mensen die een heel land weten te inspireren tot het geven van vele miljoenen euro’s, elk jaar meer en dat in een tijd waarin we het zelf financieel zwaarder hebben dan ooit.

Iemand vroeg laatst wat er zo boeiend is aan Serious Request en of ik niets beters te doen had dan een week lang dag, avond en soms ook nacht, te kijken naar drie mannen in een huis. Ik heb inderdaad niets beters te doen. Want wat wordt er in een jaar een bak ellende over ons uitgestort en wat is het dan heerlijk om een week lang te verdrinken in heerlijke muziek, een zee aan positiviteit, leuke gekkigheid, een sfeer waarin alles lijkt te kunnen, en een boodschap van liefde die we, met een handtekening van een paar miljoen de wereld insturen.

Dat is waarom Serious Request de wereld redt. In ieder geval de mijne.

Ik woon sinds mei (ook) samen met het gezin van mijn schoonzusje en één van de voordelen die daar aan vastgeplakt zitten is dat ik hun kinderen van heel dichtbij kan zien opgroeien. Het heeft voor iedereen voordelen, want vier volwassenen in huis betekent dat er altijd wel iemand is om de kinderen naar school te brengen als iemand anders even niet kan of zich echt heel graag op een ander oor wil draaien. Ik vind het niet heel prettig om in alle vroegte de kou te trotseren, maar ik vind het wel heerlijk om die kinderen naar school te brengen. School heeft iets magisch.

Daar denk je als kind heel anders over. School is, in de ogen van kinderen, een plek waar je heel veel moet en vooral heel weinig mag. Ik zie het als een magische plek, vooral in deze donkere Decemberdagen. Dat mocht ik maar weer eens meemaken toen ik mijn neefje en nichtje een paar dagen geleden naar school bracht. De lichten waren gedimd, niet om geld te besparen, maar om de kerstboom mooier te laten uitkomen. Zodra je die wereld instapt, verandert er iets. Kinderen weten precies wat ze moeten doen, hangen hun jasjes netjes aan de juiste haakjes, leggen hun bekers en lunchtrommels netjes in de bak (wacht eens even, hier kunnen jullie dat wel?) en alles is precies zoals je het je vroeger herinnerde, terwijl de rest van de wereld in niets meer lijkt dat je herkent uit je geheugen.

De kerstboom ziet er prachtig uit, er staan schattige schoentjes netjes op een rij onder de kapstok en in de klas zie je ouders die nog even lief gedag zeggen tegen hun kinderen. Ik was vijf minuten binnen in die school, maar ik wist zeker, hier wil ik nooit meer weg. De realiteit was natuurlijk dat ik wel degelijk weg moest, en hoe vreemd was het om te merken dat het magische gevoel buiten direct verdwenen was. Buiten stonden moeders met elkaar te roddelen, te klagen over het één en ander, mensen liepen me voorbij zonder gedag te zeggen en ik stapte in een diepe plas. Ja hoor, hallo wereld.

Het deed me allemaal ontzettend veel denken aan de reclame van Intratuin, jeweetwel, waar een gezinnetje een magische kerstervaring beleeft, tot ze naar buiten stappen en direct in de koude realistische wereld terechtkomen. Zo voelt het daadwerkelijk als je een basisschool binnenstapt, als een magisch luchtkasteel, een prachtige luchtbel die de grote boze wereld weet buiten te houden, om een onechte utopische schijnwereld te realiseren voor de kinderen.

Toch kon ik één gedachte niet afschudden. Want hoe onecht is dat luchtkasteel precies? De sfeer is echt, de leerkrachten zijn echt, de kinderen zijn echt. Een school is een microwereld, en binnen het stelsel van regels en regelmaat is het natuurlijk goed mogelijk om de wereld te creëren die je wilt. Betekent dat dan dat die wereld niet echt is? Ik hoop en geloof van niet. Want ik herinner me die wereld nog heel erg goed van toen ik zelf nog maar een klein jongetje was. Het feit dat ik nu meer dan 25 jaar later terug kan keren naar een totaal andere school en precies hetzelfde kan ervaren, vertelt me dat die wereld bestaat. Wat heerlijk als je daar deel van mag uitmaken. Jammer dat eenieder die dat mag, te klein is om zich te realiseren hoe bijzonder dat is.