Look who's talking

Eindelijk, de beurs is voorbij. Niet dat de beurs zo vervelend is, maar je kunt eigenlijk weinig anders doen. Nu de beurs voorbij is, dat was eigenlijk gisteren al, zoals je op Martine haar blog hebt kunnen lezen, kunnen we veel meer leuke dingen doen. 1 van die dingen is een tripje naar Disneyland Californian Adventure, een soort Disney Studios als je het wilt vergelijken met parijs. Een heel prettig park, want het was allemaal precies te doen in een dag. Een paar attracties gedaan die we al kenden, zoals de muppets 3d show, maar ook onwijs leuke nieuwe dingen, zoals de 3d show van Toy Story, waarbij een 3d show, inclusief bril, wordt gecombineerd met een shietspelletje, dat was echt gieren van het lachen.

Shows en optredens waren gaaf en check vooral ons staaltje voice acting bij Beauty in the Beast (filmpje). Maar het meest bijzonder was toch wel de attractie Soaring over California. Martine was er vorig jaar al in geweest toen ze naar een of ander vipfeestje mocht, maar ik mocht dit jaar voor het eerst. Het klinkt te suf: je zit in een karretje en vliegt over de landschappen van Californie. Twintig jaar geleden was het misschien ook inderdaad suf en saai geweest, maar anno 2009 is de techniek zo briljant dat je letterlijk door de wolken vliegt, wat is dat ontzettend gaaf. Dat, gecombineerd met prachtige muziek, geeft het geheel een emotionele lading...alsof je hier hoort.

Filmpjes en verslagjes gaan een beetje door elkaar heen lopen nu, omdat er niet altijd tijd en ruimte is om te monteren, maar daar moet je maar even doorheen prikken. We zijn vanmorgen uitgcheckt, en daarna door Serena opgehaald met de auto. Eerst gewinkeld in Chinatown, en daarna wat lunch genuttig bij The Cheesecake Factory (waar ze de meest briljante sinaasappelsap hadden). Daarna, jawel, rolschaatsen. Kun je je nog die videoclips herinneren van 20 jaar geleden, met van die rolschaatsbanen en neon kleuren? Dat is precies de rolschaatsbaan die we vandaag hebben bezocht, alleen hebben ze er sindsdien niets meer aan gedaan. Voor hen een slechte zaak, voor ons een fantastische ervaring. Een paar rondjes fijn wezen rollen op die dingen, maar zonder bescherming, hadden ze daar niet, dus na een valpartij en een flink gat in mn broek had ik het wel weer gehad.

Inmiddels gearriveerd bij Mickey z'n huis en daar een beetje gesetteld. Wat is dat een fijn huis zeg, martine voelt zich hier ook ernorm thuis, het zijn gewoon hele lieve mensne.. En ik mag me uitleven. Mickey werkt aan een nieuwe versie van een Disney-project waarvoor teksten moeten worden bedacht en ik mag en kan hem daarbij helpen, en dat is natuurlijk helemaal cool. Pluspunt is dat het ook nog eens heel erg goed gaat, dus daar zit zeker toekomst in, alleen weten we nog niet hoe. Erg tof, erg gaaf, Disney rules en de wereld is een fijne plek.

Hoop dat daar ook alles goed gaat.

xx en trusten.

Martin en Martine

Surfin' USA 09 Dag 2- M&M bibberend in Disneyland from Martin Gijzemijter on Vimeo.

Vandaag was een beetje vreemde dag. De beurs begint morgen pas, dus we konden vandaag alleen de press badges ophalen, en het weer was nog niet echt om over naar huis te schrijven (doe ik nu mooi toch, ha) dus we zaten een beetje na te denken over wat we konden gaan doen, Anaheim is immers ingericht op mooi weer. Besloten om maar te zien wat er gebeurde, werkte gisteren immers ook heel goed.

Eerst even een ontbijtje genuttigd met aardappelen, scrambled eggs en een bakje snot met stukjes (zie filmpje) en daarna naar het Convention Centre. Daar hebben we de pressbadges opgehaald. Toen we daar toch waren, bedacht Martine dat het leuk was om alvast de beursvloer op te sneaken, want Judi (van Judikins) en Cheryll (van TVWeekly) zouden daar al moeten zijn. Goed idee, maar we mochten daar nog niet komen. Ik was een briljant plan aan het bedenken met een smoes waarbij we iemand moesten helpen op de beursvloer, maar geen telefoonnummer hadden. Ik wilde dit verhaal aan Tine uitleggen, maar toen ik me omdraaide, was ze al snel de beursvloer op gerend. Haar theorie: die heren en dames die de kaarten controleren, zijn altijd boven de 80, dus als je hard genoeg rent moet het lukken.

Cherryll kwamen we nog niet tegen, maar wel al een paar andere vrienden, waaronder Judi. Gezellig staan kletsen en natuurlijk alvast wat afspraken gemaakt voor de komende week. Op de terugweg vonden we een stand die Disneykaartjes verkocht voor weinig. Het addertje: de kaartjes zijn pas geldig na 4 uur 's middags. Uitstekend, want we hebben nog niet zoveel te doen. Martine is toch nog even gaan slapen, ik ging op missie rookmelder. Er hangt namelijk een rookmelder, pal boven mijn bed. En die knippert. Niet omdat ie stuk of leeg is, nee, omdat dat is wat deze rookmelder doet. Overdag geen probleem, maar 's nachts: donker, kamer knalgroen, donker, kamer knalgroen. Ik heb hem af laten plakken, dus dat wordt heerlijk tukken.

Daarna naar Disney. Veel gezien en gedaan, maar vooral ook veel rondjes gelopen in het donker. Opvallend was weer eens wat voor helden Martine en ik zijn. Beschadigd door het trauma dat we opliepen door de Pirates of the Caribbean show in Madame Tussauds, durfden we niet zoveel meer. Uiteindelijk toch heel dapper in de sneeuwwitje attractie gegaan. Klinkt leuk en onschuldig toch? Klopt, totdat het donker wordt, en de heks komt, en de bomen gaan bewegen en en en. Kortom, daar kwamen we die attractie uitgereden, elkaars handen finaal fijngeknepen, en te laat gerealiseerd dat iedereen ons kon zien. Als de attractievrouw aan je vraagt of het gaat, bij Sneeuwwitje, dan weet je wel hoe laat het is. Hetzelfde gold voor de Finding Nemo duikboot. Ja, hartstikke leuk, maar donker, haaien en vissen met blauwe lampjes. Ikheb geen handen meer over. Maar verder zijn we heel stoer hoor, we zijn zonder blikken of blozen als ware bikkels de Buzz Lightyear Astro Blasters attractie in geweest. Zie foto, zo stoer zijn wij.

Hoogtepuntje was toch wel de Pirates attractie. Die kennen we natuurlijk uit Parijs, maar is hier toch even wat anders. Ten eerste drie keer zo lang, ten tweede snap je waar het verhaal vandaan komt en ten derde bevat de attractie nu Johnny Depp (zo tof dat hij elke dag tijd vrij wil maken) en dat maakt het wel stukken leuker. De avond geeindigd met Fantasmic, de show waarbij geprojecteerd wordt op water. Dat blijft toch altijd spectaculair om te zien, maar dat zul je wel zien op het filmpje. Vanaf morgen vier dagen beurs, dus geen idee hoeveel tijd er is voor m&m filmpjes, maar dat zien we wel.

Voor nu, goedemorgen, wij gaan pitten!

M&M

Ongelooflijk, dat het alweer een jaar geleden is dat we in dit land zaten, in dit gebied zaten en zelfs in dit hotel zaten. Als je jaarlijkse dingen doet, dan merk je pas echt hoe snel de tijd gaat. We kwamen hier aan met de taxi en het was werkelijk net alsof we hier gisteren waren vertrokken. Dan is het altijd maar 1 ding hopen en dat is dat de man die ons elk jaar incheckt ook dit jaar weer dienst heeft op onze incheckdag. Hij geeft ons dan altijd een betere kamer, en dat was dus ook dit jaar weer het geval (gesecret he), dus we kregen een upgrade. Extra grote kamer, met kookplaat, koelkast, reuze magnetron en een aparte slaapkamer. Luxe hoor.

Verder valt er over zo'n eerste dag niet zoveel te vertellen. Dat vind ik altijd jammer en ik baalde daarstraks ook een beetje dat ik niet iets interessants had om over te schrijven. Was ik die hele Secret natuurlijk vergeten, en binnen tien minuten was er ineens meer dan genoeg om over te schrijven. Martine en ik gingen namelijk even wat drinken en eten halen bij de 7Eleven naast ons hotel. Mandje gevuld met lekkers, toen we ineens een flink geschreeuw hoorde, gevolgd door iemand die een beker frisdrank door de zaak smeek en eiste dat ze haar geld terug kreeg. De winkeleigenaar reageerde daar niet handig op en begon lekker agressief terug te doen. De dame greep naar iets in haar tas, hetgeen wij een mooi moment vonden om de diepvriesspinazie achterin de zaak eens van dichtbij te bekijken. "Wat is ie groen he?" "Ja, en zo mooi van vorm ook." "En koud, dat zeker".

We dachten dat de boel wel even zou overwaaien, maar het escaleerde een beetje. Er werd flink geschreeuwd en gedreigd met politie, waarna het tafereel zich naar buiten verplaatste. Dat was dat, dachten we, en we shopten verder. Totdat bleek dat het meisje de man in zijn arm gestoken had, en voor we het doorhadden stonden we tussen de loeiende politiewagens. De winkel werd afgesloten, en aangezien wij zo'n beetje de enigen waren die in de winkel aanwezig waren tijdens het incident, werden we ineens gebombardeerd tot ooggetuige. Zo goed mogelijk ons verhaal gedaan, al was haar tas volgens tine kameelbruin en volgens mij Oililygroen, maar kniesoor die daar op let.

Maar jemig zeg, wat was die politie er snel, en wat werd er gehandeld. De verwondingen van de man waren op het eerste gezicht niet heel erg (het scheen maar een schrammetje te zijn), maar ambulance, brancard, brandweerwagen nog drie politiewagens, kortom er werd heel wat uit de kast getrokken. We vonden het voor de man natuurlijk heel erg, en eerlijk is eerlijk, toen we in de winkel stonden voelde dat niet heel erg veilig en gemakkelijk, maar de nasleep was stiekem wel een beetje stoer, Martin en Martine als official eye witnesses, present on the crime scene. We hebben in ieder geval ons dingetje gevonden dat ons door de avond heen sleept, want jetlagtechnisch gezien moeten we nog even wakker blijven.

Enerverend was het in ieder geval wel, en ook een beetje eng, maar gelukkig niet erger dan de dingen die je in Nederland meemaakt. En wat in ieder geval een veilig gevoel is, is het feit dat de politie letterlijk binnen drie minuten na het bellen aanwezig was, daar kan de wildplassende KLPD nog een puntje aan zuigen. Tot zover dag 1, morgen volgt iets dat nog veel heftiger is: de passen ophalen voor de beurs.



Ons zeer uitgebreide getuigebriefje



Zo zie ik er uit na 16 uur vliegen



En zo Tine

Ik las vanmiddag dat Kick Stokhuyzen is overleden. Misschien heb je geen idee wie dat is, ik had dat tot vanmiddag eigenlijk ook niet. Het artikel greep echter mijn aandacht omdat er een foto bij stond met daarop een man die ik kortgeleden op omroep Max had gezien. De TV Comeback heette dat en het was een samenzijn van oudjes die ooit iets op tv betekend hadden. Met Fred Oster als presentator, wist ik alwetend. Alleen was het niet Fred Oster, maar Kick Stockhuyzen.

Ik heb tegenwoordig iets meer tijd om handen, dus ik klikte de link naar de uitzending op de site van Max aan (ironisch eigenlijk, een omroep voor oudjes die wél begrijpt hoe internet werkt, in tegenstelling tot de rest van het publieke bestel). Ik heb de hele uitzending in één adem uitgekeken. Ik kende Kick Stokhuyzen niet, maar het werd me al snel duidelijk dat het niet zomaar één van de presentatoren van vroeger was, maar een heus kijkcijferkanon, al bestond die term toen nog niet. Vooral de opening van het programma greep me. Die man kwam na dertig, zo niet veertig jaar van de showtrap en genoot daar zo van dat hij het doodleuk nog een keertje deed.

Het deed me ontzettend veel. Niet zozeer omdat de beste man er niet meer is, maar meer omdat hij heel gelukkig oud geworden leek. Soms lijken dingen in het leven er niet toe te doen. Ik kan me zo voorstellen dat hij na zijn laatste programma mooie dingen heeft meegemaakt, maar ook een hele hoop ellendige. Mensen verloren, tegenslagen, nadelen van ouder worden. Maar hij stond daar weer op zijn oude plekje voor de camera en het leek er niet meer toe te doen, zo gelukkig keek hij uit z'n ogen en zo gelukkig sprak hij over de dingen die hij heeft gedaan en meegemaakt.

Het greep me vooral omdat ik vorige week weer een ouderwetse nacht had. Ik heb inmiddels wel geleerd om niet meer zoveel te piekeren over dingen die buiten mijn macht liggen (één van de redenen dat ik zoveel werk). Maar soms, heel soms verval ik nog wel eens in een oude gewoonte. Dan lig ik wakker, kijk ik naar Martine en dan realiseer ik me dat we nog best jong zijn. Maar ook dat we niet eeuwig jong zijn. Dat de tijd snel gaat. Dat alles om ons heen zo snel gaat. Dat er nog zoveel is dat ik moet doen. Maar vooral dat de jaren zo snel tellen, iets dat nu nog absoluut niet geeft, want ik ben nog niet oud, maar er komt een dag waarop ik dat niet meer kan zeggen. En dan is het een stroomversnelling, ik wil niet oud worden, nu niet nooit niet, ik wil niet minder kunnen, minder kansen krijgen, steeds meer mensen om me heen verliezen, spijt hebben van dingen die ik heb gedaan, niet heb gedaan. Ik wil het niet ik wil het niet, en toch kan ik het niet remmen en wordt het ook voor mij ooit realiteit. Ik raak dan zo in paniek dat het zweet me uitbreekt en de lucht mijn longen volledig verlaat. Tot ik mezelf eindelijk tot rust kan manen en in slaap val.

Dat was vroeger aan de orde van de dag. Tegenwoordig niet meer, maar blijkbaar nog wel af en toe. En toen las ik het artikel over Kick Stokhuyzen. Ik las het artikel, ik keek zijn show. Daar stond echt een gelukkig man, in ieder geval een man met een rijk leven. Ik zag daar niet een man staan die weinig kon, maar een man die ontzettend veel had gedaan. Niet een man die veel mensen heeft verloren, maar een man die ontzettend veel mensen heeft liefgehad en veel mensen heeft gekend die hem liefhadden. Natuurlijk is het egoïstisch om het verhaal van deze man te gebruken voor mijn eigen gemoedsrust, er zijn immers mensen die sinds gisteren intens verdrietig zijn. Maar die gemoedsrust is een feit en ik vind het bijzonder.

Ik las vanmiddag dat Kick Stokhuyzen is overleden. Misschien heb je geen idee wie dat is, ik had dat tot vanmiddag eigenlijk ook niet. Maar ik ben blij dat het niet Fred Oster was.