20 uur
heb ik doorgebracht in de rij voor de Apple Store. Uiteraard deels omdat ik de
tablet direct na de release moet hebben voor de artikelen die ik schrijf voor
iPad Magazine, maar vooral ook omdat ik de ‘line experience’ daadwerkelijk leuk
vind. Het zijn immers allemaal gelijkgezinden in die rij, LA is een prachtige
omgeving en je maakt gewoon leuke dingen mee in zo’n rij. Het levert telkens bijzondere verhalen en foto’s op. Deze keer heeft het hele verhaal echter een bitter
nasmaakje.
Het is
overduidelijk dat de nieuwe iPad een stuk minder populair is dan z’n voorgangers als je kijkt naar de rijvorming, die, op die
ene idioot die 20 uur in de rij lag, behoorlijk is uitgebleven. Toch zegt dat
niet alles, want niemand heeft enig idee hoeveel exemplaren Apple online ter
beschikking heeft gesteld. Die exemplaren waren binnen een halve dag compleet
uitverkocht. Wie weet waren er dat veel meer dan de totale hoeveelheid iPad 2
die Apple vorig jaar online en in winkels op voorraad had.
Ben ik nu
Apple aan het verdedigen? Eigenlijk in tegendeel, ik vind dat Apple de
lancering van de nieuwe iPad mediatechnisch gezien belabberd heeft aangepakt.
Ik houd van Apple, ik vind het een prachtig merk en ik vind de iPad en de
iPhone briljante producten. Daarbij houd ik van de hype, de ‘bubble’ die Apple in stand houdt, die
ervoor zorgt dat mensen in tijden van crisis zonder twijfel honderden euro’s in Apple en daarmee de economie investeren.
Maar
Apple heeft wel een probleem, een Catch 22 zoals ze dat hier noemen. Het
bedrijf moet namelijk voldoen aan 2 verwachtingen: tijd en innovatie. Rond
januari begonnen de geruchten? Komt er een nieuwe iPad? Het zal toch wel? Het is
al bijna een jaar geleden. Eind februari kwam het verlossende woord en dat was
hoog tijd, want wie weet hoe negatief er werd gereageerd op het feit dat de
iPhone 5 (die een 4S bleek) een paar maanden later kwam dan verwacht, weet ook
dat Apple niet had moeten proberen zonder aankondiging ineens geen iPad uit te
brengen in maart. Dat had het aandeel Apple zeker doen kelderen.
De
aankondiging kwam, maar wat zou de iPad 3 in petto hebben? Tactile Feedback? NFC
technologie? Wat voor briljants stond ons ditmaal te wachten. Met
teleurstelling werd de aankondiging over slechts het nieuwe display en de
betere camera geconsumeerd. Daar begrijp ik niets van. Natuurlijk, het
gadget-jochie in me wil ook graag een iPad die koffie voor me inschenkt. Dat is
een droom, geen verwachting. Ik snap het verwachtingspatroon dan ook niet. De
vorige iPad kwam uit in maart 2011.
In februari werd hij aangekondigd, zo ook dit jaar. Dat
betekent dat Apple krap 12 maanden heeft (eerder een stuk of 10) om met een
nieuw product te komen. In 12 maanden is de iPad omgetoverd naar een tablet met
een revolutionaire display, een batterij met ongelooflijke capaciteit (hoewel
volledig geconsumeerd door de nieuwe mogelijkheden) en een veel betere camera.
Ik vind dat nog al wat, gezien het feit dat men over de eerste iPad jaren heeft
kunnen doen.
Dan is er
nog de kritiek dat de grootste innovaties niet van Apple afkomstig zijn, maar
van Samsung. Mijn gedachte daarbij is ‘nou en’. Heeft president Kennedy eigenhandig de raket gebouwd die
de eerste man op de maan zette? Vast niet, maar hij is wel de man geweest met
de visie die het mogelijk maakte. Het kan mij weinig schelen wie de componenten
bouwt, ze zijn verenigd in een apparaat dat is overgoten met de visie van
Apple, en dat is waarom ik graag een iPad wil.
Dat de
media hier zo bovenop is gedoken en overal met grote koppen schrijft: ‘Rijen blijven uit, is dit het einde van het succes?’ of ‘Niemand wil de iPad 3’
is treurig, maar dat kan niemand hen kwalijk nemen. Het is stiekem wat mensen
willen lezen, hoge bomen vangen veel wind en het scoort pageviews en lezers.
Wat ik
ontzettend dom vind van Apple is dat het bedrijf de hype niet goed heeft
gemanaged. Vorig jaar overleed Steve Jobs. Verdrietig, maar vooral ook
spannend, want Apple ligt onder een vergrootglas. Alles dat het bedrijf doet,
wordt gekoppeld aan het wegvallen van de visionair. De release van de iPhone 4S
was een teleurstelling, en dat kan gebeuren. De release van de iPad 3 was
daarmee enorm belangrijk, want na het overlijden, en de teleurstelling, was een
succes belangrijk. De timing van de overstap in naamgeving van de iPad 3 naar
de nieuwe iPad vind ik dom. Ik snap de beslissing, maar men had beter een jaar
kunnen wachten. Men wilde een iPhone 5, geen 4S, men wilde de iPad 3, geen
nieuwe iPad.
Daarnaast
had er een tekort moeten zijn. Marketing is een spelletje. Ik weet heel erg
zeker dat Apple meer iPads heeft verkocht dan ooit, maar omdat de rijen
uitblijven, schetst dat plotseling een heel ander beeld. Is het over met de
iPad? Wil niemand ze meer hebben? Ik geloof er niets van, maar wat ik wel
geloof is dat publieke opinie een waarheid kan forceren. En juist dat had Apple
beter moeten managen. Veel minder online voorraad, zodat zij die online
bestellen wel de rij in moesten, want die rijen waren nu meer belangrijk dan
ooit. Want het beeld dat nu is ontstaan is triest: het bedrijf is z’n visionair verloren, heeft een teleurstellende telefoon
uitgebracht, en niemand wil de nieuwe iPad. Een vertekend beeld, maar wel het
beeld dat nu bestaat. Een tekort aan producten had alles veranderd.
Het
positieve van dit verhaal? Apple zal sneller met de verkoopcijfers boven tafel
komen, en dat zal het moment zijn waarop het bedrijf wederom als laatste lacht.
Maar jammer is het wel, want men ziet het bedrijf graag op z’n bek gaan, en dat is toch een beetje wat er gisteren is
gebeurd.