Look who's talking

...en daarmee doel ik niet op mijn leeftijd. Goed, ik word weliswaar dertig over een maandje of zes, maar gek genoeg heb ik daar niet echt heel veel problemen mee. Apart, want als iemand daar, gezien ouderdomsvrees, moeite mee zou moeten hebben, dan ben ik het wel. Het is vandaag 29 december en dat betekent dat het jaar over twee dagen alweer ten einde is. Wie mij goed kent weet dan wel hoe laat het is. Want als er iets is dat ik absoluut verschrikkelijk vind, dan is het wel nieuwjaarsdag. En dat is heel erg.

Met erg bedoel ik niet nieuwjaarsdag, maar vooral het feit dat ik daar zoveel moeite mee heb. Dat dateert al van jaren terug, vanaf het moment dat mijn leven omvangrijker werd dan thee met een koekje na schooltijd. Ik vind de feestdagen erg gezellig en ik heb moeite met het afscheid nemen van gezellige dagen, maar dat is niet de reden dat ik een hekel heb aan die eerste dag in januari. Het is de symboliek. Het passeren van tijd, dat blijft een moeilijk concept. Ik blijf het onnatuurlijk vinden dat wij van onszelf weten dat tijd, en daarmee ons leven, eindig is. Je hoort niet te weten van de eindigheid van je eigen bestaan, vind ik, en volgens mij is dat waarom we allemaal zo complex in elkaar zitten (de een wat meer dan de ander). Ik krijg altijd zo'n knoop in mn maag rond oud en nieuw, een tegenstribbelend gevoel van niet weer alles opnieuw willen doen, niet weer al die maanden opnieuw willen doorlopen.

Het is natuurlijk onzin. Tijd is een bedacht concept en maanden bestaan niet. Er wordt niets opnieuw doorlopen, alles gaat verder. Daarbij mag ik dit gevoel niet hebben, want ik zou beter moeten weten. Er zijn zo ontzettend veel mensen die heel wat over zouden hebben voor nog een één januari, waaronder m´n eigen moeder. Dat weet ik, dat snap ik, dat realiseer ik me, maar iets begrijpen is anders dan iets voelen. Ik weet alle redenen waarom ik het nieuwe jaar zou moeten omarmen, maar dat neemt die ondankbare knoop in m´n maag niet weg. Elk jaar opnieuw die compleet nutteloze en zinloze emotie, getting really old really fast.

Maar ik ben er inmiddels achter waarom dat zo is. Het komt niet zozeer omdat ik ouder word, maar omdat ik nog steeds niet aan het doen ben wat ik zou moeten doen. Natuurlijk, het gaat een stuk beter, ik schrijf nu elke week trouw m´n liedjes bij Tjeerd, en ik hou me minder bezig met tijdrovende projecten. Maar het is nog niet genoeg. Schrijven hoort mijn focus te zijn, en dat zal het vanaf nu zijn. Niet vanaf 1 januari, want dat zou een goed voornemen zijn en daar geloof ik niet in. Nee, vanaf vandaag, 29 december, ga ik doen wat ik al heel lang had moeten doen. Schrijven. En daar ben ik zojuist mee begonnen.

Ik doe een blogje vandaag voor een artikel. Het is een blogje met weinig inhoud, maar toont aan hoe makkelijk het is om blogs te schrijven vanaf de computer, zonder dat u daarvoor hoeft in te loggen op de site van Blogger. Wat ik hiervoor gebruikt heb? Heel simpel: Windows Live Writer Beta!

...is waarschijnlijk bezig met het repareren van onze waterleiding. Wat een interessante week, beter kan ik het niet omschrijven. Na de schrik van het briefje, de politie, nog een keer politie en een opengebroken vloer te boven te zijn gekomen, werd het tijd om over te gaan tot de orde van de dag. Hartstikke leuk zo'n gat in je vloer, maar we gaan dus wel maandag op vakantie en er is eigenlijk helemaal geen tijd voor deze ellende. Eigenlijk hebben we dus een beetje gedaan alsof dit alles niet is gebeurd, en weet je, da's nog best makkelijk. Zo'n impact had het immers ook niet. In plaats van twee broodjes bapao haal je er ineens drie (voor die eeuwige bilnaad in de gang) en in plaats van gewekt worden door de Philips Ambilight (ik draai die kutvogels nog eens hun nek om) staat Jan de klusman in alle vroegte voor de deur met zijn kluskoffer.

We hebben ons natuurlijk wel een beetje moeten aanpassen. Op blote voeten door het huis kan nog steeds, als helse pijnen aan je voetzolen geen ding zijn waar je moeite mee hebt. Die eerste stappen uit je bed, nog niet helemaal wakker, en dan met je lompe poten snoeihard in het puingruis, zo ziet de hel er uit. Vervolgens verblind door een fel bouwvakkerslicht aan het einde van een lange gang, dat geeft natuurlijk weer een hele ander gevoel. De hel en de hemel in één gang, echt, dat kan alleen bij ons.

De lekkage bleek dus definitief bij ons te zitten. Niets geen oude stervende mannen, maar een gesprongen waterleiding. Die had natuurlink links in de boilerkast kunnen zitten, of rechts bij de leidingen, maar wat denk je zelf, zou dat iets voor ons zijn? Precies, dat lek zat dus gewoon in het beton onder ons laminaat. Kliklaminaat? Nee joh, lijmlaminaat, het soort dat je moet openbreken. Gevolg: openbreken die handel en met een drilboor het beton in. Echt, de onderburen moeten inmiddels zo onwijs fan van ons zijn. Men zegt wel eens, als je denkt dat je het zelf slecht hebt, dan moet je eens gaan kijken bij mensen die het nog slechter hebben. In dat licht heeft Tine een bezoekje gebracht aan de winkel op de onderste etage. Ik ben er niet bij geweest, maar alleen al van de gedachte aan de opmerking: "Joh, hebben jullie lekkage?" krijg ik een glimlach van oor tot oor.

Anyway, verzekeringstechnisch is alles in orde zo blijkt. De onderbuurtjes doen het via hun eigen verzekering, daar zijn wij dus niet voor verantwoordelijk. Fijn zo, want die waterschadeverzekering hebben wij niet op vijf hoog, dat leek ons net zo nuttig als een brandverzekering voor een iglo (met smeltclausule). Of het verzekeringstechnisch nog gevolgen heeft dat weet ik niet, maar wat zelfs Tine niet weet, is dat dit hele verhaal mijn eigen schuld is. Ja echt, ik heb het geSecret. Het zit zo. We gaan maandag dus op vakantie en nu heb ik voor mijn neefje (ja, echt niet voor mezelf) een afstandbestuurbare boot gekocht, zodat we kunnen varen op het water. Ik heb alleen geen idee hoe en of dat ding werkt en ik wil een teleurstelling (weer voor dat neefje) voorkomen. Dus wat heb ik gedaan? Ik heb in gedachten, keihard, ijskoud en zonder enige aarzeling de gedachte opgeroepen: "Verdorie, ik wou dat we in een omgeving met meer water woonden." Alsjeblieft Gijzemijter, jij je zin, huis vol water.

Jan de opvulman is gisteren weer langsgeweest en heeft het gat dat hij heeft gemaakt weer dichtgesmeerd. Overigens snappen wij het klustaaltje nog niet helemaal: "Ja, ik maak het gat nog niet helemaal dicht, want het is nog zo vochtig, als ik dat helemaal dicht ga smeren dan heb je over twee weken een feestje in je vloer". Prima, kenners moet je hun ding laten doen. Ik kom terug...wat denk je? Vloer dicht. Snel weer over op de het kan me allemaal niet schelen modus lalalalala roze wolken lalalala. Ach, wij houden wel van een feestje.

Hoe we het nou precies gaan doen met die vloer weet ik niet. Het hele laminaat in de woonkamer is naar de knoppen, wat niet erg is, want ik vond het toch al niet mooi. Het is alleen volstrekt onduidelijk hoe, of en op welke verzekering we dit nou moeten verhalen. Maar dat is niet het grootste probleem. Er is een regel in ons huis, waar nooit regels zijn. Het dichtgesmeerde deel is nog nat, met de instructie dat we op het donkere gedeelte niet mogen lopen. Ik zweer je, als een magneet! Elke keer als ik er langsloop droom ik ervan om mijn voet heeeeel eventjes midden in het donkere stuk te plaatsen, gewoon, als niemand kijkt. Mijn eigen walk of Fame, midden in de gang, verborgen onder een stuk plaklaminat. Geluk zit in kleine dingen.

Dit verhaal is uiteraard nog niet af. Er gaat nog gedoe volgen met verzekering, laminaat kopen, laminaat leggen (iemand handig?) en natuurlijk zorgen dat het laminaat past bij de rest van het huis. Maar weet je? Lekker belangrijk. Ik hoef de schade niet te betalen, en dat laminaat dat komt er wel. We gaan nu eerst twee weken op vakantie met de leukste kinderen die ik ken. In een natuurgebied...met water...maar dan gewoon waar het hoort. Mijn boot is zó cool.

...en de onderburen worden nat...

Life is what happens when you're busy making other plans. Wat een gedoe. Ik ben al drie weken mijn planning strak aan het vormgeven om ervoor te zorgen dat we eindelijk eens relaxt op vakantie kunnen. Wij hebben namelijk de irritante gewoonte om iets mis te laten gaan, vlak voordat we op vakantie gaan of naar zo'n verwegbeurs.

Deze keer had ik alles geregeld. Autoresponder van de mail een week eerder in laten gaan zodat ik een rustig weekje zou hebben om alle losse eindjes weg te werken. Losse eindjes bleken toch nog flinke klussen, dus deze week weer geregeld tot 12 uur op kantoor. Maar dat geeft niet, je doet het ergens voor nietwaar. Daarbij, ik had alles geregeld. Back-ups van de computers, calamiteitenplannen voor als het mis gaat als we weg zijn (zodat men hier door kan werken), niets kon er mis gaan.

Tenzij de waterleiding springt uiteraard...

Bij thuiskomst hing er gisteren een briefje aan de deur.



Ik mag niet schelden, maar dan schrik je je dus de vinkentering. Inbraak? Teveel gedownload? Had ik toch niet mogen mailen met Jort Kelder? Alles schiet door je hoofd. Bij Tine blijkbaar ook, want die had de avond ervoor geklop gehoord op de muur en had nu een dramatische scène in haar hoofd van een oude man die was gevallen (tijdens het afwassen, kraan open), en met zijn laatste krachten op de muur bonkte in een schreeuw om hulp. Maarja, wij zaten Janice Dickinson te kijken, prioriteiten stellen zeg ik.

Anyhoo, het bleek te gaan om een lekkage, waarvan ze de oorzaak niet konden vinden. Iets later de politie weer aan de deur (ze moesten kloppen want de bel doet het niet). Blij dat we naar huis waren gegaan ipv naar kantoor, want twee sloten op één dag vervangen is ook weer zo Hollywood. Men was bang dat de lekkage toch bij ons vandaan kwam. Na veel gezoek met een breekijzer kwam men er achter dat het uit de boilerkast kwam. Nouja uit de kast, diep daaronder, ergens vlak boven de bovenbuurman. Voor ons iets fijner, want dan ligt de oorzaak niet bij ons, maar dat maakt het niet minder ellendig voor de onderbuurman die vuurwerk uit zijn stoppenkast zag komen en de winkel daaronder die plotseling waterschoenen verkocht in plaats van Nikes.


Kort verhaal lang, ze zijn nu de boel bij ons aan het openboren richting de benedenbuurman om te zien hoe diep het precies zit. Enorm zooitje zoals je aan de foto's ziet, maar het komt vast allemaal goed. Ach, het heeft allemaal zo z'n voordelen. Een kopje suiker lenen van de buurman was nog nooit zo eenvoudig, en als Tine het toilet weer eens bezet houdt heb ik een prima alternatief.

In de wereld van getallen,
er er niets simpelers dan dit.
Vijf min één, een som, een uitkomst,
waar een logica in zit.

In de wereld die van mij is,
is de som iets meer dan dat.
Vormt het de dag waarop ik kreeg,
wat ik niet wist dat ik niet had.

Het roer ging om, alles werd anders,
niet altijd goed, soms juist heel slecht.
Maar in vijf min één jaar nooit getwijfeld,
want onze achtbaan is oprecht.

Ik ben niet meer wie je toen ontmoette,
ook jij bent anders dan voorheen.
Dat is, denk ik, niet te vermijden,
wanneer je samen leeft als één.

Soms ben ik bang, bang van gedachten,
over later, jij weet waarom.
Maar als jij kijkt, zelfs zonder praten,
slaat die stemming doorgaans om.

Ik hou soms vast aan het verleden,
zit met de toekomst in m'n maag.
Gelukkig is er altijd iemand,
die me terughaalt naar vandaag.

Ik weet niet of ik je mag bedanken,
je geeft geen gunst, maar een gevoel.
Maar als geluk ook als bedankt telt,
dan is dat wat ik bedoel.

Een leven kan zo raar verlopen,
gelukkig, samen, triest, alleen.
Mijn leven is in een som te vangen,
alleen vandaag dan, vijf min één.

x

Er plofte een mooi blad op de deurmat vanochtend (oke oke hij zat in de verticale brievenbus maar dat mag de pret niet drukken). Een cool interviewtje (vind ik dan zelf) over de muzikale toekomst van Idols-winnares Nikki. (voor complete artikel koop Grazia!, koop Grazia!! ;)

Niet heel veel tijd om te bloggen vandaag, maar natuurlijk heb ik wel braaf het filmpje gemonteerd. Gisteren was echt geweldig, eerst hebben we een halve dag geholpen op kantoor van TVWeekly. Ik heb de mailflashes geschreven voor de komende drie afleveringen van The Scrapbook Lounge en Martine heeft het nieuwe project bedacht die binnenkort uitgezonden wordt, heeft nog geen naam.

Daarna zijn we kort naar de mall geweest om wat shopping te doen, maar dat was maar een uurtje of twee, dus dat moeten we nog eens dunnetjes overdoen. We werden opgepikt uit de mall door Mickey die ons naar het huis van Cherryl bracht. Daar was een grote groepmensen aanwezig met wie we een gezellige avond eten hebben gedaan. Met als hoogtepunt de gehele groep die riep:"Ik wil bolletje" want we hadden natuurlijk weer dutch food bij ons. Vanochtend hebben we pannekoeken gebakken voor Cherryl en haar man Rich, ze vonden ze heerlijk. Vanavond is de nasi aan de beurt, we shall see. Nu gaan we naar Malibu, naar het strand, waar we een rondleiding krijgen (als u links kijkt, ziet u zand). We houden je op de hoogte.

Martin en Martine @ The Tonight Show (goed kijken, voorste rij, achterhoofden;)


Het eten:

We zijn de dagen een beetje kwijt, dus vanaf vandaag lekker de datum. We zijn dus uiteindelijk niet naar Disney geweest. De afspraak met KARS liep een beetje uit en dan is het wat zonde. 's Avonds zouden we naar Downtown Disney gaan, maar Martine was geveld door hoofdpijn dus ik ben de boel in m'n eentje gaan verkennen.

Gisterenchtend zijn we samen alsnog gegaan. Downtown Disney is erg leuk, het is een soort winkelcentrum met een disney sausje, zoals Disney Village in Parijs, maar dan, eh beter. Eenmaal daar werden we verrast door een telefoontje van Cherryl, de vrouw bij wie we logeren. Jay Leno was geregeld, en het was vandaag! Dus halsoverkop in de auto, naar de NBC Studio. Ik alweer stressen, omdat het al half 2 was en ik weet dat je om 12 uur al in die line moet staan als je een beetje goede plek wilt. Wat bleek, we hadden VIP-kaarten (yeah!). Oftewel, we hoefden niet in de rij, en werden langs de rij naar binnen geloodsd. En toen gebeurde er iets dat ik na 14 jaar Jay Leno fandom niet had durven dromen, we werden op de voorste rij gezet. Zo ontzettend raar, ik kijk die show al sinds 1994, ik heb er zo vaak aan gedacht om erheen te gaan, en nu zaten we vooraan , 2 centimeter van Jay, z'n handje te schudden. Ik upload straks het filmpje van de show, waar het beroemde handschudmoment is vastgelegd haha. Ik ben niet snel starstruck,maar dit was wel echt heel, héél erg gaaf.

Daarna op weg naar Cherryl en Mickey bij TVWeekly, voor een korte tour door hun studio. Supergezellig, waarna we naar Cherry;s huis zijn gegaan, en haar man en kinderen hebben ontmoet, enHollywood, de kat (briljante naam, met woordspelingen als, is Hollywood bothering you?). Het is echt een superleuk Amerikaans huis, met een hobbykamer waar MArtine bijna van onderuit ging, zo ontzettend veel. Ik moet even stoppen, want we gaan nu ontbijten bij een klassiek Amerikaanse diner, genaamd Franks Diner (google it). Tot Morgen!

We bezoeken vandaag voor de laatste dag de beurs. Dat betekent twee dingen: a) ik hoef me niet meer te vergapen aan leuke roze spulletjes, hetgeen best leuk is, maar na 4x8 uur ook best genoeg en b) dat de persoonlijke filmpjes nu echt kunnen beginnen.

We hebben in de afgelopen dagen wel geprobeerd om zoveelmogelijk persoonlijke stuff te filmen, mar feit blijft dat het dagschema bestaat uit: wakker worden, eten, beurs, eten slapen, en dat eten hebben jullie nu wel gezien denken we. De beurs zit er bijna op en was erg succesvol voor ons,weer veel mensen ontmoet en goede gesprekken gehad en dat is hoopvol voor den toekomst van zowel Scrap! als the Pink Donut.

Eergisteren zijn we uit eten geweest met het team van TVWeekly, dat was erg gezellig, al is het Thaise voedsel hier wel wat snottig. Hoe gezellig het was kun jevast wel uit het filmpje opmaken. Gisteren bleek er één of ander event te zijn voor de CHA mensen in Disneyland, maar daar waren geen kaartjes meer voor. Ik moest sowieso nog monteren dus kon niet, maar MArtine had graag gewild. Gelukkig belde er iemand van TVWeekly dat ze alsnog een kaartje voor haar hadden geregeld. Dat was rennen naar een bus en net op tijd arriveren. Maar het lukte haar en ze heeft een superleuke avond gehad in de Disneyland Californian Adventure. Helaas kon de camera niet mee, want ik was aan het monteren ;)

Vandaag laatste ochtendje beurs, en daarna gaan we naar Disneyland. Morgen komt Cherryl van TVWeekly ons ophalen, dan checken we uit bij dit hotel en gaan bij hun nog een weekje logeren. Ze heeft voor ons een tour bijFOX geregeld, kaartjes voor Jay Leno, en nog veel meer. Dat wordt vast heel leuk.

Voor nu een kort filmpje van de afgelopen twee dagen. Excuseer dat het nog niet heel boeiend is ivm beurs, maarja, roeien met de riemen he :)

groetjes

Martin en Martine

Goed, ietsje later dan gepland, maar hier dan alsnog ons eerste logjvanaf locatie. Boosdoener: Bill Gates. Vantevoren alles getesten proefgedraaid, en op locatie alsnog e laptop die moeilijk doet tijdens het monteren van video. Onze camera is een beetje z'n tijd vooruit met als gevolg dat niet elke pakket ermee kan werken. Anyway, boring boring, het werkt nu en daar draait het om.

Het was een flinke vlucht gisteren, 11 uur in zon metalen voertuig is toch altijd heftig. Het schijnt dat we van Houston tot Californië ook 3,5 uur hebben gevlogen, maar we waren zo knock out dat we daar niets van hebben gemerkt. Bij aankomst bij het hotel werden we herkend door de manager die er vorig jaar ook was, wardoor we een room upgrade kregen, altijd fijn een grotere kamer dan waarvoor je betaald hebt (hollandeeeers). De beurs zelf is ook een feest van herkenning. De eerste keer was het zo zoeken en aftasten, en nu lijkt het één grote knuffelreünie.Dat maakt het zakendoen ook wel wat makkelijker eerlijk gezegd. Waar ik trouwens normaal gesproken niet echt aan Jetlag doe, heb ik er ditmaal een zooitje van gemaakt. Het is hier nu middernacht en ik heb mijn slaap voor vandaag al gehad. Oh well, meer tijd om dit soort dingen te doen ;)

Morgen hebben we wat meer leuke verhalen, nu was het vooral rennen naar de beurs kaartjes halen en stands afstruinen. Én lekker eten natuurlijk. En de rest? Dat wordt natuurlijk door hetfilmpje verteld. Have fun! Ps, wat rommelig gemonteerd en zonder muziek helaas, dankzij twee crashende pakketten en een programma genaamd Sony Vegas Studio dat ik nog niet goed genoeg ken :)

Nog even, en we zitten in het zonnige Californië. Ditmaal gaan we je iets anders vermaken, omdat een beeld meer zegt dan duizend worden. Al gaan we natuurlijk ook gewoon lekker tegen je lullen via de blog.