Look who's talking

Volgens de officiële documenten ben jij er vandaag niet bij. Officiële documenten spreken echter lang niet altijd de waarheid (zeker niet als ze in een blauwe envelop zitten, maar dat is een ander verhaal). Want je bent er natuurlijk wel bij. Ik, papa, René, Sabine en straks ook Martine Gijzemijter, zijn er van overtuigd dat je de hele dag met ons meekijkt, zoals je dat de afgelopen zes jaar hebt gedaan. Zes jaar geleden gaf je mij een belangrijk advies. Je had mij met Martine aanschouwd, en zei: “Deze moet je maar houden Martin”. Vandaag ben ik hier om te zeggen: “Oke mama.” Volgens de officiële documenten ben je er vandaag niet bij, maar het tegendeel is waar, ook al mis ik, missen wij je vandaag meer dan ooit.

Idse. Idse, Idse, Idse. Ik herhaal je naam hardop alsof dat kan veranderen dat je er niet meer bent. Het nieuws over wat je is overkomen was al onwerkelijk, het nieuws dat je er uiteindelijk niet bovenop gekomen bent, nog veel onwerkelijker. In mijn gedachten hoor ik het je nog steeds roepen: "hey mannetje" als het positief was, "hey apekop" als ik jeugdig arrogant was. Ik had willen schrijven dat ik je eigenlijk niet zo lang kende, maar dat blijkt niet waar, de tijd gaat gewoon harder dan ik accepteren wil. Tien jaar is niet kort. Meer nog dan de tijd, waardeer ik de verschillende rollen die je hebt gespeeld in mijn leven. In het begin vond ik je aardig, daarna steeds minder. Als werkgever was je streng, en in mijn ogen zo vaak hard en onrechtvaardig. Mijn moeder hield stug vol, Idse is niet slecht, mijn gevoel zegt dat hij het beste met je voor heeft.

Ik vond van niet.

Na mijn vertrek bij de TROS (met het door jou perfect gekozen afscheidslied 'Laat me' van Ramses Shaffy (ook al niet meer onder ons) hebben we een tijd geen contact meer gehad. Toen ineens was je terug, of misschien was ik het die terug was, wie zal het zeggen. We deden een 'uitsmijtertje' for old times sake. Old times sake werd new times sake, en er volgden nog vele uitsmijtertjes én een hernieuwde samenwerking. Ik ben zo lang kwaad op je geweest en ineens begon ik in te zien dat mijn moeder gelijk had. Jij was niet slecht. Hard was je, maar hard is wat ik nodig had. Ik was nog zo groen toen ik begon bij de TROS. Jij wist wat ik wilde én wat ik daar voor nodig had, zelfs al betekende het dat je me uiteindelijk moest laten gaan bij de Grootste familie. Het allerergste vond ik achteraf, dat jij al die tijd hebt geweten hoe ik tegen je aankeek, wetende dat het onterecht was, en er nooit iets van hebt gezegd. Klasse is dat.

De uitsmijtertjes werden ontzettend belangrijk. Je gaf me advies over nieuwe plannen en schroomde niet om ze, indien nodig, keihard en tactloos de grond in te boren. Het grote verschil: inmiddels wist ik dat je me er een dienst mee bewees. Veel gepraat over vroeger, over alles dat er is veranderd, over diepe zaken, over oppervlakkige zaken en over de iPhone, welke volgens jou de beste uitvinding was sinds de puntzak. Je veranderde van een werkgever in een vriend, iets dat ik in 2001 nooit voor mogelijk zou hebben gehouden.

Het zou allemaal zo makkelijk praten zijn achteraf, maar gelukkig heb ik het je allemaal recht in je gezicht kunnen vertellen, toen er nog niets aan de hand was, op een zonnige dinsdagmiddag in mei, uiteraard onder het genot van een uitsmijter. Ik heb je kunnen vertellen wat ik vroeger van je vond en wat je inmiddels voor me betekent.

Dat je er nu niet meer bent, dat is keihard en onbegrijpelijk. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik iemand wil bellen, om het te zeggen, om het te roepen, om om uitleg te vragen. Maar wie ik ook bel, het neemt het gevoel niet weg. De reden daarvoor is simpel. Als ik het écht niet meer wist, dan belde ik jou. En dat gaat niet meer. Dus dan maar zo, omdat ik weet dat áls er een hemel is, dan heb jij inmiddels je internetverbinding allang geregeld.

Ik heb je verfoied, daarna gemogen en uiteindelijk van je gehouden. En nu zal ik je missen.

Je mag niet vergeten worden.

Idse, Idse....Idse.

Met deze rol beschuit stond ik donderdag voor de deur van Marco en Rianne (zwager en schoonzusje). En hoewel het niets meer dan een pak etenswaren lijkt is het in werkelijkheid het resultaat van een reeks keuzes en gebeurtenissen. Hoe? Dat zal ik je vertellen.

Donderdag zou een drukke dag worden, dat wist ik voordat hij begon. Eerst naar de tandarts. We zouden met de benenwagen gaan maar het regende dus kozen we voor de taxi. Bij de tandarts alles pico bello, niets aan de tand (haha). Toen terug naar de stad gewandeld en hoewel ik eigenlijk al naar de trein wilde, sleurde Tine me een Surinaamse toko in voor een chocolade bestanddeel van Riannes koekjes. Ze hadden daar de meest heerlijke dingen. Ook beschuit maar niet de beschuit uit dit verhaal.

Uiteindelijk naar de trein gerend, koers naar Hilversum gezet waar ik om half 2 een vergadering had bij het bedrijf waar ik voor werk. Daar aangekomen hoorde ik iedereen in de lunchkamer Zitten. Ik hou er niet van om als eenling een groep binnen te wandelen, dus ik sloop naar de keuken, en nam een boterham. Om half 2 vroeg mijn collega of hij er ook bij moest Zitten. Leek mij goed idee dus hij ging beneden polsen of men al klaar was. Baas had geen tijd, want moest in vergadering. Dan wacht ik wel dacht ik, me niet realiserend dat het de vergadering was waar ik bij moest zitten, hetgeen ik geweten had als ik evenhad gezwaaid bij binnenkomst en als ik zelf naar beneden was gelopen ipv mijn collega.

Geen man overboord ik ben daarna apart met de collega in kwestie gaan zitten en we hebben besproken wat er besproken moest worden. Ik kon daardoor wel pas later weg waardoor ik de trein miste die ik moest hebben. Dan maar improviseren. Ik moest snel mijn ov opwaarderen voor de trein kwam, maar mijn pas weigerde dienst om onduidelijke reden (gebeurde eerder ook al), en de trein kwam er reeds aan. Dan toch maar gokken op huidige saldo, en met drie cent over stond er genoeg op de kaart. Wat een mazzel, snel de trein ingedoken.

Tine maar even gebeld voor de route want geen tijd gehad om dat op te zoeken. Juiste informatie gekregen maar telefoon bijna leeg daar houd ik niet van. In Utrecht had ik eenkwartier om over te stappen. Daar maar even gepind. Ik kon kiezen, wachten op automaat waar ik biljetten kon kiezen of direct pinnen bij automaat waar dat niet kon. Laatste gekozen, biljet van 50 euro, jammer, dat kan de taxi vast niet wisselen. Dan maar iets kopen bij Starbucks. Te lange rij, ohjee tijd, rennen. Ach loopt wel los met die taxi.

In Rotterdam de laatste overstap. Ik kon kiezen: wachten op de trein naar Dordrecht waar taxi's klaarstaan of in de trein naar Zwijndrecht stappen, waar ik een taxi moest bellen met nog maar een streepje batterij. Trein dordrecht liet op zich wachten, dus ik koos Zwijndrecht.

Eenmaal aangekomen op station, op het laatste streepje batterij gebruikt om de taxi te bellen. Hij zou er binnen tien minuten zijn. "weet u of de taxi terug heeft van vijfti...." batterij op. Nouja, wachten mAar. De taxi kwam en had niet terug van vijftig euro, en wilde ook geen koffie. Hij beloofde te wachten en ik rende de ako in. Ik mocht niet wisselen daar deden ze niet aan. Op de vraag of ik dan wel iets kleins mocht kopen was het antwoord ja. Ik besloot te zoeken naar het meest onzinnige en meest gekke dat ik kon bedenken. Bij het afrekenen van de rol beschuit keek de mevrouw wat bedenkelijk. En terecht. Op mijn uitleg dat ik Dan tenminste een mooi verhaal had om te vertellen, kon zij slechts haar schouders ophalen.

Samen met de taxi chauffeur hartelijk gelachen om
De beschuiten, niets breekt ijs zo effectief als paneermeel. Eenmaal aangekomen bij Marco en Rianne deed Rianne de deur open. "Waarom sta jij nou met een rol beschuit in je handen?" "Nou" zeg ik, dat is een lang verhaal, maar het begon vanmorgen bij de tandarts.

Of we lekker hebben gesmuld van deze beschuiten met pasen wi je weten? Zeker niet, de beschuiten bleken ruim over datum, en dat was mooi want de enige rol die deze beschuiten in hun korte bestaan hadden, was Hun hoofdrol in dit verhaal. Alle beschuitjes komen in een rol, slechts een select
Groepje haalt de hoofdrol.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Location:Vianen,Nederland

Geen surfing USA? Zeker niet. Ik ben hier twee weken zonder Tine, en zonder Tine surf je niet door het leven, maar wandel je op je dooie gemakkie. Het is wel gek hoor, hier zijn zonder haar. Iedereen vraagt waar ze is, en nadat ik er een stoere 'hey someone has to do the dishes' uit heb gegooid, geef ik toch maar toe dat zij alles regelt met de keuken en dat ik ben weggevlucht.

Niet helemaal gevlucht natuurlijk, want ben hier met een reden. Boek is zeer gevorderd en ik heb a) wat meer kleur nodig dus ik bezoek wat meer locaties en b) ben hier samen met de mensen waar ik logeer op zoek naar een literair agent. En c) is het natuurlijk ook nog eens hartstikke leuk. Toen ik Tine achterliet bij het poortje, realiseerde ik me dat ik nog nooit eerder alleen gereisd heb. Ik wist dat wel en ook wel uitgesproken, maar als je dan in je eentje daar rondloopt, dan realiseer je je toch dat het heel anders is (en hoeveel Tine normaal gesproken uitzoekt :)

De trip was erg interessant. Stewardess was een oud Tros collega dus ik kreeg direct een betere stoel en een hele fijne voorkeursbehandeling :). Jammer genoeg vlogen we zonder entertainmentcenter en dan is 11 uur wel heel lang. Gelukkig kan ik goed alles uitschakelen en heb ik 11 uur gehad om na te denken over wie ik ben en wat ik wil en hoe ik dat ga doen. Amerika inkomen ging wat minder eenvoudig. Ten eerste had ik een nieuw paspoort, met nieuwe foto. En Martin kan twee dingen: lachen óf kijken als een terrorist. En lachen mag niet meer sinds een paar jaar, dus inderdaad, Martin Bomkonijn Gijzemijter staat met z'n tronie in het paspoort. Dat is niet erg als je een lieftallige vriendin bij je hebt, maar als je dan ook nog eens in je eentje reist, dan hebben ze bij de douane wel wat vraagjes voor je. 15 minuten aan vraagjes om precies te zijn. Na zweten en lief lachen en schattige opmerkingen maken over mijn vriendinnetje in Nederland, mocht ik eindelijk naar binnen. Tenminste, nadat de drugshond de nasi kruiden had gesnuffeld en mijn koffer open moet. Leg dan maar eens uit wat nasi is en waarom je er zoveel (20 zakjes) van bij je hebt.

Ik heb ovrigens geen videocamera bij me, ik heb dat al eens eerder gedaan, maar zonder Tine doe ik niet echt grappig en dan worden het hele saaie filmpjes. Wel af en toe wat kiekjes met de iPhone. De eerste dagen beetje geacclimatiseerd. Erg fijn om de mensen hier weer te zien en het voelt alsof ik geen dag ben weggeweest. Het zijn weliswaar maar vier maanden, maar toch, het zijn vier maanden. Hier zijn voelt wel als thuiskomen en dat is erg bijzonder (en frustrerend, want wat moet ik daar nou mee?). Toch voelt alles wel half, want tripje Amerika hoort met Martine :). Dus ik snap niets van kleren kopen in de mall, zowel voor de kids als voor mezelf, dus het zal vooral speelgoed worden haha. Belangrijk is het gewicht, ik ben natuurlijk 14 kilo afgevallen en dat wil ik graag zo houden. Dus veel cup a soup mee, evergreens en die meuk. Vooralsnog gaat dat prima, al denk ik zelfs dat met al het magere voedsel hier ik alsnog zwaarder terugkom dan ik heenging.

Inmiddels alweer een hoop gedaan. Uitstappen in LA is uitstappen in een achtbaan. ' sochtends stond ik nog in mijn huis in Lelystad, 's avonds stond ik in een soundstage van Disney, handjes te schudden met Miley Cyrus (Hannah Montana). Nu komt dat natuurlijk wel door de mensen bij wie we altijd logeren, die zitten in het hartje van de entertainment industrie, maar het makt de wereld wel kleiner. En het helpt me ook bij het gevoel: waarom zou ik als Lelystedeling een boek kunnen uitgeven in de VS. Omdat het kan....daarom en omdat ik nu directe ingangen heb.

Gisteren een lekkere zondag gehad. Ik ben met Mickey en de kids naar Montrose gegaan, een klein stadje hier vlakbij. Zoals gezegd ben ik op zoek naar wat kleur en omgeving, dus we wilden een beetje door het stadje heenlopen, namen noteren, goed alles opnemen. Vielen met onze neus in de boter want er was een farmers fair, zo'n lekker knusse markt midden in de straat. Aardbeien gekocht (natuurlijk) en een (klein) bakje kip met rijst gegeten. Heel knus en gezellig!

Een paar dagen eerder had ik op Google gezocht naar een leuk zaakje om cake supplies te kopen voor Tine en Rianne (de koekenbakkers, www.koekiekoekie.nl komt dat zien, proeven en ruiken). Ik vond een zaakje genaamd Janes Cakes & Chocolates. Geen idee waar het was, maar daar wilde ik zeker nog heen. En wat wil het toeval? We lopen in Montrose, en wat duikt er op aan onze linkerhand? Juist, Peter's PornoPaleis. Nee, Jane's Cakes & chocolates uiteraard. Direct Tine gebeld en tijdens een heel duur gesprek ;) allerlei dingen uitgezocht. De dames zijn er vast blij mee. Ik had op Yelp gelezen dat het zaakje was overgenomen door twee nieuwe eigenaren, en dat gaf me natuurlijk gespreksstof. Heel verhaal gehouden over de koekenbakkende tweeling in Nederland, en zodra de site live is gaan ze het op hun facebook zetten. Erg aardige mensen, en ik heb ze beloofd dat Tine en Rianne snel een workshop komen volgen. Uiteraard nog even een foto gemaakt van het stel, en een zeer leuke en productieve dag was weer ten einde.

To be continued. Ik zal niet zo vaak bloggen als anders, maar als er iets gebeurt zal ik het zeker tikken.

M

2010 is duidelijk niet van plan een rustig jaar te worden, zoveel mag inmiddels duidelijk zijn. We leven pas op 10 februari en inmiddels is de reis naar LA voor maart alweer geboekt, zijn er plannen om een BV te starten, heeft ons appartement in brand gestaan, zijn Tine en ik druk op dieet ( met succes), is er een onderzoek van de belastingdienst geweest, komt er een nieuwe keuken, een nieuwe vloer en ben ik nauw betrokken bij de girl group plannen van Tjeerd. Gelukkig is het merendeel positief dus dat geeft vast een goed gevoel. Niet echt... Het geeft geen gevoel.

Het is iets van de laatste tijd denk ik, nergens een emotie aan koppelen. Twee weken geleden klopte de politie op de deur. Ons appartement stond in brand en ik moest wat spulletjes verzamelen en het pand verlaten. Ok dat was nieuw. Dan sta je dus ineens voor een belangrijke vraag. Aan welke spullen hecht ik waarde? Vrij weinig, zo bleek. De foto's en video's staan veilig online, daar hoef ik me niet druk om te maken. En de rest? Daar geef ik blijkbaar bar weinig om...vrij
Verhelderend. Veel te traag verliet ik uiteindelijk het pand. Niet omdat ik enorm cool ben, maar simpelweg omdat ik de paniek niet voelde.

Ik moest naar de notaris om
een bv te starten, wat me
Overigens ook niet veel doet op de stress na ondanks het feit
Dat het gezien vorig jaar een grote mijlpaal is. De notaris vroeg of ik niet liever thuis was. Ja tof. Kijken hoe je huis affikt. Bovendien was het me echt om het even, alles lost zichzelf wel weer op. Fikkie was al snel weer uit overigens.

In Maart ga ik naar LA om mijn boek te presenteren aan een literair agent. Vandaag ontdekte ik dat ik mijn zwarte boekje kwijt ben, dat boekje waar 90% van mijn boek in staat, welke ik dus nog niet uitgetikt heb. En over 2 weken vertrek ik al. Grote paniek? Niet echt, ik heb m'n schouders opgehaald. Irritant maar komt toch wel weet goed.

Ik stoor me aan het totale gebrek aan emotie, het gevoel van geen gevoel. We hebben zoveel meegemaakt in de afgelopen zes jaar, mooie dingen maat ook een bizar aantal klappen, en zeker geen kleintjes. Maar alles kwam altijd goed, zij het vanzelf, zij het door hard werken. Daarom haal ik
Nu bij alles mijn schouders op. "komt toch wel weer goed". Dat lijkt me niet al te best, want het vlakt je af, het tegenovergestelde van passie.en passie is wat me altijd heeft gedefinieerd, zonder passie ben ik nergens.

Ach weet je. Komt vast wel weer goed.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Location:Stationsplein,Weesp,Nederland

Vandaag was de grote dag, de belastingdienst kwam weer eens langs. Mijn boekhouder zegt altijd: maak je toch niet zo druk, het zijn ook maar gewoon mensen met een baan en gevoel. Maar ik ben al dagen niet te genieten, hoofdpijn, spanning en angst, vooral angst. Heb ik er dan zo'n zooitje van gemaakt? Zeker niet, maar er zijn wat fouten gemaakt bij de belastingdienst. Zo had ik vorig jaar nog personeel in dienst waarvoor ik netjes loonbelasting betaalde. Dat zijn ze kwijtgeraakt en moet ik nu telkens opnieuw betalen (waarvan vraag je je dan af). Daarnaast hadden ze al eerder een onderzoek ingesteld, met een bijbehorende naheffing (een flinke). Dus ja ik zie zo'n bezoek van de belastingdienst met angst en beven tegemoet, aangezien we vorig jaar ternauwernood een faillissement hebben weten te voorkomen en net pas weer op de been zijn.

Ik weet het. De belastingdienst is geen slecht bedrijf, maar ik heb zulke slechte ervaringen met ze. Toegeven dat ze fout zitten, maar ondertussen een dwangbevel van de koningin sturen. Ik ben het vertrouwen gewoon kwijt. Daar werd op de deur geklopt. Sinterklaas? Was het maar zo. Het was een man met een cowboyhoed (geen blauwe), die blijkbaar al een tijdje op de deur stond te kloppen. U moest kloppen want de bel doet het niet, wilde ik er eigenlijk uit samson-en-gerten, maar het leek me slimmer van niet. Stond de beste man er al tien minuten en gleed hij ook nog eens bijna uit over ons niet gebalkenende stukje voor ons huis. Fijn begin.

Ik bood de man koffie aan (geleerd van Tine), hij wilde die met melk (oeps, geen melk in huis dus zwart) en hij stelde zich voor aan mijn boekhouder. En dan ga je zitten. Het is allemaal projectie, maar het voelt alsof je een felle lamp in je gezicht krijgt in een stoffig maffiakantoortje van de jaren 50. Er volgen vragen. Vragen waarvan je weet dat het geen gewone vragen zijn, maar vragen om iets te ontdekken. Dan is een open boek zijn heel handig, ik heb niets te verbergen en vertel je alles, met vuurrode wangen. Over wat scrappen is, wat scrapboek.nl was, wat ik doe, en wat ik zou moeten doen. En de man, die onder de cowboyhoed een verrassend glimmend kaal hoofd had verscholen, hoorde het aan. Maar hoe zit dit dan? Maar waarom dit dan? En zus? Maar toch zeker ook zo? Mijn wangen werden roder en het voelde alsof ik steeds dieper zakte in het drijfzand van de ondergang. Ik deed nog een bakkie koffie (zelf bedacht).

Het gesprek duurde anderhalf uur, en hoewel ik niets stiekem doe en niets verberg, leek iedere vraag spannender te zijn. Waar ging dit heen. Welk zwaard van damocles hing boven mijn hoofd? Hoe liep dit af? De man keek me strak aan, daarna keek hij terug naar zijn papieren, waarna hij zei: "Nou, het is me allemaal duidelijk. Het is in orde".

Wat? Dat was het? De opluchting moet in mijn ogen te zien zijn geweest, want de man keek me ineens met een heel andere blik aan en vroeg op een bijna ouderlijke manier: "Gaat het een beetje met je jongen? Viel het mee?" Op dat moment wilde ik de beste man eigenlijk alleen nog maar een knuffel geven. Niet gedaan, want je knuffelt niet met de belastingdienst. Maar ik voelde de tranen branden achter m'n ogen, simpelweg omdat het voelt als de afsluiting van een heel vervelend hoofdstuk. Maarja, huilen bij de belastingdienst doe je ook niet, dus deed ik het enige andere waar ik goed in ben: kletsen. Ik heb hem álles verteld, van de spanning, van mijn teleurstelling, mijn opluchting, álles.

Plotseling was de man, die binnenkwam als mogelijke boosdoener, veranderd in haast een vertrouwenspersoon. Niet omdat hij mij geen boete heeft opgelegd, maar simpelweg door te hebben gezien wat dit allemaal met me heeft gedaan, en dat uit te spreken. Wat een bijzondere dag. Mijn boekhouder heeft gelijk, het zijn gewoon mensen. En soms hele bijzondere.

soms is het gewoon leuk om je muziek op een rijtje te hebben :) Hier een update met nieuwe liedjes van Martin (ok sommige zijn al niet meer zo nieuw, maar wel nog leuk :D)