Look who's talking

We leven alweer een dag in Helsinki, Finland. Of zoals Maarten en ik het noemen: Funland. Ik kan niet eens beginnen met omschrijven hoe dit land in elkaar zit. Soms loopt het tien jaar achter, soms tien jaar voorop. De mensen kijken allemaal een beetje wazig uit hun ogen, maar zijn ech extreem aardig. We hadden bijna de tram gemist, rent er een mevrouw naar de tram om hem open te doen en loopt daarna zonder iets te zeggen weg. Dat soort gedrag komt me niet bekend voor uit Olanda.

Vandaag ben ik met Maarten een aantal keer de stad in geweest. Ik had geen cardreader bij me, Maarten geen kabeltje voor z'n videocamera dus daar moest wat op gevonden worden. We doken het centrum in, en vonden al snel een warenhuis met zeven tjokvolle verdiepingen. Mijn god wat is daar veel te vinden. Onze kabeltjes bemachtigen was echter niet zo eenvoudig, toch lukte het na wat zoek en praatwerk. Extreem bekend zijn we nu bij de meisjes van de aarbeien. We moesten in opdracht 20 mutsen kopen en vonden deze bij de H&M. Maar we hadden eerst aan twee meisjes bij een aardbeienstand gevraagd waar we dit konden kopen. Zij werden vervolgens de running gag, alles dat we wilden weten, vroegen we bij de alwetende meisjes van de aardbeien. Het is wel leuk om hier met ons pasje rond te lopen. Iedereen weet van het songfestival en iedereen hier inHelsinki is er uiteraard heel trots op. Ons pasje dat braaf aan een keycord hangt, staat garant tot all access. We kunnen er uiteraard de songfestivalgebouwen mee in, maar ook de tram is gratis. Alleen even kaartje showen, and we're in business. Voelt stiekum toch wel een beetje cool.

Een paar dingen die ons hier opvallen: de liften gaan extreem hard, dat is niet normaa. Het fruit hier lijkt op ons fruit, but make no mistakes, het is niet te eten ;). De aardbeien zijn ook hier heel lekker. Ohja, en het is EXTREEM duur. Veertig euro voor een klein rotfirewire kabeltje.

Leuk om te ontdekken: toen we in de Free Record Shop (!!!) stonden, zagen we het eurovisie album. Dat staat hier dus gewoon op 1. Met ONS liedje erop. Dat was één van de twee geweldige momenten van realisatie vandaag. Want toen we de repetitievloer op liepen en we hoorden ons liedje door de speakers knallen, vergezeld van een prachtig decor en een luid zingende Edsilia, was dat toch wel even slikken. Je weet dat het groots is en groots wordt, maar daar in die zaal staan van een festival dat zo goed bekeken wordt en elk jaar op tv is, en je eigen tekst voorbij horen komen, dat is een lekker gevoel. Straks met publiek en live-camera's wordt dat natuurlijk helemaal bizar.

Verder niet zoveel te vertellen vandaag. Vanavond in een Sushi-bar gegeten. Tja, Martin in een Sushi bar? Dan moet er wel iets aan de hand zijn. Was ook zo, ik had de keus, samen met twee gasten bij de Mac eten, of met een aantal beeldschone danseressen naar de sushi-bar. Heerlijk vis....altijd al gek op geweest :). Uiteraard meteen verteld wie Martine was, kun je niet vroeg genoeg mee beginnen dunkt me. Ps Rianne, heel Eurovisie smult van het filmpje van Fenna.

Maarten en ik hebben nog niet extreem veel te doen hier, dus morgen gaan we lekker een aantal melige filmpjes schieten op straat. We hebben een microfoon gekocht voor de camera en een koptelefoon zodat we de bewoners aan de tand kunnen voelen over ons liedje. Tot zover de gebeurtenissen van vandaag. Zoals altijd is het weer een week waar ik tegenop heb gezien, maar die precies zo uit lijkt te pakken als moet. Ik ben extreem ontspannen, kan ouwehoeren tot ik erbij neerval en ben omringd door aardige mensen die hetzelfde doen als ik. Ik ga nu lekker slapen, morgen om 9 uur weer ontbijt. U hoort nog van ons.

x

Martin