Look who's talking

...een van de bijnamen van New York, en zeker iets dat we de afgelopen dagen hebben ervaren. Gelukkig is het iets dat ik goed kan handelen, mijn nickname is immers ook the guy that never sleeps :). Maar alle crazyness op a stick, het is echt een van de gaafste steden die ik tot nu toe heb bezocht. Gaver dan Los Angeles? Dat kan ik niet zeggen, het is gewoon heel anders.

Ik hou ontzettend van Amerika, dat mag duidelijk zijn, maar wat ik me niet altijd realiseer is dat er vele verschillende soorten Amerika zijn. Los Angeles is anders dan Chicago en New York is anders dan Los Angeles. En er zijn nog zoveel plaatsen om te bezoeken. Het legt echter wel de nadruk op wat er op dit moment allemaal aan schort. Ik wil het niet meer, dat gewerk, maar dat is al een tijdje zo. MAar als ik hier rond loop ben ik dat zo ontzettend zat. Genietenv an de stad, de mensen, de cultuur, genieten van het feit dat ik nog niet oud ben en eigenlijk alles kan doen wat ik wil. Eigenlijk...want er zijn natuurlijk wel wat beren op de weg. Maar ik voel me eindelijk weer eens opgeladen en strijdlustig. Misschien is dat weg als ik thuis ben, maar dit tripje kan geen toeval zijn, ik had dat nodig.

Er zijn veel dingen besproken, veel dingen gedaan en er is weer een flinke knop op. Wat is dit toch een heerlijk land. Ik hoop (en besluit) dat ik Martine hier heel snel mee naartoe kan nemen om haar te laten zien hoe gaaf het allemaal is, en gewoon doen waar we zin in hebben. Ik weet het wel, dat wil iedereen wel, maar ik vind dat het moet kunnen en ik ga er voor zorgen dat het kan.

Tine, zoek jij alvast een hotelletje uit? ;)

New York Rules

Te moe voor een blogje.Wel veel foto's zie Smug martine. Leuk detail, ik ga zo live op tv de allerlaatste show van Jay Leno kijken, zoals het hoort hier in Amerika. Fijne bijkomstigheid...

Dag 2, de dag die eigenlijk altijd geldt als de eerste dag, omdat je die eerste dag natuurlijk niet echt beleeft. Vandaag extreem vroeg wakker geworden. Ik vind dat nooit zo'n probleem, want er is genoeg te doen. Lekker wat klusjes weggetikt, nog wat facturen weggestuurd en daarna ontbeten. Dit tripje is niet alleen maar fun, er moet vooral content verzameld worden voor het magazine. Maar geen fun is eigenlijk onzin, want zelfs informatie verzamelen voor het magazine is natuurlijk onwijs leuk om te doen. Plus, je krijgt de kans om door de stad te lopen, mensen te spreken en een kant te zien die je normaal als toerist niet echt ziet.

New York is trouwens echt een stad voor Tine, alles hier ademt kunst. Er zijn mij sancties opgelegd als ik niet genoeg foto's zou maken, dus ik ben lekker los gegaan met die camera. Filmen blijkt toch iets dat niet automatisch gaat, een beetje met die camera door de stad sjokken is toch niet zo leuk, dat moet je echt met z'n tweetjes doen. Aan foto's zul je echter geen tekort hebben, kijk op de Smug van Martine.

Vanavond was het een soort van culturele avond. We gingen naar de musical Chicago op Broadway. Hartstikke gaaf natuurlijk, maar ik heb vrijwel de hele musical geslapen, ik kan dat niet helpen als ik na zo'n periode ineens stil moet zitten, dan ben ik zo vertrokken. Ik dacht dat ik het had klaargespeeld om het sneaky te doen, maar toen er aan het einde massaal gevraagd werd of ik lekker getukt had, wist ik natuurlijk wel hoe laat het was. Daarna nog even door de stad gewandeld naar het hotel, nu nog de foto's uploaden en dit stukje tikken. Daarna lekker slapen.

Morgen gaan we op een boottocht en moet ik een interviewtje doen voor het blad. Toch maar even goed slapen. Trusten!

Het blijft opmerkelijk hoe snel en ingrijpend je wereld in een dag kan veranderen. Dat had ik, gezien de snelheid waarmee de gebeurtenissen rond mijn moeder plaatsvonden, natuurlijk allang moeten weten. Feit is dat je dat na een tijdje langzaam vergeet, en langzaam maar zeker weer begint te vertrouwen op de orde van de dag.

Wie dichtbij me staat, weet dat het de laatste tijd allesbehalve lekker is gegaan. Aantal klussen is ingestort, ondanks flink snijden in de kosten zijn die nog altijd flink veel hoger dan de baten en het leek tegenslag op tegenslag. Natuurlijk zijn tine en ik strijdlustig, maar het voelt soms als vechten tegen de bierkaai, water naar de zee dragen, een druppel op een groeiende plaat en meer van dat soort mooie gezegden.

En toen werd het 26 mei 2009. Om 9 uur kreeg in een telefoontje of ik een gigantische vertaalklus wilde doen. Ik zit om klussen verlegen, dus antwoord was volmondig ja. Vervolgens om 9:30 een telefoontje dat er iemand op het werk was uitgevallen en of ik vijf dagen mee wilde naar New York. Normaal gesproken was dat een volmondig ja, maar ik kwam natuurlijk in de knoei met de planning dus moest er over nadenken. Tine zou me echter vakkundig om het leven brengen als ik niet zou gaan, en dat was dan weer motivatie genoeg voor mij.

Stressen, stressen, om die nieuwe klus af te krijgen, plus nog een aantal andere klussen. Daarna de hele nacht doorhalen om mijn werk voor de komende dagen af te maken, gevolgd door een vlucht van 8,5 uur. Een vlucht waarin er genoeg viel te overpeinzen. Over de toekomst, wat ik moet doen, wat ik kan doen en vooral wat ik wil doen. In de bus van het vliegveld naar het hotel kon ik het niet laten om mijn mail te checken. Er blijkt een geinteresserde te zijn voor mijn kantoorpand, ik heb een grote nieuwe klus, en een website die ik gebouwd heb zonder te vragen, heeft interesse gewekt. In een vliucht van 7 uur ben ik niet alleen van de ene naar de andere kant van de wereld gereid, maar ook nog eens in een hele andere realiteit terecht gekomen. Want als alles uit de mailtjes doorgang vindt, zijn we volledig uit de shit.

Nu eerst maar focussen op dit tripje New York, een stad waar ik altidj al naartoe heb gewild. Vanavond heerlijk genoten van een diner bij een steakrestaurant, en daarna nog even wat gedronken bij een kroeg (heb Tine beloofd dat ik meedoe aan sociale dingen, en me niet opsluit in de hotelkamer). Maar stiekem verheug ik me ook al op de terugreis, want ik kom terug in een veel positievere wereld. Of het allemaal doorgaat weet ik niet, maar er is in ieder geval weer hoop, en hoop doet leven. Dat, gecombineerd met het land van de onbegrensde mogelijkheden, maakt dit tot een bijzondere trip en een bijzonder dag, die wederom bewjist dat het leven zich in één dag totaal kan omgooien.

Ik heb mijn videocamera mee, maar omdat er meer mensen op die filmpjes te zien zijn dan ik, kan ik ze niet zomaar op YouTube zetten. Het zal dus ouderwets tekst en foto's zijn. Maar al zegt een beeld meer dan duizend woorden, laat deze tekst en deze dag illustreren dat, zelfs al ben je overtuigd van iets anders, niet is wat het lijkt, en morgen een heel andere wereld kan presenteren dan gisteren, ongeacht, hoe, wie, wat, waar en waarom.

Lees het artikel hier, Ook Belgie schrijft erover Hier en Hier, een stukje op het songfestival blog