-
Dansen met Herinneringen
Onlangs voltooide ik na jaren dromen eindelijk mijn eerste roman: Dansen met Herinneringen. Een roman geschreven voor mijn vader, om ze nog eenmaal samen op avontuur te sturen en ze afscheid te laten nemen op de manier die het leven hen niet toestond. Eind dit jaar in de winkels.
-
Wist je dat...
ik naast teksten voor tijdschriften en boeken ook songteksten schrijf? Ik doe dat o.a. voor Edsilia Rombley, Jeroen v.d. Boom, Antje Monteiro, Vinzzent enzovoort. Voor laatstgenoemde scoorde ik eind 2011 eindelijk mijn eerste gouden plaat!
-
Robin...
En dit is Robin. M'n allerbeste vriendje en geboren op 15 februari 2011. Het is echt een lieverdje en daar zijn we blij mee. Het maakt al het overige veel minder belangrijk.
-
Schrijven en vertalen
Mijn dagelijks brood verdien ik met vertalen en copywriting voor bladen als Computer! Totaal, Tekst.nl, Tips en Trucs, Laikabooks enzovoort. Lekker druk, maar er is altijd ruimte voor meer. Snel iets goeds nodig? Mail me dan.
Het is nu wel heel erg voorbij. We hebben net onze vriendjes en vriendinnetjes uitgezwaaid. Vanavond woon ik nog de finale bij, daarna gaan Martine en ik ook naar huis. Het was een bizarre en bijzondere tijd. Ik probeer me te verzetten tegen het slik-gevoel nu ze weg zijn, en me te richten op een leuke laatste anderhalve dag. Maar het is moeilijk. Het was zó bijzonder!
Lieve Edsilia, Tjeerd, Merel, Merel, Thirza, Martine, Charida, Bram, Wilby, Manon, Jolanda, Shirly en iedereen die ik misschien nog vergeet. Bedankt voor een onvergetelijke tijd! Ik vergeet dit nooit meer....nooit!
Bron: Highlow
Als de Amsterdamse zangeres Edsilia Rombley vanavond in Helsinki met On Top of the World het podium bestijgt, dan zingt ze een liedje dat door haar man Tjeerd Oosterhuis is gecomponeerd. De tekstschrijvers Maarten ten Hove en Martin Gijzemijter krijgen echter heel wat minder aandacht. Gijzemijter tekende ook voor de Nederlandstalige versie van het liedje Nooit Meer Zonder Jou, een traditioneel Songfestivalliedje. En dat terwijl zijn grote droom het schrijven van een boek is.
[ Read More ]
Als de Amsterdamse zangeres Edsilia Rombley vanavond in Helsinki met On Top of the World het podium bestijgt, dan zingt ze een liedje dat door haar man Tjeerd Oosterhuis is gecomponeerd. De tekstschrijvers Maarten ten Hove en Martin Gijzemijter krijgen echter heel wat minder aandacht. Gijzemijter tekende ook voor de Nederlandstalige versie van het liedje Nooit Meer Zonder Jou, een traditioneel Songfestivalliedje. En dat terwijl zijn grote droom het schrijven van een boek is.
|
Martin Gijzemijter (27) schrijft al bijna zijn hele leven. De geboren Amsterdammer begon op de kleuterschool met gedichtjes, maar stortte zich al snel ook op het schrijven van verhalen. Martin wist het als jongetje dan al zeker: hij wilde een boek schrijven. Er is echter een groot probleem; het schrijven van een roman duurt hem tot zijn frustratie veel te lang. “Voor een boek moet je,” vind hij, “echt de tijd nemen. Ik ben meer een persoon die de dingen snel klaar wil hebben. Daarom is de gedroomde roman er tot nu toe nog niet van gekomen.” Sneller geschreven, maar niet minder gepassioneerd schrijft Gijzemijter liedjes. Alleen kan hij er, nadat hij zijn VWO had afgerond
niet van leven. Omdat er toch brood op de plank moest komen, ging hij achtereenvolgens aan de slag bij een houtfabriek, bij een vertaalbureau voor computerboeken, een helpdesk van een internet-provider en als internetredacteur van TROS 3FM. Martin Gijzemijter bleef ondanks alles verwoede pogingen doen om zijn liedjes aan de man te brengen. Zo maakte hij in 2001 een eigen website met
de toepasselijke naam Watch me get famous. Zonder al te veel succes overigens.
|
In 2002 vroeg Tjeerd Oosterhuis of hij een website voor de componist/producer wilde bouwen. Martin greep die gelegenheid aan om Oosterhuis een aantal van zijn songteksten te sturen. De man achter successen van Total Touch en zijn zus Trijntje, bood Gijzemijter een proefproject aan. Voor de Surinaamse band Trafassi schreven ze samen het nummer Hoera, we missen het WK. Hoewel het nummer geen succes werd, is de samenwerking wel voortgezet en startte Martin een entertainmentbureau op het gebied van onder andere muziek, marketing en websites. Gijzemijter schreef een groot aantal nummers van de in maart uitgekomen cd van Edsilia Rombley, niet toevallig de echtgenote van Oosterhuis. Toen de zangeres afgelopen najaar definitief besloot om weer aan het Eurovisie Songfestival deel te nemen, vroeg Tjeerd aan Martin of een tekst wilde schrijven.
|
Martin Gijzemijter kreeg tijdens een telefoongesprek met Tjeerd als opdracht mee dat het nummer moest draaien om de zin Ik zou kunnen leven zonder jou. Zo werd Nooit meer zonder jou, de
originele Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival in Finland. Het werd een up-tempo liefdesliedje met een boodschap. Toch werd gekozen om het liedje donderdagavond tijdens de halve finale in het Engels in Helsinki ten gehore te brengen als On Top of the World. Gijzemijter en Oosterhuis hebben samen met Maarten ten Hove de tekst vertaald. “Ik probeer in mijn teksten diepgang te brengen. Daarom zijn we wel even bezig geweest om het nummer dezelfde kracht te geven als in het Nederlands. Dat is goed gelukt, vind ik. Nu maar afwachten wat de rest van Europa ervan vindt.” Ondanks een ijzersterke generale repetitie schatten de bookmakers Edsilia’s kansen nog altijd erg laag in, maar ongeacht de uitslag heeft Gijzemijter genoeg ijzers in het vuur na Helsinki. Zijn eigen roman zal nog even op zich laten wachten. Gijzemijter heeft zijn droom echter niet uit zijn hoofd gezet. “Het boek komt er zeker, alleen wanneer is nog de vraag. Ik ben nu bezig met te veel leuke dingen. Voor het schrijven van een boek heb ik, hoe jammer ook, gewoon nog altijd geen tijd.”
Ik had een tekst in mijn hoofd om mee te beginnen vandaag. Het is duidelijk dat wij allemaal enorm balen van de manier waarop het is gegaan, en natuurlijk van het feit dat we niet in de finale staan. Al was gisterenavond vooral de vraag of dit nog wel een finale was geweest waarin we willen staan. We wisten natuurlijk al vrij snel hoe het zat, na envelop 5 was het vrij duidelijk. We hadden zelf een aantal landen bestempeld als winnaar, waaronder Noorwegen, wat een fantastische eurovisie inzending. ook Noorwegen zit er niet bij, onbegrijpelijk. Hier rees vooral de vraag: als zelfs Edsilia de finale niet kan binnenslepen met dit liedje, wie moet het dán nog doen?
Het was heel erg zuur gisteren. Niet omdat we niet hebben gewonnen, wij Hollanders kunnen tegen ons verlies. Het was zuur omdat er zo'n grote groep zo lang keihard gewerkt heeft en dat het allemaal zo weinig zin heeft gehad. Het lijkt niet meer uit te maken wat je stuurt. Iedereen probeerde gisteren er alsnog iets van te maken, maar mineur en ongeloof bleef toch enige tijd de ondertoon.
Ik stond net in de lift naar beneden en ik hoorde een bekende tekst van The Beatles: 'when I find myself in times of trouble, mother mary comes to me. Speaking words of wisdom: let it be!'. En zo is het dus. In time of troubles bevinden we ons allerminst. Als ik die rare avond van gisteren wegdenk hebben we anderhalve week vol fantastische dagen gemaakt. Er is een hechte groep ontstaan, we hebben gelachen, gestresst, gepraat, en een stukje Nederland naar Helsinki gebracht. Met groeiend vertrouwen en hoop leefden we langzaam naar de halve finale toe. En ach, wat er gisteren is gebeurd doet er niet meer toe. Edsilia heeft het fantastisch gedaan, en fuck it, het liedje was gewoon goed, daar lag het niet aan. In dat licht is er geen reden om te balen. We hebben hier gedaan wat we moesten doen, en in ieder geval is dit jaar bewezen dat het stemmen niet gaat zoals het zou moeten gaan. Laat dat dan onze bijdrage geweest zijn.
Sommige mensen gaan naar huis, wij zitten hier nog tot zondag. Helsinki is een heerlijke stad en we hebben een heerlijke tijd achter de rug? en die vreemde uitslag van gisteren? Ach...let it be!
[ Read More ]
Het was heel erg zuur gisteren. Niet omdat we niet hebben gewonnen, wij Hollanders kunnen tegen ons verlies. Het was zuur omdat er zo'n grote groep zo lang keihard gewerkt heeft en dat het allemaal zo weinig zin heeft gehad. Het lijkt niet meer uit te maken wat je stuurt. Iedereen probeerde gisteren er alsnog iets van te maken, maar mineur en ongeloof bleef toch enige tijd de ondertoon.
Ik stond net in de lift naar beneden en ik hoorde een bekende tekst van The Beatles: 'when I find myself in times of trouble, mother mary comes to me. Speaking words of wisdom: let it be!'. En zo is het dus. In time of troubles bevinden we ons allerminst. Als ik die rare avond van gisteren wegdenk hebben we anderhalve week vol fantastische dagen gemaakt. Er is een hechte groep ontstaan, we hebben gelachen, gestresst, gepraat, en een stukje Nederland naar Helsinki gebracht. Met groeiend vertrouwen en hoop leefden we langzaam naar de halve finale toe. En ach, wat er gisteren is gebeurd doet er niet meer toe. Edsilia heeft het fantastisch gedaan, en fuck it, het liedje was gewoon goed, daar lag het niet aan. In dat licht is er geen reden om te balen. We hebben hier gedaan wat we moesten doen, en in ieder geval is dit jaar bewezen dat het stemmen niet gaat zoals het zou moeten gaan. Laat dat dan onze bijdrage geweest zijn.
Sommige mensen gaan naar huis, wij zitten hier nog tot zondag. Helsinki is een heerlijke stad en we hebben een heerlijke tijd achter de rug? en die vreemde uitslag van gisteren? Ach...let it be!
Een ietwat kort logje vandaag want er staat zowaar iets op het programma. Gisteren hebben Maarten en ik het tweede filmpje gemonteerd, dat inmiddels zichtbaar is, maar het wereldfilmpje moet ook nog, dus daar gaan we zo mee aan de slag. Het was niet een extreem drukke dag gisteren, het wachten was eigenlijk op ons bezoek aan de ambassade. Dat vond om 7 uur 's avonds plaats, dus tijd om wat te freewheelen.
Het bezoek aan de ambassade was apart. Wij zijn net aan al die Finnen gewend, staan we ineens in een huis tjokvol met alleen maar Nederlanders. Moesten we zowaar ineens oppassen wat we zeiden. Er waren wel heel veel meisjes ;) dus Maarten en ik hebben ons er wel doorheen weten te kletsen. Het was wel eenbeetje genant, op een gegeven moment stond er een groep van 8 meisjes om ons heen met ons te kletsen. Niet omdat wij zo leuk zijn, maar simpelweg omdat zij al 8 weken in Finland zaten, en er hier dus blijkbaar helemaal geen jongens zijn die enigszins interessant zijn. Maar het plaatje was uiteraard wel leuk en goed voor ons ego.
Na de ambassade was er het feest van de Big Four, de vier grote landen van het Eurovisie, Duitsland, Engeland, Frankrijk en Spanje. Zij organiseren elk jaar een groot feest. De feesten lijken hier echter niet zo goed te lukken. Het was rommelig en saai, en vooral eng! Het zat deze keer bomvol met hitsige mannen en overal waar je keek maakte je wel oogcontact met een man (al dan niet in jurkje) waarna je heel snel weer moest wegkijken anders had je een hand in je achterzak. Ik kan heel wat hebben, en Maarten ook, maar van dit feestje zijn we heel hard gillend weggerend.
Daarna nog even lekker loungen in de bar en lobby om vervolgens naar bed te gaan. Eindelijk eens een dagje niet laat naar bed, ook belangrijk. Vandaag wordt het druk. De eerste dress-rehearsals staan op het programma, hetgeen zoveel betekent als Edsilia in haar jurk en de danseressen ook. Voordat de repetities beginnen ga ik eerst nog met Merel (danseres) naar de SubWay, want dat heb ik nog beloofd. En daarna....daarna is het belangrijkste moment van het Eurovisie aangebroken: Martine komt invliegen :) Vanaf morgen twee logjes?
We zullen zien!!
xM
[ Read More ]
Het bezoek aan de ambassade was apart. Wij zijn net aan al die Finnen gewend, staan we ineens in een huis tjokvol met alleen maar Nederlanders. Moesten we zowaar ineens oppassen wat we zeiden. Er waren wel heel veel meisjes ;) dus Maarten en ik hebben ons er wel doorheen weten te kletsen. Het was wel eenbeetje genant, op een gegeven moment stond er een groep van 8 meisjes om ons heen met ons te kletsen. Niet omdat wij zo leuk zijn, maar simpelweg omdat zij al 8 weken in Finland zaten, en er hier dus blijkbaar helemaal geen jongens zijn die enigszins interessant zijn. Maar het plaatje was uiteraard wel leuk en goed voor ons ego.
Na de ambassade was er het feest van de Big Four, de vier grote landen van het Eurovisie, Duitsland, Engeland, Frankrijk en Spanje. Zij organiseren elk jaar een groot feest. De feesten lijken hier echter niet zo goed te lukken. Het was rommelig en saai, en vooral eng! Het zat deze keer bomvol met hitsige mannen en overal waar je keek maakte je wel oogcontact met een man (al dan niet in jurkje) waarna je heel snel weer moest wegkijken anders had je een hand in je achterzak. Ik kan heel wat hebben, en Maarten ook, maar van dit feestje zijn we heel hard gillend weggerend.
Daarna nog even lekker loungen in de bar en lobby om vervolgens naar bed te gaan. Eindelijk eens een dagje niet laat naar bed, ook belangrijk. Vandaag wordt het druk. De eerste dress-rehearsals staan op het programma, hetgeen zoveel betekent als Edsilia in haar jurk en de danseressen ook. Voordat de repetities beginnen ga ik eerst nog met Merel (danseres) naar de SubWay, want dat heb ik nog beloofd. En daarna....daarna is het belangrijkste moment van het Eurovisie aangebroken: Martine komt invliegen :) Vanaf morgen twee logjes?
We zullen zien!!
xM
Dag zes alweer lees ik hierboven. De tijd vliegt, maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat we hier al weken zitten. Maarten en ik vinden Finland een geweldig land en echt niet alleen omdat het land bestaat uit 80% vrouwen en 20% mannen :). De mensen zijn hier gewoon erg aardig, alles is behoorlijk gemoedelijk en natuurlijk helpt het ook dat we hier met zo'n grote groep zijn, dat vertekent de boel wel. Ze zeggen altijd dat verhuizen naar het buitenland alleen leuk is als je thuis mee kunt nemen en zo voelt dit een beetje. Ik let op m'n woorden terwijl ik dit schrijf omdat ik niet de illusie wil wekken dat ik thuis niet mis, maar deze hele trip is gewoon een gigantisch warm bad in alle opzichten.
Gisteren was het tijd voor het tweede video-item, na de leuke reacties op het eerste item. We wilden alleen niet meer van hetzelfde doen, dus dat leverde wat denkwerk op. Edsilia zou met een grote wereldbol door de stad rennen, maar dat ging niet door, waardoor ineens het kwartje viel bij Maarten en mij. Het liedje heet 'On Top of the World' dus waarom vragen wij mensen niet of ze bovenop de wereld willen zitten. Een levensgevaarlijke operatie, want die bal is een kolossaal geheel en we waren maar met z'n tweeën, gelukkig kregen we alsnog wat hulp. Onze video-items beginnen op te vallen, dus de filmploeg van de NOS besloot om met ons mee te gaan. Zij hebben het geheel ook vastgelegd, we schijnen toch iets goeds te doen hier.
Over het item zelf zal ik niet teveel zeggen, de beelden spreken straks voor zich, we gaan zo monteren. Één ding kan ik wel zeggen, het is supermelig!
Daarna zijn we nog even wat kleren gaan kopen, want we moesten naar het openingsfeest. Veel van verwacht, maar het stelde niets voor, erg saai, al heeft Maarten een telefoonnummer gescoord (you go girl!!!). Na het feest zijn we naar de Euroclub gegaan, waar ze de hele nacht alleen maar songfestival hits draaiden. Geweldige sfeer, iedereen veel te veel gedronken, en op en top melig kwamen we terug in het hotel. Daar nog met z'n allen even nakletsen (en drinken natuurlijk), waarna de bar sloot. Maar we waren nog niet klaar, dus besloten we om het feestje voort te zetten in de kamer van Wilbert (vertegenwoordiger van Universal). De danseressen, Wilbert, Bram (danser) en ik hebben daar nog doorgebracht tot een uur of half zes, daarna werd het echt tijd om te gaan slapen.
Vandaag gaan we op bezoek bij de ambassadeur van Finland. Hoe dat is? Je hoort het morgen!
xM
[ Read More ]
Gisteren was het tijd voor het tweede video-item, na de leuke reacties op het eerste item. We wilden alleen niet meer van hetzelfde doen, dus dat leverde wat denkwerk op. Edsilia zou met een grote wereldbol door de stad rennen, maar dat ging niet door, waardoor ineens het kwartje viel bij Maarten en mij. Het liedje heet 'On Top of the World' dus waarom vragen wij mensen niet of ze bovenop de wereld willen zitten. Een levensgevaarlijke operatie, want die bal is een kolossaal geheel en we waren maar met z'n tweeën, gelukkig kregen we alsnog wat hulp. Onze video-items beginnen op te vallen, dus de filmploeg van de NOS besloot om met ons mee te gaan. Zij hebben het geheel ook vastgelegd, we schijnen toch iets goeds te doen hier.
Over het item zelf zal ik niet teveel zeggen, de beelden spreken straks voor zich, we gaan zo monteren. Één ding kan ik wel zeggen, het is supermelig!
Daarna zijn we nog even wat kleren gaan kopen, want we moesten naar het openingsfeest. Veel van verwacht, maar het stelde niets voor, erg saai, al heeft Maarten een telefoonnummer gescoord (you go girl!!!). Na het feest zijn we naar de Euroclub gegaan, waar ze de hele nacht alleen maar songfestival hits draaiden. Geweldige sfeer, iedereen veel te veel gedronken, en op en top melig kwamen we terug in het hotel. Daar nog met z'n allen even nakletsen (en drinken natuurlijk), waarna de bar sloot. Maar we waren nog niet klaar, dus besloten we om het feestje voort te zetten in de kamer van Wilbert (vertegenwoordiger van Universal). De danseressen, Wilbert, Bram (danser) en ik hebben daar nog doorgebracht tot een uur of half zes, daarna werd het echt tijd om te gaan slapen.
Vandaag gaan we op bezoek bij de ambassadeur van Finland. Hoe dat is? Je hoort het morgen!
xM
Vandaag was in veel opzichten de eerste officiële dag. We hadden een social trip met de pers, die was bedoeld om ons het een en ander van Helsinki te laten zien. Ik werd brak wakker, want was gisteren met Merel (één van de zangeressen) in gesprek geraakt en voor dat we het door hadden was het al half 4! En om 8 uur ging de wekker alweer. Ach ja, stress heb ik hier toch niet, dus een beetje slaapgebrek kan wel.
Ik ben hier blijkbaar zo relaxt dat ik helemaal vergeten was tegen de social trip op te zien ;) Het was dan ook heel erg leuk. We vertrokken met een bus naar een boot, en met een boot naar een eiland. Daar mochten we de sauna in (yeah right!) en werden we getrakteerd op een heerlijke lunch. Het hoogtepunt kwam daarna echter. Hier in Helsinki bestaat zoiets als het kampioenschap laarswerpen. Men neme een laars, werpt deze zo ver als mogelijk. Klinkt makkelijk maar een laars zwiept en zwabbert, dus zo eenvoudig was het nog niet. Denemarken was de huidige kampioen. Geloof het of niet, met één worp gooide ik het record aan gruzelementen, en lag Nederland op kop. Helaas wilde ik het nog beter doen, en gooide ik de tweede laars in een boom, maar dat was iedereen snel vergeten.
Hierna volgde een persmoment op de boot. Foto's, video en interviews. Voor het eerst hadden Maarten en ik daar ook een rol in en dat was wel fijn. Niet dat we ons vervelen, maar het is wel goed om te weten waarom we mee zijn. De middag was weer lekker vrij. Die heb ik besteed door Tjeerd te helpen met zijn site, en nog wat dingen af te handelen.
Maarten en ik hadden inmiddels contact met Anna en Clarissa, inderdaad, de meisjes van het YouTube filmpje. We hebben ze mee uit eten gevraagd (Chicken Fajita's!!!) en daarna naar de bioscoop. Onwijs leuk om gewoon eens een avond door te brengen met locals. De mensen zijn hier echt heel anders. Uiteraard daarna meteen Tine opgebeld (ok ok zij belde haha) om netjes te zeggen dat ik met meisjes ben gaan eten ;) Het was erg humor, want we warn een beetje weggesneakt van een groepsetentje en vervolgens zat het hele restaurant vol met onze groep naar ons te kijken terwijl we langs kwamen lopen. Beetje jammer ;)
Na de bios moesten Anne en Clarissa weer naar huis ivm de laatste bus, waarna wij ook weer terugliepen naar het hotel. Daar was de boel een beetje uitgeblust, geen lange gesprekken dus vanavond. Nog even een biertje gedronken met danser Bram en Maarten en daarna lekker naar de hotelkamer. Nog even dit logje afmaken, en heerlijk slapen in dit té goede bed. Morgen niet heel vroeg op, dus een ideale dag dit! Donderdag is nog vier dagen verwijderd!
Martin
[ Read More ]
Ik ben hier blijkbaar zo relaxt dat ik helemaal vergeten was tegen de social trip op te zien ;) Het was dan ook heel erg leuk. We vertrokken met een bus naar een boot, en met een boot naar een eiland. Daar mochten we de sauna in (yeah right!) en werden we getrakteerd op een heerlijke lunch. Het hoogtepunt kwam daarna echter. Hier in Helsinki bestaat zoiets als het kampioenschap laarswerpen. Men neme een laars, werpt deze zo ver als mogelijk. Klinkt makkelijk maar een laars zwiept en zwabbert, dus zo eenvoudig was het nog niet. Denemarken was de huidige kampioen. Geloof het of niet, met één worp gooide ik het record aan gruzelementen, en lag Nederland op kop. Helaas wilde ik het nog beter doen, en gooide ik de tweede laars in een boom, maar dat was iedereen snel vergeten.
Hierna volgde een persmoment op de boot. Foto's, video en interviews. Voor het eerst hadden Maarten en ik daar ook een rol in en dat was wel fijn. Niet dat we ons vervelen, maar het is wel goed om te weten waarom we mee zijn. De middag was weer lekker vrij. Die heb ik besteed door Tjeerd te helpen met zijn site, en nog wat dingen af te handelen.
Maarten en ik hadden inmiddels contact met Anna en Clarissa, inderdaad, de meisjes van het YouTube filmpje. We hebben ze mee uit eten gevraagd (Chicken Fajita's!!!) en daarna naar de bioscoop. Onwijs leuk om gewoon eens een avond door te brengen met locals. De mensen zijn hier echt heel anders. Uiteraard daarna meteen Tine opgebeld (ok ok zij belde haha) om netjes te zeggen dat ik met meisjes ben gaan eten ;) Het was erg humor, want we warn een beetje weggesneakt van een groepsetentje en vervolgens zat het hele restaurant vol met onze groep naar ons te kijken terwijl we langs kwamen lopen. Beetje jammer ;)
Na de bios moesten Anne en Clarissa weer naar huis ivm de laatste bus, waarna wij ook weer terugliepen naar het hotel. Daar was de boel een beetje uitgeblust, geen lange gesprekken dus vanavond. Nog even een biertje gedronken met danser Bram en Maarten en daarna lekker naar de hotelkamer. Nog even dit logje afmaken, en heerlijk slapen in dit té goede bed. Morgen niet heel vroeg op, dus een ideale dag dit! Donderdag is nog vier dagen verwijderd!
Martin
Vandaag weer eens een logje keurig op tijd. Logisch, want heel erg veel is er niet gebeurd vandaag. Maarten en ik zijn vooral bezig geweest met het monteren van ons filmpje. Voor wie het niet weet, naast onze log, maken we hier ook leuke video-items, omdat we nog niet zo heel veel te doen hebben. Nieuwsgierig? Kijk hieronder.
Een duidelijk teken van alle meligheid die Maarten en ik hier beleven. Grappig, we ontdekten vandaag dat wij de enigen zijn die echt weten hoe de stad hier in elkaar zit, omdat wij gewoon al vier dagen Helsinki aan het verkennen zijn. We lopen telkens maar ergens heen, en zien wel waar we uitkomen. Erg on-Martin, maar des te leuker. Nadat we ons filmpje in elkaar hadden gezet, was het tijd om de repetities bij te wonen. Dit waren de tweede repetities en wat zag het er al een stuk beter uit. Het blijft geweldig om die zaal binnen te lopen, alsof er een warme deken om je heen valt, zo'n gevoel geeft dat.
Na de repetities gingen we over naar de persconferentie. Maarten en ik zouden hier officieel bij zijn, maar het leek men beter om de danseressen daar neer te zetten. Allemaal prima, wij hebben lekker op een afstandje zitten kijken. Eigenlijk waren Maarten en ik van plan om daarna ergens te gaan wokken, maar Tjeerd nodigde ons uit om beneden te eten. Het werd het zoveelste groepsdiner. Het is zo'n fijn gevoel, deze groep is zo hecht en blijft zo dicht bij elkaar, dat is zoals het moet zijn en totaal niet geforceerd. Lekkeremaaltijd gegeten met hamburger, patat en heel veel sla (ja heus) en uren zitten kletsen, wie mij kent weet dat dat mijn Walhalla is.
Nu is het alweer tijd om te slapen, maar heb nog geen zin. Ben hier ook totaal niet moe. Volkomen ontspannen en alleen maar moe van het keiharde lachen dat ik hier de hele dag doe. Daar moet ik nog van afkicken thuis. Morgen begint het allemaal een beetje, dan gaan we op een social trip door Finland. Misschien dat ik dan wat foto['s kan maken want dat wil nog niet zo lukken in m'n eentje (taak voor Tine?)
Dat was alweer de vierde dag. Het komt steeds wat dichterbij. Spannend...maar ik moet eerlijk bekennen dat ik meer bezig ben met de heerlijke sfeer dan met de vraag of we gaan winnen. Dat zien we namelijk wel!
Slaap lekker!
[ Read More ]
Een duidelijk teken van alle meligheid die Maarten en ik hier beleven. Grappig, we ontdekten vandaag dat wij de enigen zijn die echt weten hoe de stad hier in elkaar zit, omdat wij gewoon al vier dagen Helsinki aan het verkennen zijn. We lopen telkens maar ergens heen, en zien wel waar we uitkomen. Erg on-Martin, maar des te leuker. Nadat we ons filmpje in elkaar hadden gezet, was het tijd om de repetities bij te wonen. Dit waren de tweede repetities en wat zag het er al een stuk beter uit. Het blijft geweldig om die zaal binnen te lopen, alsof er een warme deken om je heen valt, zo'n gevoel geeft dat.
Na de repetities gingen we over naar de persconferentie. Maarten en ik zouden hier officieel bij zijn, maar het leek men beter om de danseressen daar neer te zetten. Allemaal prima, wij hebben lekker op een afstandje zitten kijken. Eigenlijk waren Maarten en ik van plan om daarna ergens te gaan wokken, maar Tjeerd nodigde ons uit om beneden te eten. Het werd het zoveelste groepsdiner. Het is zo'n fijn gevoel, deze groep is zo hecht en blijft zo dicht bij elkaar, dat is zoals het moet zijn en totaal niet geforceerd. Lekkeremaaltijd gegeten met hamburger, patat en heel veel sla (ja heus) en uren zitten kletsen, wie mij kent weet dat dat mijn Walhalla is.
Nu is het alweer tijd om te slapen, maar heb nog geen zin. Ben hier ook totaal niet moe. Volkomen ontspannen en alleen maar moe van het keiharde lachen dat ik hier de hele dag doe. Daar moet ik nog van afkicken thuis. Morgen begint het allemaal een beetje, dan gaan we op een social trip door Finland. Misschien dat ik dan wat foto['s kan maken want dat wil nog niet zo lukken in m'n eentje (taak voor Tine?)
Dat was alweer de vierde dag. Het komt steeds wat dichterbij. Spannend...maar ik moet eerlijk bekennen dat ik meer bezig ben met de heerlijke sfeer dan met de vraag of we gaan winnen. Dat zien we namelijk wel!
Slaap lekker!
Een goedemorgen ;). Het logje is ditmaal een beetje laat, meestal doe ik het voordat ik ga slapen. Gisteren hadden we echter een filmavond, die wat langer duurde dan verwacht. Maar first things first.
Maarten en ik hebben hier nog niet zo heel veel te doen. Het is nu nog het stadium van de repetities en nog niet veel persverhaaltjes, dus we vermaken onszelf maar. Ik moet zeggen dat lukt prima. We zijn gisteren begonnen aan onze film-items. We hebben een superleuk filmpje geschoten in de stad. Het leek ons een leuk idee om het centrum van Helsinki in te duiken en mensen te vragen naar hun mening over ons liedje. Je hoopt dat je enigszins markante figuren tegen het lijf loopt, nou, onze gebeden zijn gehoord ;) We telden een dronken songfestival-fan, een donkere dwerg in superman-pak en een bezopen straatmuzikant die ons liedje niet kon spelen. We trachten nu het filmpje te monteren, maar beschik even niet over de juiste software, dus dat kan nog eventjes duren.
Voordat we het filmpje schoten, zijn we met Tjeerd en drie dames van de delegatie de stad in gedoken. Maarten en ik kenden de stad inmiddels al op ons duimpje, dus fungeerde enigszins als gids. Rond lunchtijd kwamen we dan ook geheel toevallig langs de SubWay lopen. Heerlijk genoten van een Sweet Onion Chicken Teryaki Chicken sandwich met HoneyMustard dressing. Smaakte precies zoals in Amerika, dus dat was een hoogtepuntje. Daarna zijn Maarten en ik gaan filmen en is de rest gaan shoppen. Er moest ook nog wat snaai gehaald worden, want ik had een filmavondje besproken. Op het laatste moment wilde men alsnog een zaal huren voor 250 euro en daar in 3 uur een film kijken, omdat het op een laptop toch gluren blijft. Ik ben toen snel de stad in gedoken, en heb een DVD-speler gekocht. 50 euro, iedereen lapte vijf euro, en zo werd het ineens alsnog een heel goedkoop verhaal. Echter, er miste een tulp kabel en de winkels waren inmiddels dicht: wel beeld geen geluid!. Het avondje dreigde in het water te vallen. Tine heeft inmiddels een idee van hoe ik er op dat moment bij zat. Iets goeide roet in mijn eten, en verstierde mijn plan. En als ik iets niet kan hebben is een plan dat niet doorgaat. Ik ben met Maarten het hele hotel afgestruind en na drie kwartier hadden we de oplossing. "Wat als we nou de DVD-speler koppelen aan de televisie, en dan het geluid via mijn laptop langs de laptop van Tjeerd laten lopen, en dan de versterking van zijn keyboard gebruiken om de boxjes die via zijn iBook zijn aangesloten het geluid te laten weergeven?" Je gelooft het niet maar we hadden kraakhelder, keihard geluid! Maarten en ik hebben staan juichen, dat wil je niet weten.
Een heerlijke avond met The HOliday en Borat, en een groep van vijftien man (waarvan slechts vier mannen ;) met kussens op de grond, chips, wijn, cola en chocola. Het was the ultimate pyjama party, maar dan zonder pyjama's. Dit is precies zoals ik me vroeger dingen voorstelde. En dit hele avondje was mijn idee, ik was trots, gelukkig en blij. Wat is dit een fijne trip en wat zijn het fijne mensen om tijd mee door te brengen. Als Tine nou ook nog komt, is het helemaal compleet :)
Na de avond heerlijk geslapen op het bed dat voor de verandering eens écht goed is (jij gaat lekker slapen hier Tine!) in een kamer die met de beste wil van de wereld niet eng te noemen is. Ik weet dat het allemaal voorbij is voor we het weten, en of we ver gaan komen weet ik niet, maar het is pas vijf mei, en ik heb nu al de tijd van m'n leven gehad!
Me like Eurovision ;)
Martin
[ Read More ]
Maarten en ik hebben hier nog niet zo heel veel te doen. Het is nu nog het stadium van de repetities en nog niet veel persverhaaltjes, dus we vermaken onszelf maar. Ik moet zeggen dat lukt prima. We zijn gisteren begonnen aan onze film-items. We hebben een superleuk filmpje geschoten in de stad. Het leek ons een leuk idee om het centrum van Helsinki in te duiken en mensen te vragen naar hun mening over ons liedje. Je hoopt dat je enigszins markante figuren tegen het lijf loopt, nou, onze gebeden zijn gehoord ;) We telden een dronken songfestival-fan, een donkere dwerg in superman-pak en een bezopen straatmuzikant die ons liedje niet kon spelen. We trachten nu het filmpje te monteren, maar beschik even niet over de juiste software, dus dat kan nog eventjes duren.
Voordat we het filmpje schoten, zijn we met Tjeerd en drie dames van de delegatie de stad in gedoken. Maarten en ik kenden de stad inmiddels al op ons duimpje, dus fungeerde enigszins als gids. Rond lunchtijd kwamen we dan ook geheel toevallig langs de SubWay lopen. Heerlijk genoten van een Sweet Onion Chicken Teryaki Chicken sandwich met HoneyMustard dressing. Smaakte precies zoals in Amerika, dus dat was een hoogtepuntje. Daarna zijn Maarten en ik gaan filmen en is de rest gaan shoppen. Er moest ook nog wat snaai gehaald worden, want ik had een filmavondje besproken. Op het laatste moment wilde men alsnog een zaal huren voor 250 euro en daar in 3 uur een film kijken, omdat het op een laptop toch gluren blijft. Ik ben toen snel de stad in gedoken, en heb een DVD-speler gekocht. 50 euro, iedereen lapte vijf euro, en zo werd het ineens alsnog een heel goedkoop verhaal. Echter, er miste een tulp kabel en de winkels waren inmiddels dicht: wel beeld geen geluid!. Het avondje dreigde in het water te vallen. Tine heeft inmiddels een idee van hoe ik er op dat moment bij zat. Iets goeide roet in mijn eten, en verstierde mijn plan. En als ik iets niet kan hebben is een plan dat niet doorgaat. Ik ben met Maarten het hele hotel afgestruind en na drie kwartier hadden we de oplossing. "Wat als we nou de DVD-speler koppelen aan de televisie, en dan het geluid via mijn laptop langs de laptop van Tjeerd laten lopen, en dan de versterking van zijn keyboard gebruiken om de boxjes die via zijn iBook zijn aangesloten het geluid te laten weergeven?" Je gelooft het niet maar we hadden kraakhelder, keihard geluid! Maarten en ik hebben staan juichen, dat wil je niet weten.
Een heerlijke avond met The HOliday en Borat, en een groep van vijftien man (waarvan slechts vier mannen ;) met kussens op de grond, chips, wijn, cola en chocola. Het was the ultimate pyjama party, maar dan zonder pyjama's. Dit is precies zoals ik me vroeger dingen voorstelde. En dit hele avondje was mijn idee, ik was trots, gelukkig en blij. Wat is dit een fijne trip en wat zijn het fijne mensen om tijd mee door te brengen. Als Tine nou ook nog komt, is het helemaal compleet :)
Na de avond heerlijk geslapen op het bed dat voor de verandering eens écht goed is (jij gaat lekker slapen hier Tine!) in een kamer die met de beste wil van de wereld niet eng te noemen is. Ik weet dat het allemaal voorbij is voor we het weten, en of we ver gaan komen weet ik niet, maar het is pas vijf mei, en ik heb nu al de tijd van m'n leven gehad!
Me like Eurovision ;)
Martin
We leven alweer een dag in Helsinki, Finland. Of zoals Maarten en ik het noemen: Funland. Ik kan niet eens beginnen met omschrijven hoe dit land in elkaar zit. Soms loopt het tien jaar achter, soms tien jaar voorop. De mensen kijken allemaal een beetje wazig uit hun ogen, maar zijn ech extreem aardig. We hadden bijna de tram gemist, rent er een mevrouw naar de tram om hem open te doen en loopt daarna zonder iets te zeggen weg. Dat soort gedrag komt me niet bekend voor uit Olanda.
Vandaag ben ik met Maarten een aantal keer de stad in geweest. Ik had geen cardreader bij me, Maarten geen kabeltje voor z'n videocamera dus daar moest wat op gevonden worden. We doken het centrum in, en vonden al snel een warenhuis met zeven tjokvolle verdiepingen. Mijn god wat is daar veel te vinden. Onze kabeltjes bemachtigen was echter niet zo eenvoudig, toch lukte het na wat zoek en praatwerk. Extreem bekend zijn we nu bij de meisjes van de aarbeien. We moesten in opdracht 20 mutsen kopen en vonden deze bij de H&M. Maar we hadden eerst aan twee meisjes bij een aardbeienstand gevraagd waar we dit konden kopen. Zij werden vervolgens de running gag, alles dat we wilden weten, vroegen we bij de alwetende meisjes van de aardbeien. Het is wel leuk om hier met ons pasje rond te lopen. Iedereen weet van het songfestival en iedereen hier inHelsinki is er uiteraard heel trots op. Ons pasje dat braaf aan een keycord hangt, staat garant tot all access. We kunnen er uiteraard de songfestivalgebouwen mee in, maar ook de tram is gratis. Alleen even kaartje showen, and we're in business. Voelt stiekum toch wel een beetje cool.
Een paar dingen die ons hier opvallen: de liften gaan extreem hard, dat is niet normaa. Het fruit hier lijkt op ons fruit, but make no mistakes, het is niet te eten ;). De aardbeien zijn ook hier heel lekker. Ohja, en het is EXTREEM duur. Veertig euro voor een klein rotfirewire kabeltje.
Leuk om te ontdekken: toen we in de Free Record Shop (!!!) stonden, zagen we het eurovisie album. Dat staat hier dus gewoon op 1. Met ONS liedje erop. Dat was één van de twee geweldige momenten van realisatie vandaag. Want toen we de repetitievloer op liepen en we hoorden ons liedje door de speakers knallen, vergezeld van een prachtig decor en een luid zingende Edsilia, was dat toch wel even slikken. Je weet dat het groots is en groots wordt, maar daar in die zaal staan van een festival dat zo goed bekeken wordt en elk jaar op tv is, en je eigen tekst voorbij horen komen, dat is een lekker gevoel. Straks met publiek en live-camera's wordt dat natuurlijk helemaal bizar.
Verder niet zoveel te vertellen vandaag. Vanavond in een Sushi-bar gegeten. Tja, Martin in een Sushi bar? Dan moet er wel iets aan de hand zijn. Was ook zo, ik had de keus, samen met twee gasten bij de Mac eten, of met een aantal beeldschone danseressen naar de sushi-bar. Heerlijk vis....altijd al gek op geweest :). Uiteraard meteen verteld wie Martine was, kun je niet vroeg genoeg mee beginnen dunkt me. Ps Rianne, heel Eurovisie smult van het filmpje van Fenna.
Maarten en ik hebben nog niet extreem veel te doen hier, dus morgen gaan we lekker een aantal melige filmpjes schieten op straat. We hebben een microfoon gekocht voor de camera en een koptelefoon zodat we de bewoners aan de tand kunnen voelen over ons liedje. Tot zover de gebeurtenissen van vandaag. Zoals altijd is het weer een week waar ik tegenop heb gezien, maar die precies zo uit lijkt te pakken als moet. Ik ben extreem ontspannen, kan ouwehoeren tot ik erbij neerval en ben omringd door aardige mensen die hetzelfde doen als ik. Ik ga nu lekker slapen, morgen om 9 uur weer ontbijt. U hoort nog van ons.
x
Martin
[ Read More ]
Vandaag ben ik met Maarten een aantal keer de stad in geweest. Ik had geen cardreader bij me, Maarten geen kabeltje voor z'n videocamera dus daar moest wat op gevonden worden. We doken het centrum in, en vonden al snel een warenhuis met zeven tjokvolle verdiepingen. Mijn god wat is daar veel te vinden. Onze kabeltjes bemachtigen was echter niet zo eenvoudig, toch lukte het na wat zoek en praatwerk. Extreem bekend zijn we nu bij de meisjes van de aarbeien. We moesten in opdracht 20 mutsen kopen en vonden deze bij de H&M. Maar we hadden eerst aan twee meisjes bij een aardbeienstand gevraagd waar we dit konden kopen. Zij werden vervolgens de running gag, alles dat we wilden weten, vroegen we bij de alwetende meisjes van de aardbeien. Het is wel leuk om hier met ons pasje rond te lopen. Iedereen weet van het songfestival en iedereen hier inHelsinki is er uiteraard heel trots op. Ons pasje dat braaf aan een keycord hangt, staat garant tot all access. We kunnen er uiteraard de songfestivalgebouwen mee in, maar ook de tram is gratis. Alleen even kaartje showen, and we're in business. Voelt stiekum toch wel een beetje cool.
Een paar dingen die ons hier opvallen: de liften gaan extreem hard, dat is niet normaa. Het fruit hier lijkt op ons fruit, but make no mistakes, het is niet te eten ;). De aardbeien zijn ook hier heel lekker. Ohja, en het is EXTREEM duur. Veertig euro voor een klein rotfirewire kabeltje.
Leuk om te ontdekken: toen we in de Free Record Shop (!!!) stonden, zagen we het eurovisie album. Dat staat hier dus gewoon op 1. Met ONS liedje erop. Dat was één van de twee geweldige momenten van realisatie vandaag. Want toen we de repetitievloer op liepen en we hoorden ons liedje door de speakers knallen, vergezeld van een prachtig decor en een luid zingende Edsilia, was dat toch wel even slikken. Je weet dat het groots is en groots wordt, maar daar in die zaal staan van een festival dat zo goed bekeken wordt en elk jaar op tv is, en je eigen tekst voorbij horen komen, dat is een lekker gevoel. Straks met publiek en live-camera's wordt dat natuurlijk helemaal bizar.
Verder niet zoveel te vertellen vandaag. Vanavond in een Sushi-bar gegeten. Tja, Martin in een Sushi bar? Dan moet er wel iets aan de hand zijn. Was ook zo, ik had de keus, samen met twee gasten bij de Mac eten, of met een aantal beeldschone danseressen naar de sushi-bar. Heerlijk vis....altijd al gek op geweest :). Uiteraard meteen verteld wie Martine was, kun je niet vroeg genoeg mee beginnen dunkt me. Ps Rianne, heel Eurovisie smult van het filmpje van Fenna.
Maarten en ik hebben nog niet extreem veel te doen hier, dus morgen gaan we lekker een aantal melige filmpjes schieten op straat. We hebben een microfoon gekocht voor de camera en een koptelefoon zodat we de bewoners aan de tand kunnen voelen over ons liedje. Tot zover de gebeurtenissen van vandaag. Zoals altijd is het weer een week waar ik tegenop heb gezien, maar die precies zo uit lijkt te pakken als moet. Ik ben extreem ontspannen, kan ouwehoeren tot ik erbij neerval en ben omringd door aardige mensen die hetzelfde doen als ik. Ik ga nu lekker slapen, morgen om 9 uur weer ontbijt. U hoort nog van ons.
x
Martin
Ik heb het beloofd, dus ik zal loggen. Ik ben net aangekomen in het Scandic hotel in Helsinki, en ik check dan natuurlijk altijd eerst of er internet is. Hallalujah, het is er. Gratis, snel en op m'n kamertje, dus ik zit niet te bibberen in een lobby. Ik kan nu niet echt veel typen, want we gaan zo met een bus naar een boot, en dan met een boot naar een eiland en dan op het eiland naar een restaurant. Ik vind het allemaal goed, als ik maar geen Finse Zalm moet eten ;)
Vakantieman, het is hier harstikke gezellig. De vlucht was heel melig, we kregen champagne (gratuuuus) en we kregen van de crew nog speciaal succes gewenst op het songfestival. Helsinki, berg je, TaGG is in the house ;)
[ Read More ]
Vakantieman, het is hier harstikke gezellig. De vlucht was heel melig, we kregen champagne (gratuuuus) en we kregen van de crew nog speciaal succes gewenst op het songfestival. Helsinki, berg je, TaGG is in the house ;)