Look who's talking

Vandaag was een interessante dag. Ik had het briljante idee om Martine er in te luizen vanmorgen. Ik had geen trek in weer muffins en wafels uit het hotel, dus ik treuzelde net zo lang totdat het ontbijt hier afgelopen was, dan MOESTEN we wel naar Denny's ;). Wrong! Tine had namelijk niet gezegd dat ze om elf uur een afspraak had op de beurs, dus helaas, geen ontbijt voor Martin. Wie een kuil graaft voor een ander...

De beurs was leuk, maar werd rond de lunch een stuk leuker. We hebben met veel mensen gepraat, en blijkbaar heeft het verblijf hier toch een effect op je. Na een tijd ga je anders praten en raak je ineens in allerlei leuke gesprekken verzeild alsof je het aantrekt. Het hoogtepunt van de dag kwam echter toen ik per ongeluk langs de stand van Craft TV Weekly liep. Toen zij net begonnen met hun bedrijf heb ik ze geholpen door een groot interview te doen in scrap en ze te promoten via onze winkel. Ik had niet gedacht dat ze nog wisten wieik was, maar toen ik langs kwam en ze mijn kaartje om m;n nek zagen hangen gebeurde er iets dat bijna niet te geloven is. De eigenaar van het bedrijf liep op me af en riep: "Oh My God, it's Martin!" Waarop er nog iemand op me af kwam lopen, en hetzelfde begon te roepen. Ik overdrijf niet, ze spraken me aan alsof ik de president van Nederland was, het was echt onwijs leuk. Wat blijkt, éénderde van de bzoekers van de site komt uit Nederlands en dat schijnt dus door onze actie te komen. We hebben een tijdje met ze staan praten en gaan morgen met ze eten. Ik kan wel vertellen dat dit verhaal een interessant staartje krijgt, wat hou ik nog even geheim.

Daarna uiteraard nog een hoop mensen gesproken, totdat we terechtkwamen bij de stand vanRusty Pickle. Ik kan een mooi en lang verhaal vertellen over de nieuwe lijn met Pirate Princesses die ze hebben uitgebracht en de bijbehorende plakplaatjes. Laten we het hierop houden, ik besloot iets te wedden, en ik heb verloren. Het laatste uur van de beurs liep ik met de woorden pirate princess op m'n hoofd rond. Het leverde een aantal unieke situaties op.

Gestickerd en al gingen we op pad naar Bazill. Bij de stand van dit bedrijf hadden we in januari Lindsey ontmoet, een leuke mevrouw waar we meer dan een uur mee hadden gekletst. Dat bleek vandaag niet anders, en we hebben het laatste uur van de beurs heel sociaal doorgebracht. Morgen nog maar eens terug om over werk te praten.

Op onze weg naar buiten nog een afspraak gemaakt met de mensen van TV Weekly en Elsie Flannigan nog tegengekomen. Harstikke leuk dat meisje, maar wat ze in haar handen had interesseerde me nog meer. Jawel, ik heb hem in m'n handen gehad én ermee gespeeld, de enige echte iPhone!



Daarna eindelijk tijd om te eten. We hadden geen trek in nog een maaltijd van het hotel, dus het was tijd om onze oude vertrouwde tent weer eens op te zoeken.



Inderdaad, we zijn wat gaan eten bij Denny's. Helaas ligt alles hier ver uit elkaar, dus moeten we overal de taxi voor pakken. Eenmaal bij Denny's, genoten van een heerlijke double cheesburger met weathered fries en een Sierra Mist en tine van een fijne chicken salad.

Uiteraard moesten we daarna weer een taxi nemen, maar dat was geen probleem, we hadden het nummer genoteerd van een taxichauffeur die ons erg goed geholpen had gisteren. Hij was blij om ons weer te zien, dus we hebben een deal met hem gemaakt. We hoeven morgen niet te bellen, hij pikt ons om 9 uur op om ons weg te brengen. In ruil daarvoor hebben we hem een koffie bij starbucks beloofd, daar rijdt hij speciaal even langs. Het werd al snel duidelijk, dit wordt onze vaste chauffeur. Only in America.

Nu nog even wat artikels typen, daarna lekker slapen en op naar de laatste beursdag!

Bekijk de foto's van vandaag!

Een opmerkelijke titel hoor ik je denken. Klopt, het was ook een opmerkelijke dag. Doorgaans hebben we op de eerste dag van onze tripjes niet zo heel veel te vertellen. Dat is deze keer wel anders. Het begon bij het inchecken. De incheckmachine zei dat er iets niet goed was, dus moesten we alsnog naar de bali. Daar vertelde de mevrouw van KLM dat het vliegtuig te vol zat en dat onze plaatsen niet gegarandeerd waren. Say what? Dan sta je echt even te kijken hoor. Op onze vraag hoe dat mogelijk is antwoordde ze doodleuk: KLM garandeert dat je van a naar b wordt gebracht, maar niet wanneer ;). Over kleine letters gesproken. Gelukkig kwam alles nog goed, en hadden we alsnog plaatsen. Bijna hadden we een upgrade naar business class, ware het niet dat een zwanger iemand voorrang kreeg. Je zou het er bijna om doen.

Eenmaal in het vliegtuig begon het wachten, daar waren we al aan gewend, want het inchecken begon ook veel te laat. Daar zaten we dan als sardientjes in een veel te kleine Boeing 747-400, met een man naast me die eigenlijk twee stoelen zou moeten bezetten. Dat het een lange dag zou worden, werd al snel duidelijk. We zouden om half 11 vliegen, maar om half 2 kwamen we het toestel weer uitgerold. Er bleek al een paar keer iets stuk, en telkens als men dacht dat het verholpen was, bleek het toch stuk (een beetje zoals mijn pc). Ik was erg opgelucht toen we het toestel weer uit mochten, want vliegen met een kaduuk ding, daar word ik niet echt rustig van.

Uiterst vervelend dat wachten natuurlijk, maar daar heeft KLM een handig antwoord op: gratis eten! We kregen coupons om te bellen, en voor 20 euro gratis eten bij een tent naar keuze (MaC!!!). Natuurlijk is wachten niet leuk, maar eerlijk gezegd konden tine en ik de lol er wel van inzien. We hoefden niet over te stappen, hadden niet echt plannen gemaakt voor deze dag, en hey, gratis eten bij de Mac, alsof er een harpmuziekje uit de hemel klonk. Kwart over nogwat (na een uur of 7 vertraging kijk je niet meer zo nauw) vlogen we alsnog richting Chicago, met dezelfde stoelnummers en dezelfde dikke man, die inmiddels ook stonk door overmatig actieve zweetklieren. Jakkie hoor ik je denken. Jakkie dacht ook ik. En dan heb ik nog niet eens verteld over het moment waarop zijn schoenen uitgingen. En jij denkt dat turbulentie het ergste is dat je kan overkomen op een vlucht? I think not!

Daarna ging eigenlijk alles flink soepel. Tine raakte stoned van de salmiaklollies in een diepe coma, en ik dacht na over de zin van het leven. Daar kom je ook wel 7 uur en 35 minuten mee door. Aangekomen op het vliegveld vrij snel door de douane heen en wachten op onze flitsende roze koffers. Toen die arriveerden bleek dat het slot van mijn nieuwe koffer, net 1 dag oud, was gesloopt door de douane. Hi ha reisverzekering zeg ik! Daarna door de taxichauffeur afgezet bij het hotel (letterlijk), alwaar bleek dat internet plat lag door een stroomstoring. Terror! Want morgen moet ik iets voor Planet doen, en dat kan alleen vanaf mijn eigen pc (certificaten etc). In de lobby doet het wereldwijde web het gelukkig wel, anders was deze log ook lastig te verklaren geweest.

Bovenstaand verhaal zou je kunnen doen vermoeden dat we een verschrikkelijke reis achter de rug hebben. Niets is minder waar. We hebben enorm gelachen, lekker gegeten, puik filmpje gekeken, en nog meer gelachen. Wat moet je anders. En aan het eind van deze vermoeiende dag, bleek de hotelkamer groot en fijn, hadden we meer tv zenders dan we aankonden, en kwam de mevrouw van het hotel een foto van ons tweetjes maken. USA, we're back! ETEN!!!!!!

Ik vond deze reclame eind vorige week op YouTube. Ik denk dat ik hem inmiddels een stuk of vijftig keer bekeken heb. niet omdat ik zo gek ben op McDonalds (misschien ook een beetje, haha) maar vooral omdat het filmpje zoveel gevoelens en gedachten oproept. Ze zeggen altijd dat vroeger alles beter was in je hoofd, maar dat dat in werkelijkheid onzin is. Vroeger was alles net zo fantastisch of ellendig als nu, het is maar hoe je het wilt zien.

Maar toch, toch bespeur ik bij mezelf een gevoel van heimwee wanneer ik kijk naar de filmpje. Uiteraard ingeleid door de fantastische manier waarop het filmpje wordt ingeleid: "Je wordt al echt een grote jongen" en dan op die melodie. Briljant gedaan. Vervolgens zie je Bartho Braat, beter bekend als GTST's Jef Alberts, in zijn jonge en slanke jaren. MAar wat er vooral vanaf spat is de onschuldigheid en liefheid van dit filmpje. Natuurlijk is het marketing, en natuurlijk is het allemaal onzin, ook in 1989 was niet alles ok.

Maar in 1989 was ik 10 jaar. Mijn wereld was uiteraard al iets complexer dan het bestellen van een hamburger, maar mijn grootste problemen waren het uitzoeken van een geschikt sinterklaascadeautje voor mezelf en een manier vinden om langer op te mogen blijven. Vroeger was niet alles beter, maar je jeugd is, als je geluk hebt, net zo fijn als deze reclame. Ik hoop dat ik iemand ooit die jeugd ook mag geven.