2010 is duidelijk niet van plan een rustig jaar te worden, zoveel mag inmiddels duidelijk zijn. We leven pas op 10 februari en inmiddels is de reis naar LA voor maart alweer geboekt, zijn er plannen om een BV te starten, heeft ons appartement in brand gestaan, zijn Tine en ik druk op dieet ( met succes), is er een onderzoek van de belastingdienst geweest, komt er een nieuwe keuken, een nieuwe vloer en ben ik nauw betrokken bij de girl group plannen van Tjeerd. Gelukkig is het merendeel positief dus dat geeft vast een goed gevoel. Niet echt... Het geeft geen gevoel.
Het is iets van de laatste tijd denk ik, nergens een emotie aan koppelen. Twee weken geleden klopte de politie op de deur. Ons appartement stond in brand en ik moest wat spulletjes verzamelen en het pand verlaten. Ok dat was nieuw. Dan sta je dus ineens voor een belangrijke vraag. Aan welke spullen hecht ik waarde? Vrij weinig, zo bleek. De foto's en video's staan veilig online, daar hoef ik me niet druk om te maken. En de rest? Daar geef ik blijkbaar bar weinig om...vrij
Verhelderend. Veel te traag verliet ik uiteindelijk het pand. Niet omdat ik enorm cool ben, maar simpelweg omdat ik de paniek niet voelde.
Ik moest naar de notaris om
een bv te starten, wat me
Overigens ook niet veel doet op de stress na ondanks het feit
Dat het gezien vorig jaar een grote mijlpaal is. De notaris vroeg of ik niet liever thuis was. Ja tof. Kijken hoe je huis affikt. Bovendien was het me echt om het even, alles lost zichzelf wel weer op. Fikkie was al snel weer uit overigens.
In Maart ga ik naar LA om mijn boek te presenteren aan een literair agent. Vandaag ontdekte ik dat ik mijn zwarte boekje kwijt ben, dat boekje waar 90% van mijn boek in staat, welke ik dus nog niet uitgetikt heb. En over 2 weken vertrek ik al. Grote paniek? Niet echt, ik heb m'n schouders opgehaald. Irritant maar komt toch wel weet goed.
Ik stoor me aan het totale gebrek aan emotie, het gevoel van geen gevoel. We hebben zoveel meegemaakt in de afgelopen zes jaar, mooie dingen maat ook een bizar aantal klappen, en zeker geen kleintjes. Maar alles kwam altijd goed, zij het vanzelf, zij het door hard werken. Daarom haal ik
Nu bij alles mijn schouders op. "komt toch wel weer goed". Dat lijkt me niet al te best, want het vlakt je af, het tegenovergestelde van passie.en passie is wat me altijd heeft gedefinieerd, zonder passie ben ik nergens.
Ach weet je. Komt vast wel weer goed.
- Posted using BlogPress from my iPhone
Location:Stationsplein,Weesp,Nederland
Post a Comment