Een opmerkelijke titel hoor ik je denken. Klopt, het was ook een opmerkelijke dag. Doorgaans hebben we op de eerste dag van onze tripjes niet zo heel veel te vertellen. Dat is deze keer wel anders. Het begon bij het inchecken. De incheckmachine zei dat er iets niet goed was, dus moesten we alsnog naar de bali. Daar vertelde de mevrouw van KLM dat het vliegtuig te vol zat en dat onze plaatsen niet gegarandeerd waren. Say what? Dan sta je echt even te kijken hoor. Op onze vraag hoe dat mogelijk is antwoordde ze doodleuk: KLM garandeert dat je van a naar b wordt gebracht, maar niet wanneer ;). Over kleine letters gesproken. Gelukkig kwam alles nog goed, en hadden we alsnog plaatsen. Bijna hadden we een upgrade naar business class, ware het niet dat een zwanger iemand voorrang kreeg. Je zou het er bijna om doen.
Eenmaal in het vliegtuig begon het wachten, daar waren we al aan gewend, want het inchecken begon ook veel te laat. Daar zaten we dan als sardientjes in een veel te kleine Boeing 747-400, met een man naast me die eigenlijk twee stoelen zou moeten bezetten. Dat het een lange dag zou worden, werd al snel duidelijk. We zouden om half 11 vliegen, maar om half 2 kwamen we het toestel weer uitgerold. Er bleek al een paar keer iets stuk, en telkens als men dacht dat het verholpen was, bleek het toch stuk (een beetje zoals mijn pc). Ik was erg opgelucht toen we het toestel weer uit mochten, want vliegen met een kaduuk ding, daar word ik niet echt rustig van.
Uiterst vervelend dat wachten natuurlijk, maar daar heeft KLM een handig antwoord op: gratis eten! We kregen coupons om te bellen, en voor 20 euro gratis eten bij een tent naar keuze (MaC!!!). Natuurlijk is wachten niet leuk, maar eerlijk gezegd konden tine en ik de lol er wel van inzien. We hoefden niet over te stappen, hadden niet echt plannen gemaakt voor deze dag, en hey, gratis eten bij de Mac, alsof er een harpmuziekje uit de hemel klonk. Kwart over nogwat (na een uur of 7 vertraging kijk je niet meer zo nauw) vlogen we alsnog richting Chicago, met dezelfde stoelnummers en dezelfde dikke man, die inmiddels ook stonk door overmatig actieve zweetklieren. Jakkie hoor ik je denken. Jakkie dacht ook ik. En dan heb ik nog niet eens verteld over het moment waarop zijn schoenen uitgingen. En jij denkt dat turbulentie het ergste is dat je kan overkomen op een vlucht? I think not!
Daarna ging eigenlijk alles flink soepel. Tine raakte stoned van de salmiaklollies in een diepe coma, en ik dacht na over de zin van het leven. Daar kom je ook wel 7 uur en 35 minuten mee door. Aangekomen op het vliegveld vrij snel door de douane heen en wachten op onze flitsende roze koffers. Toen die arriveerden bleek dat het slot van mijn nieuwe koffer, net 1 dag oud, was gesloopt door de douane. Hi ha reisverzekering zeg ik! Daarna door de taxichauffeur afgezet bij het hotel (letterlijk), alwaar bleek dat internet plat lag door een stroomstoring. Terror! Want morgen moet ik iets voor Planet doen, en dat kan alleen vanaf mijn eigen pc (certificaten etc). In de lobby doet het wereldwijde web het gelukkig wel, anders was deze log ook lastig te verklaren geweest.
Bovenstaand verhaal zou je kunnen doen vermoeden dat we een verschrikkelijke reis achter de rug hebben. Niets is minder waar. We hebben enorm gelachen, lekker gegeten, puik filmpje gekeken, en nog meer gelachen. Wat moet je anders. En aan het eind van deze vermoeiende dag, bleek de hotelkamer groot en fijn, hadden we meer tv zenders dan we aankonden, en kwam de mevrouw van het hotel een foto van ons tweetjes maken. USA, we're back! ETEN!!!!!!
Categories:
Post a Comment