Look who's talking

De telefoon rinkelde zojuist, zo'n ouderwetse met een touwtje. Ik pak dat ding eigenlijk nooit op want we hebben de lijn alleen voor ADSL, en niemand heeft het nummer. Behalve mijn schoonzusje, die heeft hem op een of andere manier in haar archief en die belt daar soms op. Zo ook een kwartier geleden, want Iris (nichtje) wilde bellen, dat doen kinderen van 14 maanden anno 2009. Toen de telefoon nogmaals rinkelde ging ik er dus van uit dat het wederom babygebrabbel was, dus pakte ik op.

"Met Martin, antwoordde ik jolig" omdat ik volgens schoonzusje altijd 'Gijzemijter' brom aan de telefoon, zoals mijn vader ook altijd deed. "Gefeliciteerd!" Oh god, daar gaan we. Mailspam vind ik irritant, maar een mailtje weggooien is eenvoudig. Ik word dagelijks 'special geselecteerd door VistaPrint, ben echt, ja écht heus waar, de 100.000e bezoeker van een website, en heb blijkbaar behoefte om vanalles en nogwat te laten vergroten en verlengen. Maar de delete-toets doet wonderen. Maar dan die telefoon! Vanaf het moment dat het woord "Gefeliciteerd" klinkt, begint de klok te lopen en zoek ik naar dat roemruchte kiertje, het kiertje dat me de gelegenheid geeft om te zeggen, nee sorry, bedankt. En die klok is belangrijk, want hoe verder het gesprek vordert, hoe groter het schuldgevoel dat ik iemand te lang heb laten praten en dat leidt tot slechte beslissingen: aankopen.

Mijn antwoord is simpel: "Gefeliciteerd waarmee?" Korte stilte. "Eerst wil ik u vragen, zit u goed?" Pfff. "Nouja, best aardig, beetje last van mijn rug omdat ik te veel uren maak en wat kramp in de nek, maar op zich is dit best een lekkere stoel. En u?" Wat volgt is een spraakwaterval met een vreemd tintje. Niet omdat ik een brief zou hebben ontvangen die ik niet heb ontvangen, waarin staat dat ik in één of andere finale zit, maar omdat ik het gevoel krijg geen echt persoon aan de lijn te hebben. De tekst is overduidelijk ingesproken, maar als ik iets zeg, stopt de 'man' met praten en krijg ik een reactie. Waarna hij roept, ik zal het u nogmaals uitleggen, en hetzelfde verhaal volgt met een iets andere intonatie. Dit is slim zeg, maar daarmee niet minder irritant. De man gaat maar door en door en door, en merknamen als Hornbach en BMW vliegen me om de oren (Want dat kan ik winnen). Altijd effectief zulke marketing, want bij Hornbach en BMW denk ik voortaan: spammers!!!

Ik wil ophangen. Ik wil heel erg graag ophangen. Maar ik moet ontdekken of dit echt een computer is of toch een mens, want hoe onbeschoft dit gesprek ook, ik wil niet zomaar ophangen. Ik wil voor mezelf altijd in ieder geval het lef kunnen opbrengen om te zeggen: "Luister, ik heb hier geen trek in, val me niet lastig, hoe komt u aan dit nummer etc." For the record, ik sta ingeschreven op de zwarte lijst, maar dat helpt dus geen zier. Ik luister en luister, en het verhaal gaat maar door, wat naar zo'n spraakoverval aan het begin van de donderdag. En ineens weet ik zeker dat het een computer is...een mens had namelijk allang adem gehaald. Ik twijfel geen seconde, en smijt die hoorn erop (en nog twee keer voor de vorm). Ik blijf nog even staren naar het grote zwarte gevaarte, maar er gebeurt niets. Geen gerinkel, geen spam. Want nu ben ik voorbereid, en daar hebben ze niets aan, je moet onverwacht overvallen worden.

Bah.

Telefoonterreur, ze zouden het moeten verbieden! Oh wacht, dat hebben ze al gedaan. Nuttig.

Ik had vandaag een nogal grote vertaalklus om te doen en door samenloop van omstandigheden liep dat niet helemaal lekker. Gisterenavond geen concentratie, hetgeen begrijpelijk is want ik maak teveel uren. Wekker gezet om vijf uur, maar doorheen geslapen want ik maak veel te veel uren. Om zes uur dan toch acter de pc maar bijna tijd voor de trein dus dat had geen zin. Ik heb het document aangepast en ben in de trein gaan zitten. Ik baalde ervan dat ik mijn laptop niet bij me had, dat was nu wel van pas gekomen tijdens een dik uur in de trein. Ik kon het document niet openen op mijn iPhone dus dat had weinig zin. Maar ik zou... Ik zou natuurlijk kunnen proberen on het te lezen op mijn iPhone en vervolgens te vertalen op mijn nokia. Ik glimlachte bij het idee, wat omslachtig en onwijs onefficient. Dat zet geen zoden aan de dijk.

Totdat ik me ineens een sprookje herinnerde over een schildpad en een haas. De haas was sneller maar de schildpad won de race door gewoon door te sjokken, terwijl de haas lag te tukken. Misschien moest ik het toch maar proberen.

Het was onhandig en tergend langzaam, maar de trein dendert nu langs naarden bussum en ik heb zojuist de laatste letters van de vertaling door het T9 woordenboek van mijn nokia geperst. En heb nog tijd over om dit blokje te tikken met een relaxte dag in het vooruitzicht. Wat zijn sprookjes toch briljant. Ik hoop dat mijn laptop lekker heeft geslapen.


-- Post From My iPhone

Sinds een paar maanden krijg ik in toenemende mate de vraag hoe het met me gaat, vreemd. Alsof mensen aanvoelen dat het niet zo extreem lekker gaat. Het eerste half jaar van 2009 was werkelijk een ramp. Bezuinigingen alom, iedereen moeten ontslaan, pand uit en een dreigend failisement.

Een paar logische inzinkingen ten spijt moet ik eerlijk zeggen dat ik er weinig slaap om heb verloren, met uitzondering van de mensen die ik heb moeten laten gaan, dat ging me aan het hart. De rest? Bijzaak!

We hebben echt op het randje gebalanceerd, tot en met dagen dat er nog maar 27 cent op mijn rekening stond met een paar duizend euro aan rekeningen. Ooit leerde ik ergens het gezegde: Geef me de kracht om de dingen te accepteren die ik niet kan veranderen, geef me de wijsheid om de dingen te veranderen waar dat kan en geef me de wijsheid om het verschil tussen beiden te zien. Dat is zo'n beetje wat me op de been gehouden heeft. Er heeft flink wat boven ons hoofd gehangen, daar kon ik niets aan doen, dat moest ik accepteren. Het enige dat ik kon doen is ploeteren en hopen dat het tij zou keren....en dat deed het op de dag dat mijn saldo 27 cent bedroeg. Een kleine kans gegrepen die uitgroeide tot en grote kans en uitvlekte tot een heleboel kansen en vooral tot het einde van onze ellende. Ik ben blij dat ik de stress redelijk beperkt heb kunnen houden dankzij een zeker gezegde en de gedachte dat geld maar geld is, sowieso een bedacht concept.

Gisteren sprak ik een kennis die ik al een tijd niet gesproken had. Ik vroeg haar hoe het met haar ging. 'langzaam beter' zei ze. Ze had kanker, is dit jaar van chemo naar bestraling gewandeld en weer terug. Nu nog 1 kuur en dan op vakantie om de spanning van de uitslag te ontlopen. Terwijl ik die situatie probeerde te schetsen in mijn hoofd, vroeg ze me hoe het met mij ging. Ik kon maar een ding antwoorden: "met mij gaat het fantastisch. Wat obstakeltjes dit jaar maar niets dramatisch. Dat is maar geld."

Het is maar geld.

Afgelopen zaterdag was het symfonisch vuurwerk in Lelystad. Voor wie er nog nooit van heeft gehoord klinkt het vast truttig en klein, maar in werkelijkheid is het een van de weinig écht bijzondere dingen in Lelystad. Ieder jaar een ander thema, ander vuurwerk, maar één bindende factor: de herkenningsmelodie Imagine van John Lennon.

Hoe het zo gegroeid is weet ik niet, maar altijd als die muziek begon te spelen en die droomachtige eerste klanken over het met gras bedekte vuurwerkterrein zweefden, dan beleefde ik een moment van bezinning. Nu ben ik altijd wel bezig geweest met het leven, de zin daarvan, ouder worden en de onvermijdelijke verliezen, maar ieder jaar, precies op dat moment, nog een beetje extra. Ieder jaar stond ik dan even stil bij het feit dat het leven me niet slecht behandelde en bij het feit dat ons hele gezin nog compleet was. Totdat dit niet meer zo was.

Wanneer je een moment gebruikt voor dergelijke gedachten, dan ligt er natuurlijk extra nadruk op wanneer de situatie anders ligt. De eerste klanken van John Lennon (alleen over het veld, niet op de iPod) staan niet meer voor compleetheid, ze staan nu voor gemis. En in plaats van een gevoel van tevredenheid en dankbaarheid, zorgen ze nu voor tranen. Ouder worden, of mijn afkeer daartegen, is een gigantisch thema in mijn leven en afgelopen zaterdag werd dat nog even onder een vergrootglas gehouden. Ons gezin is niet meer compleet, en hoe je het ook wendt of keert, over, hopelijk een hele lange tijd, zullen er nog minder geliefde ogen datzelfde vuurwerk aanschouwen.

Dramatisch als ik kan zijn, gingen mijn gedachten ook uit naar Michael Jackson. Los van alles wat je van hem denkt of gedacht hebt, is het natuurlijk onmiskenbaar het eind van een tijdperk. Ik kan me niet iemand voor de geest halen wiens dood een vergelijkbare impact zo hebben. De dood van de beste man legde Google en Twitter plat, dat zegt genoeg. Maar het is wederom iets dat voorbij is en niet meer terug komt. Dat stemde me triest.

Gelukkig kent alles een keerzijde, zo ook deze gedachten. Ik was niet alleen bij dat vuurwerk. We waren er met Marco, Rianne, Martine en Damian. Die kleine knul stond te bibberen van angst, omdat hij niet wist wat hij moest verwachten. Maar toen de eerste pijl de lucht in knalde, veranderde angst in opwinding, en het kon hem niet hard en explosief genoeg zijn. En terwijl ik naar die kleine jongen in al z'n opwinding stond te kijken, realiseerde ik me iets. We spreken altijd over dingen die voorbij gaan, maar misschien is dat niet hoe je het moet zien. Het leven gaat niet voorbij, maar verandert. Het verandert niet altijd zoals je dat wilt, maar dat het verandert is een garantie.

Die gedachte gaf me een soort rust. Op een dag zal ik er niet meer zijn, en misschien kijkt Damian dan als 50 (hey positief blijven) jarige jongen naar het vuurwerk, en dan denkt hij aan de eerste keer dat hij het zag met ons, met mij. Mijn leven is dan voorbij, dat van hem is gewoon anders. Zo kabbelt alles door en dat zal het altijd blijven doen, hetgeen eigenlijk een heel geruststellende gedachte is. Misschien een mooie emotie voor volgend jaar, waarin ik hoop dat Imagine niet meer staat voor gemis, en ook niet voor een gevoel van compleetheid, maar wel een gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid dat ik in ieder geval deel mag uitmaken. Van dit vuurwerk, van dit bestaan.