Look who's talking

En daar is 'ie weer, de dag van de commerciële liefde. Nouja nog niet helemaal, maar ik heb geen zin om tot twaalf uur op te blijven om dit logje te posten (en vooruit posten vind ik al helemaal zo nep). Je kunt veel vinden van Valentijnsdag. Als je de historische achtergrond even vergeet kun je het zien als een puur commerciële dag. Je kunt het zien als een gezellige dag, een spannende dag, een vrolijke dag, of een eenzame dag. Er zullen een hoop mensen zijn die zich al weken zorgen maken over de vraag of ze wel het goede cadeautje hebben gekocht. En er zullen ook weer een heleboel mensen zijn die de dag vergeten.

De mensen voor wie deze dag van de liefde echter niet te missen is, zijn de mensen waar op14 februari liever niet over wordt gesproken. De eenzame mensen, de verdrietige mensen. Mensen zoals mijn vader. Want je kan veel zeggen over Valentijnsdag, maar deze onbelangrijke datum die alleen maar een datum is, wordt ineens behoorlijk reëel op het moment dat je niet meer tot de doelgroep behoort. En vind daar maar eens een goed kaartje voor.

Mijn ouders deden nooit echt aan Valentijnsdag, maar mijn vader toch stiekem elk jaar wel. Ze spraken altijd af dat het onzin was en dat er niets gedaan hoefde te worden. En toch lag daar elk jaar weer een lief kaartje op het bord van m'n moeder, al dan niet vergezeld van een kleinigheidje. Uiteraard was m'n moeder elk jaar verbolgen, want het was niet de afspraak. Maar natuurlijk vond ze het hartstikke leuk en attent, en hoe ze het voor elkaar kreeg weet ik niet, maar elk jaar was ze overtuigd verrast. Dat is een Valentijnsgedachte die ik leuk vind en bijzonder. Natuurlijk slaat het nergens op, een vaste dag om elkaar de liefde te verklaren. Maar het kan geen kwaad om, naast de normale pieken en dalen, nog een keertje extra te benadrukken hoe je over iemand denkt en wat je voor iemand voelt. Wat je daarbij geeft is echt absolute bijzaak. Dat soort dingen worden altijd pas duidelijk als het voorbij is. In plaats van een kaartje met lieve woorden, had mijn vader elk jaar een mooie gouden ketting of een ander prachtig sierraad aan m'n moeder kunnen geven. In plaats van mooie herinneringen aan de glimlach die zijn woorden op haar gezicht toverden, had hij dan nu niets anders gehad dan een doosje vol gouden en sieraden. Het laat zich raden welke van de twee meer waard is.

Voor iemand die een geliefde heeft verloren, is de buitenwereld waar wij fluitend doorheen lopen soms één grote pijnlijke confrontatie. Stelletjes hand in hand, samen boodschappen doen, samen even wat eten, samen, samen, samen. Alsof je loopt door het land van herinneringen die nooit meer zullen zijn. Toch heeft valentijnsdag ook in dit opzicht een mooie kant. Het is een gelegenheid om iets te zeggen dat je normaal gesproken niet zo snel zou uitspreken. Niet omdat het raar is, maar gewoon, omdat wij mensen dat nou eenmaal niet zo snel doen. Martine weet hoe ik over haar denk, ik zal het haar op valentijnsdag echt nog wel laten weten, niet met een kaartje, maar gewoon als ik haar aankijk. Het is echter mijn vader aan wie ik vandaag het meest zal denken. Omdat het een fijne vent is, eentje met een gebruiksaanwijzing, maar die heb ik al jaren op zak. Omdat hij z'n best doet, omdat hij het moeilijk heeft, omdat het leven op dit moment voor hem weinig anders is dan één grote verzameling ellendige dagen zonder eind.

Maar vooral omdat ik van hem hou.

Laat daar deze Valentijnsdag dan voor zijn.

Papa, ik hou van je. Lees het, en voel het.