Look who's talking

Het was een latertje vannacht, dus compleet door het ontbijt heengeslapen vandaag. Geen probleem, want Denny's serveert de hele dag ontbijt. Alleen niet helemaal zo gezond als het continentale ontbijt van dit hotel. Vandaag dus even geen cornflakes en toast, maar pancakes, hash brown potatoes, suasages, eggs en bread with bacon. Voor de vitamientjes nog een glas jus, maar dan nog is dit ontbijt een calorieënbom die je doet vermoeden waarom de Amerikanen niet meer met hun benen bij elkaar kunnen zitten.

we zouden vandaag eigenlijk naar een grote mall gaan, maar omdat het al laat was, én het 80 euro aan taxikosten zou zijn, hebben we dat maar laten zitten. In plaats daarvan de taxi genomen naar een shopping district hier in de buurt, met een Michaels in de buurt. Voor de niet scrappers: Michaels is niet alleen een grote hobbywinkel, het is ook nog eens de hobbywinkel waar wij onze allereerste site-layout van hadden gejat. Ze moesten eens weten. We hadden veel gehoord over Michaels, maar het viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Ze hadden zo'n beetje hetzelfde spul als in Nederland, en het was net zo peperduur. Gelukkig zat er aan de overkant nog meer leuks, dus zijn we naar de Target gegaan, een soort combinatie tussen Albert Heijn, Xenos en de Hema. Je merkt wel dat Nederland echt een flinke inhaalslag heeft gemaakt. Waar ik 7 jaar geleden mijn ogen uitkeek aan spulletjes, is het eigenlijk allemaal hetzelfde nu. De zakken chips zijn in Holland in ieder geval goed bijgegroeid.

Na ons boodschappenavontuur werd het tijd voor Medieval Times. Eerst nog even De gebeld, een vriend van Marco en Rianne. We hebben drop voor hem meegenomen en hij gaat ons morgen de wat mindere toeristische kant van Amerika laten zien. Ik wis niet veel over Medieval Times, behalve dat het eten was met paarden op de achtergrond. Kon me er niet zoveel bij voorstellen, want de geur van een stal in combinatie met een gebraden kip, daar werd ik niet blij van. Bij aankomst begon het al goed, we moesten een hoedje op, een groen hoedje, want wij waren voor de groene ridder. Nu ben ik best een fan van thema's en van rollenspellen, maar mensen die mij kennen weten het: ik ga niet hardop staan juichen, en ik zet geen, ik herhaal géén hoedje op. Waarom er op de foto dan een hoedje staat? Simpel, wie geen hoedje opzette liep de kans uit de menigte geplukt te worden, het enige argument dat me over kon halen.

Toen we eenmaal de arena inliepen, waren we positief verrast. Wat zag het er schitterend uit. Ik was bang dat er een of andere tientonner tegenover ons aan tafel kwam zitten, maar zo werkte het dus niet, je zat met z'n allen rond een arena. Links van me zat Martine, rechts van me zat Reinier Bier, een dronkelap die alleen maar heel hard kon roepen: yeah green, green knight, green must win. Ik vond het fantastisch om te zien al die ridders, maar echt beleven deed ik het niet. Martine vond het wel prachtig, dat kon ik zien. Toen het eten kwam, dat overigen sbriljant was, werd het nog wat erger. Ten eerste kreeg je geen mes en vork, je moest alles met je handen doen (Medieval he) en één servetje. Heerlijk dat eten, maar ik vergat die hele show. Ik zie graag wat iknaar binnen werk, dus het was of de kip, of de ridder. De kip won het. Gelukkig begon het beste van de show pas na het eten. Waar het eerste meer op een show van Anky van Grunsven leek, werd er later echt geknokt. Kijk dan noem ik dan spanning. Ridders te paard, die met een lans elkaar bestormen terwijl de houtsplinters letterlijk in het rondvliegen. Daarna de strijd voortgezet te voet, met de vonken die van de zwaarden sloegen.

Martine ging uit haar dak: yeah green, go green, green knight, come on. En dat terwijl de strijd ging tussen rood en zwart. Ik keek ernaar en vond het mooi, maar aan juichen doe ik dan niet. Jeej groen, denk ik dan van binnen. Daar was eindelijk onze ridder. Natuurlijk won hij z'n eerste gevecht glorieus, ik bedoel, kom op, het was ónze ridder. Na een flink aantal spannende gevechten (ik vergat zelfs m'n toetje) ging de strijd tussen de groene ridder, en de zwart/witte. Alles duidde erop dat wij zouden gaan winnen, wij met de groene hoedjes. Maar door een lage streek met een zwaard, was het alsnog zwart/wit die won. Het eidne van de show was spectaculair, met veel rook en lichteffecten, en fantastische muziek. Na afloop maar even de soundtrack gekocht, kunnen we er thuis nog van genieten. Martine had ook een geweldige avond, en voldaan kropen we in het busje naar het hotel. En terwijl de lichten langs de weg langs ons busje raasden, en de moeheid nu echt toesloeg, kon ik één gedachte niet loslaten: "Groen had moeten winnen ja! Ik heb het hoedje maar bewaard, want van binnen heb ik stiekum heel hard zitten juichen.