Look who's talking

Tijdens één van mijn laatste Californië logjes zei ik dat de hectiek in Nederland al snel weer zou beginnen. De meeste mensen die me kennen weten nu ook waarom. Vanavond werd eindelijk bekend gemaakt dat Edsilia Rombley naar het songfestival gaat met het liedje dat ik geschreven heb samen met Tjeerd.

Het allerleukste vond ik misschien nog wel dat ik alledrie de liedjes geschreven had, dat nam de spanning wat weg. Tijdens een interview na afloop werd gevraagd welk liedje ik zelf het leukst vond. Makkelijke vraag. Het winnende liedje heeft het meeste songfestival-potentieel, maar mijn favoriet is en blijft 'Één keer meer dan jij' simpelweg omdat ik deze twee jaar geleden voor Martine schreef voor valentijnsdag. Ik heb die versie toen ook zelf gezongen, maar geloof me, die wil je niet horen haha.

Maargoed, een hectische avond en een televisieprogramma verder, vind ik m'n naam nu op alle nieuwswebsites. Ik ben niet zo van het openlijk enthousiast doen, maar dat vind ik toch wel heel leuk om te zien. Aan dit nummer is dagen en nachten gewerkt, geschaafd en geschreven, het is fijn om te zien dat die energie er ook in terug te horen is. Martine is ook blij, want die kan nu eindelijk loggen over het onderwerp waar ze al twee maanden over loopt te hinten, maar waar ze van mij écht niets over mocht zeggen. Ik ga zo lekker slapen, met een goed gevoel. Er is veel gebeurd sinds de dag dat ik Tjeerd besloot te stalken voor het schrijven van liedjes, en vanavond voelde wle een beetje als een bekroning van veel, héél veel tijd, werk en energie.

Om half twaalf kwam er een grote rode jeep het hotel voorrijden, met daarin onze gidsen van de dag. We hadden dropjes uit Nederland meegenomen voor Dé en zijn vrouw, en we hebben meteen gevraagd of zij ons de minder toeristische kant van Californië te laten zien. Want fun as it might be, je komt toch niet echt verder dan Hollywood, Universal en Disney. Wij wilden zien waar je als gewone Californiaan (of zoiets) naartoe zou gaan. En waar kwamen we als eerste terecht: The Mall. Niet zomaar een mall, maar die ene waar we niet naartoe wilden in verband met de hoge taxikosten. Het was wel een hele coole mall, maar ook een flink dure. Martine had echter een broek nodig, want ze was uit het enige exemplaar gescheurd dat ze mee had. Nee dat lag niet aan de koekjes en de pancakes, het kwam doordat je hier kilometers aflegt zonder het door te hebben. Broek kwam wel uit Amerika, dus over die kwaliteit valt ook te twisten. Ze heeft bij Sears in ieder geval twee nieuwe gevonden.

Na Sears hadden we trek, en zijn een hapje gaan eten. Het originele plan was om te gaan eten bij In 'N Out, omdat ze daar lekkere burgers hadden (Toch Marco?) maar volgens Dé was het bij Fat Burger nog een stukje beter toeven. En dat was waar, wat een lekkere hamburgers, briljante frietjes en echt een geweldige aardbeienshake. Voor het eerste dat we in Amerika échte patat hebben gegeten (Fat Fries noemen ze dat hier). naast de Fat Burger zat Yaketyak, een telefoonwinkel. Dat kwam goed uit, want mijn mobiel is inmiddels écht overleden en dat is op zo'n afstand niet echt fijn. Het nieuwe exemplaar is de BlackBerry Pearl, die ik waarschijnlijk direct aan mijnv ader moet overhandige thuis, haha, wat een geweldig ding. Na deze toch wel toeristische uitstap werd het tijd om wat anders te zien. We stapten in de auto en reden naar Balboa Island, een klein eilandje niet ver van Anaheim. Dit eilandje is nog het beste te omschrijven als Harderwijk of Scheveningen, maar dan met veel meer sfeer, en een gevoel alsof je terug bent in de fifties, met schattige kleine zaakjes, diners en handgemaakte borden. Alles natuurlijk onder het toeziend oog van de wapperende Amerikaanse vlag. Op Balboa Island is een strand, met een mooi uitzicht op de Atlantische Oceaan. Heerlijk uitwaaien en denken aan niets en de niet te beschrijven geur van verse lucht. Je realiseert je dan altijd even dat je veel te weinig naar de zee gaat, want zo ver is die in Nederland ook niet.

Na dit uitstapje naar de natuur, bleek dat de tijd om was gevlogen. Als afsluiter van de dag besloten we om naar Downtown Disney te gaan en een bioscoopje te pakken. Het minste dat we voor ze konden doen was trakteren op een leuke film. Hoewel er veel nieuwere films te zien waren, kozen we toch voor Happy Feet, in de originele engelse versie. Als je die nog niet gezien hebt, doen! Heerlijke lieve, emotionele film. Aansluitend zijn we nog wat door Downtown Disney gewandeld en hebben we genoten van schitterend vuurwerk. Dé heeft ons teruggereden naar het hotel, waar we konden terugkijken op een geweldige dag. Onbegrijpelijk en onbeschrijflijk hoe je een dag als deze kunt beleven met mensen die je nog nooit eerder hebt gezien. Alsof de wereld vol met vrienden zit. Dus Marco, als jenog eens een delivery hebt, be our guest, wij bezorgen wel!

We zouden eigenlijk maandag naar Disney gaan, maar we gaan morgen. Zondag is namelijk de SuperBowl finale in Amerika. Voor wie het niet weet: de SuperBowl is hét sportevenement voor Amerikanen. Je kunt morgen dus een speld op straat horen vallen, dus dé uitgelezen kans om naar Disney te gaan. Morgen dus weer genoeg te vertellen over Mickey, Minnie, Donald, Goofy en alle zeven dwergen.

Het was een latertje vannacht, dus compleet door het ontbijt heengeslapen vandaag. Geen probleem, want Denny's serveert de hele dag ontbijt. Alleen niet helemaal zo gezond als het continentale ontbijt van dit hotel. Vandaag dus even geen cornflakes en toast, maar pancakes, hash brown potatoes, suasages, eggs en bread with bacon. Voor de vitamientjes nog een glas jus, maar dan nog is dit ontbijt een calorieënbom die je doet vermoeden waarom de Amerikanen niet meer met hun benen bij elkaar kunnen zitten.

we zouden vandaag eigenlijk naar een grote mall gaan, maar omdat het al laat was, én het 80 euro aan taxikosten zou zijn, hebben we dat maar laten zitten. In plaats daarvan de taxi genomen naar een shopping district hier in de buurt, met een Michaels in de buurt. Voor de niet scrappers: Michaels is niet alleen een grote hobbywinkel, het is ook nog eens de hobbywinkel waar wij onze allereerste site-layout van hadden gejat. Ze moesten eens weten. We hadden veel gehoord over Michaels, maar het viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Ze hadden zo'n beetje hetzelfde spul als in Nederland, en het was net zo peperduur. Gelukkig zat er aan de overkant nog meer leuks, dus zijn we naar de Target gegaan, een soort combinatie tussen Albert Heijn, Xenos en de Hema. Je merkt wel dat Nederland echt een flinke inhaalslag heeft gemaakt. Waar ik 7 jaar geleden mijn ogen uitkeek aan spulletjes, is het eigenlijk allemaal hetzelfde nu. De zakken chips zijn in Holland in ieder geval goed bijgegroeid.

Na ons boodschappenavontuur werd het tijd voor Medieval Times. Eerst nog even De gebeld, een vriend van Marco en Rianne. We hebben drop voor hem meegenomen en hij gaat ons morgen de wat mindere toeristische kant van Amerika laten zien. Ik wis niet veel over Medieval Times, behalve dat het eten was met paarden op de achtergrond. Kon me er niet zoveel bij voorstellen, want de geur van een stal in combinatie met een gebraden kip, daar werd ik niet blij van. Bij aankomst begon het al goed, we moesten een hoedje op, een groen hoedje, want wij waren voor de groene ridder. Nu ben ik best een fan van thema's en van rollenspellen, maar mensen die mij kennen weten het: ik ga niet hardop staan juichen, en ik zet geen, ik herhaal géén hoedje op. Waarom er op de foto dan een hoedje staat? Simpel, wie geen hoedje opzette liep de kans uit de menigte geplukt te worden, het enige argument dat me over kon halen.

Toen we eenmaal de arena inliepen, waren we positief verrast. Wat zag het er schitterend uit. Ik was bang dat er een of andere tientonner tegenover ons aan tafel kwam zitten, maar zo werkte het dus niet, je zat met z'n allen rond een arena. Links van me zat Martine, rechts van me zat Reinier Bier, een dronkelap die alleen maar heel hard kon roepen: yeah green, green knight, green must win. Ik vond het fantastisch om te zien al die ridders, maar echt beleven deed ik het niet. Martine vond het wel prachtig, dat kon ik zien. Toen het eten kwam, dat overigen sbriljant was, werd het nog wat erger. Ten eerste kreeg je geen mes en vork, je moest alles met je handen doen (Medieval he) en één servetje. Heerlijk dat eten, maar ik vergat die hele show. Ik zie graag wat iknaar binnen werk, dus het was of de kip, of de ridder. De kip won het. Gelukkig begon het beste van de show pas na het eten. Waar het eerste meer op een show van Anky van Grunsven leek, werd er later echt geknokt. Kijk dan noem ik dan spanning. Ridders te paard, die met een lans elkaar bestormen terwijl de houtsplinters letterlijk in het rondvliegen. Daarna de strijd voortgezet te voet, met de vonken die van de zwaarden sloegen.

Martine ging uit haar dak: yeah green, go green, green knight, come on. En dat terwijl de strijd ging tussen rood en zwart. Ik keek ernaar en vond het mooi, maar aan juichen doe ik dan niet. Jeej groen, denk ik dan van binnen. Daar was eindelijk onze ridder. Natuurlijk won hij z'n eerste gevecht glorieus, ik bedoel, kom op, het was ónze ridder. Na een flink aantal spannende gevechten (ik vergat zelfs m'n toetje) ging de strijd tussen de groene ridder, en de zwart/witte. Alles duidde erop dat wij zouden gaan winnen, wij met de groene hoedjes. Maar door een lage streek met een zwaard, was het alsnog zwart/wit die won. Het eidne van de show was spectaculair, met veel rook en lichteffecten, en fantastische muziek. Na afloop maar even de soundtrack gekocht, kunnen we er thuis nog van genieten. Martine had ook een geweldige avond, en voldaan kropen we in het busje naar het hotel. En terwijl de lichten langs de weg langs ons busje raasden, en de moeheid nu echt toesloeg, kon ik één gedachte niet loslaten: "Groen had moeten winnen ja! Ik heb het hoedje maar bewaard, want van binnen heb ik stiekum heel hard zitten juichen.

Bekijk de foto's

Hint voor bien: In mijn koffer is het altijd een woud.