Look who's talking

Idse. Idse, Idse, Idse. Ik herhaal je naam hardop alsof dat kan veranderen dat je er niet meer bent. Het nieuws over wat je is overkomen was al onwerkelijk, het nieuws dat je er uiteindelijk niet bovenop gekomen bent, nog veel onwerkelijker. In mijn gedachten hoor ik het je nog steeds roepen: "hey mannetje" als het positief was, "hey apekop" als ik jeugdig arrogant was. Ik had willen schrijven dat ik je eigenlijk niet zo lang kende, maar dat blijkt niet waar, de tijd gaat gewoon harder dan ik accepteren wil. Tien jaar is niet kort. Meer nog dan de tijd, waardeer ik de verschillende rollen die je hebt gespeeld in mijn leven. In het begin vond ik je aardig, daarna steeds minder. Als werkgever was je streng, en in mijn ogen zo vaak hard en onrechtvaardig. Mijn moeder hield stug vol, Idse is niet slecht, mijn gevoel zegt dat hij het beste met je voor heeft.

Ik vond van niet.

Na mijn vertrek bij de TROS (met het door jou perfect gekozen afscheidslied 'Laat me' van Ramses Shaffy (ook al niet meer onder ons) hebben we een tijd geen contact meer gehad. Toen ineens was je terug, of misschien was ik het die terug was, wie zal het zeggen. We deden een 'uitsmijtertje' for old times sake. Old times sake werd new times sake, en er volgden nog vele uitsmijtertjes én een hernieuwde samenwerking. Ik ben zo lang kwaad op je geweest en ineens begon ik in te zien dat mijn moeder gelijk had. Jij was niet slecht. Hard was je, maar hard is wat ik nodig had. Ik was nog zo groen toen ik begon bij de TROS. Jij wist wat ik wilde én wat ik daar voor nodig had, zelfs al betekende het dat je me uiteindelijk moest laten gaan bij de Grootste familie. Het allerergste vond ik achteraf, dat jij al die tijd hebt geweten hoe ik tegen je aankeek, wetende dat het onterecht was, en er nooit iets van hebt gezegd. Klasse is dat.

De uitsmijtertjes werden ontzettend belangrijk. Je gaf me advies over nieuwe plannen en schroomde niet om ze, indien nodig, keihard en tactloos de grond in te boren. Het grote verschil: inmiddels wist ik dat je me er een dienst mee bewees. Veel gepraat over vroeger, over alles dat er is veranderd, over diepe zaken, over oppervlakkige zaken en over de iPhone, welke volgens jou de beste uitvinding was sinds de puntzak. Je veranderde van een werkgever in een vriend, iets dat ik in 2001 nooit voor mogelijk zou hebben gehouden.

Het zou allemaal zo makkelijk praten zijn achteraf, maar gelukkig heb ik het je allemaal recht in je gezicht kunnen vertellen, toen er nog niets aan de hand was, op een zonnige dinsdagmiddag in mei, uiteraard onder het genot van een uitsmijter. Ik heb je kunnen vertellen wat ik vroeger van je vond en wat je inmiddels voor me betekent.

Dat je er nu niet meer bent, dat is keihard en onbegrijpelijk. Ik heb voortdurend het gevoel dat ik iemand wil bellen, om het te zeggen, om het te roepen, om om uitleg te vragen. Maar wie ik ook bel, het neemt het gevoel niet weg. De reden daarvoor is simpel. Als ik het écht niet meer wist, dan belde ik jou. En dat gaat niet meer. Dus dan maar zo, omdat ik weet dat áls er een hemel is, dan heb jij inmiddels je internetverbinding allang geregeld.

Ik heb je verfoied, daarna gemogen en uiteindelijk van je gehouden. En nu zal ik je missen.

Je mag niet vergeten worden.

Idse, Idse....Idse.