Look who's talking

Je zou vandaag 57 geworden zijn. Een flinke leeftijd, een leeftijd waar je vast tegenop zou hebben gezien, maar eentje die je, gezien de huidige realiteit ongetwijfeld gevierd had willen hebben. Je zou, net als altijd, geen zin hebben om je verjaardag te vieren na al die drukke feestdagen, en je zou net als altijd niet weten wat je voor cadeaus zou moeten vragen. Daarom zou ik je net als altijd een flesje Opium geven, dat je net als altijd te duur zou vinden, maar waar ik me net als altijd niets van aan zou trekken.

Je zou het jammer vinden dat de feestdagen voorbij waren, want dat vond je stiekum net als ik zo'n gezellige tijd. Tegelijkertijd zou je beter dan ik de mogelijkheden van een nieuw jaar proeven en je storten in nieuwe plannen en nieuwe ideeën. Want wat zat je altijd vol met ideeën. Je zou geen zin hebben om aan je werk te gaan, niet omdat je werk niet leuk was, maar omdat je het grootste deel van je leven al hebt gewerkt, en je langzamerhand verlangt naar meer vrijheid, vrijheid met papa.

Je zou trots zijn op René. Trots omdat hij, op z'n eigen manier langzaam uit de ellende krabbelt en een nieuwe leven voor zichzelf heeft gebouwd. Je zou trots zijn dat hij dat zonder jouw hulp heeft gedaan. Je zou trots zijn op Sabine. Omdat ze eindelijk heeft geleerd om voor zichzelf op te komen, zelfrespect te kweken, omdat het eindelijk een dame met ballen is geworden, vechtlust en een onvervalste neus voor wat onrecht is. Je zou trots zijn omdat ze precies zoals jij is geworden. Superlief, maar soms wel een beetje een wijsneus.Eentje met een propedeuse. Je zou ook trots zijn op mij. Omdat ik iemand heb gevonden die kan omgaan met de neurotische persoon die ik ben en omdat ik eindelijk al m'n dromen waarmaak. Je zou trots zijn op de liedjes die ik schrijf, zonder te weten dat ik nog steeds een groot deel voor jou schrijf.

Maar zonder twijfel zou je nog het meest trots zijn op papa. Je zou hem op z'n lazer geven dat hij nog meer is afgevallen dan toen jij er nog was, maar je zou ook weten dat hij er niets aan kon doen. Maar wat zou je trots zijn. Trots om te zien hoe hij het leven weer heeft opgepakt. Hoe hij, ook al wil hij eigenlijk niet leven zonder jou, de schouders er onder heeft gezet voor ons en voor hemzelf. Hoe hij alle klusjes in huis nu opknapt in z'n eentje, terwijl je zo bang was dat hij dat niet kon. Je zou trots zijn als je zag welke kleren hij kocht, precies het soort dat jij zou hebben gekozen. Maar het meest trots zou je nog zijn op het feit dat hij eindelijk heeft geleerd om zich niets meer aan te trekken van dingen die niet belangrijk zijn in het leven. Hij heeft geleerd van zich af te bijten, mensen te zeggen waar het op staat (toch, meneer Visser?) en zich niet van binnen op te vreten.

Maar het doet ons wel pijn. We hadden je zo graag nog hier gehad. Er zijn zoveel dingen die je nog had moeten zien, mijn winkels, tijdschrift, de gezellige huisjes, van rene, sabine en van mij. Je had het fantastisch gevonden om te winkelen in Almere, je had The Holiday in de bioscoop moeten zien. Je had onze pogingen moeten zien om jouw kerstboom te evenaren, je had onze rollade's moeten proeven. Maar boven alles had je ons oud moeten zien worden, en zelf oud moeten worden met papa. Nouja, het is niet anders.

Wat hadden we je graag nog hier gehad mama. We missen je nog elke dag. Dikke kus voor je verjaardag.