Look who's talking

2010 is duidelijk niet van plan een rustig jaar te worden, zoveel mag inmiddels duidelijk zijn. We leven pas op 10 februari en inmiddels is de reis naar LA voor maart alweer geboekt, zijn er plannen om een BV te starten, heeft ons appartement in brand gestaan, zijn Tine en ik druk op dieet ( met succes), is er een onderzoek van de belastingdienst geweest, komt er een nieuwe keuken, een nieuwe vloer en ben ik nauw betrokken bij de girl group plannen van Tjeerd. Gelukkig is het merendeel positief dus dat geeft vast een goed gevoel. Niet echt... Het geeft geen gevoel.

Het is iets van de laatste tijd denk ik, nergens een emotie aan koppelen. Twee weken geleden klopte de politie op de deur. Ons appartement stond in brand en ik moest wat spulletjes verzamelen en het pand verlaten. Ok dat was nieuw. Dan sta je dus ineens voor een belangrijke vraag. Aan welke spullen hecht ik waarde? Vrij weinig, zo bleek. De foto's en video's staan veilig online, daar hoef ik me niet druk om te maken. En de rest? Daar geef ik blijkbaar bar weinig om...vrij
Verhelderend. Veel te traag verliet ik uiteindelijk het pand. Niet omdat ik enorm cool ben, maar simpelweg omdat ik de paniek niet voelde.

Ik moest naar de notaris om
een bv te starten, wat me
Overigens ook niet veel doet op de stress na ondanks het feit
Dat het gezien vorig jaar een grote mijlpaal is. De notaris vroeg of ik niet liever thuis was. Ja tof. Kijken hoe je huis affikt. Bovendien was het me echt om het even, alles lost zichzelf wel weer op. Fikkie was al snel weer uit overigens.

In Maart ga ik naar LA om mijn boek te presenteren aan een literair agent. Vandaag ontdekte ik dat ik mijn zwarte boekje kwijt ben, dat boekje waar 90% van mijn boek in staat, welke ik dus nog niet uitgetikt heb. En over 2 weken vertrek ik al. Grote paniek? Niet echt, ik heb m'n schouders opgehaald. Irritant maar komt toch wel weet goed.

Ik stoor me aan het totale gebrek aan emotie, het gevoel van geen gevoel. We hebben zoveel meegemaakt in de afgelopen zes jaar, mooie dingen maat ook een bizar aantal klappen, en zeker geen kleintjes. Maar alles kwam altijd goed, zij het vanzelf, zij het door hard werken. Daarom haal ik
Nu bij alles mijn schouders op. "komt toch wel weer goed". Dat lijkt me niet al te best, want het vlakt je af, het tegenovergestelde van passie.en passie is wat me altijd heeft gedefinieerd, zonder passie ben ik nergens.

Ach weet je. Komt vast wel weer goed.

- Posted using BlogPress from my iPhone

Location:Stationsplein,Weesp,Nederland

Vandaag was de grote dag, de belastingdienst kwam weer eens langs. Mijn boekhouder zegt altijd: maak je toch niet zo druk, het zijn ook maar gewoon mensen met een baan en gevoel. Maar ik ben al dagen niet te genieten, hoofdpijn, spanning en angst, vooral angst. Heb ik er dan zo'n zooitje van gemaakt? Zeker niet, maar er zijn wat fouten gemaakt bij de belastingdienst. Zo had ik vorig jaar nog personeel in dienst waarvoor ik netjes loonbelasting betaalde. Dat zijn ze kwijtgeraakt en moet ik nu telkens opnieuw betalen (waarvan vraag je je dan af). Daarnaast hadden ze al eerder een onderzoek ingesteld, met een bijbehorende naheffing (een flinke). Dus ja ik zie zo'n bezoek van de belastingdienst met angst en beven tegemoet, aangezien we vorig jaar ternauwernood een faillissement hebben weten te voorkomen en net pas weer op de been zijn.

Ik weet het. De belastingdienst is geen slecht bedrijf, maar ik heb zulke slechte ervaringen met ze. Toegeven dat ze fout zitten, maar ondertussen een dwangbevel van de koningin sturen. Ik ben het vertrouwen gewoon kwijt. Daar werd op de deur geklopt. Sinterklaas? Was het maar zo. Het was een man met een cowboyhoed (geen blauwe), die blijkbaar al een tijdje op de deur stond te kloppen. U moest kloppen want de bel doet het niet, wilde ik er eigenlijk uit samson-en-gerten, maar het leek me slimmer van niet. Stond de beste man er al tien minuten en gleed hij ook nog eens bijna uit over ons niet gebalkenende stukje voor ons huis. Fijn begin.

Ik bood de man koffie aan (geleerd van Tine), hij wilde die met melk (oeps, geen melk in huis dus zwart) en hij stelde zich voor aan mijn boekhouder. En dan ga je zitten. Het is allemaal projectie, maar het voelt alsof je een felle lamp in je gezicht krijgt in een stoffig maffiakantoortje van de jaren 50. Er volgen vragen. Vragen waarvan je weet dat het geen gewone vragen zijn, maar vragen om iets te ontdekken. Dan is een open boek zijn heel handig, ik heb niets te verbergen en vertel je alles, met vuurrode wangen. Over wat scrappen is, wat scrapboek.nl was, wat ik doe, en wat ik zou moeten doen. En de man, die onder de cowboyhoed een verrassend glimmend kaal hoofd had verscholen, hoorde het aan. Maar hoe zit dit dan? Maar waarom dit dan? En zus? Maar toch zeker ook zo? Mijn wangen werden roder en het voelde alsof ik steeds dieper zakte in het drijfzand van de ondergang. Ik deed nog een bakkie koffie (zelf bedacht).

Het gesprek duurde anderhalf uur, en hoewel ik niets stiekem doe en niets verberg, leek iedere vraag spannender te zijn. Waar ging dit heen. Welk zwaard van damocles hing boven mijn hoofd? Hoe liep dit af? De man keek me strak aan, daarna keek hij terug naar zijn papieren, waarna hij zei: "Nou, het is me allemaal duidelijk. Het is in orde".

Wat? Dat was het? De opluchting moet in mijn ogen te zien zijn geweest, want de man keek me ineens met een heel andere blik aan en vroeg op een bijna ouderlijke manier: "Gaat het een beetje met je jongen? Viel het mee?" Op dat moment wilde ik de beste man eigenlijk alleen nog maar een knuffel geven. Niet gedaan, want je knuffelt niet met de belastingdienst. Maar ik voelde de tranen branden achter m'n ogen, simpelweg omdat het voelt als de afsluiting van een heel vervelend hoofdstuk. Maarja, huilen bij de belastingdienst doe je ook niet, dus deed ik het enige andere waar ik goed in ben: kletsen. Ik heb hem álles verteld, van de spanning, van mijn teleurstelling, mijn opluchting, álles.

Plotseling was de man, die binnenkwam als mogelijke boosdoener, veranderd in haast een vertrouwenspersoon. Niet omdat hij mij geen boete heeft opgelegd, maar simpelweg door te hebben gezien wat dit allemaal met me heeft gedaan, en dat uit te spreken. Wat een bijzondere dag. Mijn boekhouder heeft gelijk, het zijn gewoon mensen. En soms hele bijzondere.