Look who's talking

Vandaag was nagenoeg dezelfde dag als gisteren. De voorlaatste dag van de beurs, dus Martine en ik hebben ons promopraatje een beetje opgeschroefd. "Hoi wij komen uit Nederland en we willen dat je adverteert" zo kort is onze introductie inmiddels geworden, en dat werkt zowaar ook nog eens. Resultaat: meer goodies, meer praatjes, meer visitekaartjes.

We hadden besloten om het er na vandaag bij te houden, en morgen niet meer naar de beurs te gaan. Wat we echter niet wisten is dat we vervolgens twee uur aan de praat zouden raken met iemand van Bazzill. We hebben Amerika weer eens lekker geshockeerd met verhalen over wiet en The Red Light District. Voor de mensen die zich afvragen waarom er geen foto's online zijn gekomen, we hebben de afgelopen dagen alleen foto's gemaakt van nieuwe producten. Die kunnen we niet op de blog zetten, anders zijn ze niet meer te gebruiken voor het blad. Het moet natuurlijk wel een scoop blijven.

Vanaf morgen worden de verhalen weer interessant, dan gaan we dingen meemaken enzo. Het ziet ernaar uit dat we gaan shoppen, en met de huidige dollarkoers kan dat nog wel eens leuk worden. Ik heb Martine nog niet verteld hoe gunstig die dollar staat, anders gaat ze helemaal los daar in de Mall. De moeheid neemt wat af, maar vooral omdat we onszelf dwingen wakker te blijven. We hebben vanavond gegeten bij Denny's, dat was wel erg fijn. Na 3 dagen hadden we Subway wel gezien, en werd het tijd voor eens een keer goed Amerikaans voedsel. Martine had een traditionele Meat Loaf op haar bord, en ik de wat minder originele cheeseburger. Prima te eten, onwijs niet des Bakkers.

Het is voor mij nu ook tijd om te gaan slapen (Tine ligt alweer eventjes te ronken, die heeft nog veel meer moeite met de Jetlag. Hopelijk is dat op de terugweg minder deze keer. Hou het nog eventjes vol, vanaf morgen staat deze log weer vol avonturen van Jut en Jul in hamburgerland. Fijne dag, wij gaan maffen! :)

Wat een lange dag vandaag. De tijd dat ik jetlag voor mietjes vond, ligt duidelijk ver achter me. Zowel Martine als ik waren om 3 uur vannacht klaarwakker. Voor mij niet echt een probleem, want er was veel te doen voor het blad. Daarbij waren alle Hollanders gewoon wakker, dus dat communiceert wel een stuk fijner. Na 4,5 uur doorploeteren ging de ontbijtzaal open en konden we genieten van exact hetzelfde ontbijt als gisteren. Het is een beetje karig ontbijt, maar dat geeft niet, het is in ieder geval erg gezond.

Na het ontbijt op naar de beurs. Dankzij de slimme actie van Tine hadden we de kaartjes al, dus konden we zo doorlopen. Grappig hoe snel iets went trouwens. Leek gisteren het beursgebouw nog gigantisch en niet te overzien, inmiddels hadden we de boel al aardig in kaart gebracht en valt het wel mee met het massale. Een hoop mensen die we ontmoet hebben tijdens de Memory Trends in Vegas waren er nu weer, en dat is altijd een prettig weerzien. Over de beurs valt niet zoveel vertellen, veel zakelijk geouwehoer, en nieuwe spulletjes kijken. Wie onze logs uit Vegas gelezen heeft, herinnert zich misschien nog dat Martine 300 dollar won in het casino. Ze dacht blijkbaar dat ze altijd iets zou winnen, want vol goede moed deed ze mee aan een Provocraft loterij. En wat denk je? Die muts wint gewoon een Cuttlebug ter waarde van 100 euro. Die heeft dus de rest van de middag met een grote grijns over de beursvloer gelopen: "Of ik een visitekaartje heb? Ja hoor, even MIJN CUTTLEBUG op de grond zetten!. En het ergste was, het was nog mijn loterijkaartje ook.

De rest van de dag nog even doorgelopen, maar rond een uur of vier begon het slaapgebrek op te spelen. We vertrokken naar huis, om even een uurtje te pitten. Stom! 2,5 uur later liepen we volledig brak over straat, op zoek naar een Denny's. Uiteindelijk toch weer bij de Subway uitgekomen. Daarna snel weer terug naar het hotel om te werken aan het blad. Martine slaapt inmiddels, ik maak nog wat artikelen af. Logtechnisch gezien volgen er nog twee saaie dagen. Daarna begint de relaxfun en zijn er veel leuke dingen om over te schrijven. Tot dan, hoop ik dat je je vermaakt met ons beursgeneuzel ;)

Martin en slapende Martine

Even een heel kort logje aan het begin van deze eerste dag. Een langere volgt vanavond, want we hebben nu nog geen fluit meegemaakt natuurlijk. Al duurt deze dag al best lang, want Tine en ik waren allebei om 4 uur al wakker. En wat doe je dan? Juist, negeren dat je wakker bent, en doen of je slaapt tot 7 uur. Het hotel en het bed zijn heerlijk, maar ik weet niet wie die man met die hamer heeft ingehuurd die op ons hoofd staat te meppen. Service van het hotel denk ik.

Anyway, dit berichtje is even om te melden dat de eerste (suffe) foto's al online staan. Toch niet echt makkelijk zo'n hotelkamer vastleggen. Nu weet ik waarom Martine een groothoek wil! (dat mens heeft ook altijd gelijk, zucht). In ieder geval tot nu toe: D-Reizen 0, Expedia 1!!!!

Bekijk de fotos.

We beloofden het al in oktober, en nu is het dan zover. Het grote Martin en Martine log gaat verder vanuit het zonnige Californië. We zijn zojuist aangekomen in ons hotel, en er valt weinig anders over te zeggen dan dat het briljant is. Supergrote kamer, met tweede kamer en inloopkast, recht tegenover Disney en midden tussen alle winkeltjes en eetgelegenheden (Subway, jeej). Het vliegen was wel weer erg lang. De eerste vlucht, van Amsterdam naar Newark was zeer ok, maar na de overstap, die opvallend soepel verliep, was de vlucht een ramp. Niets mis met de vlucht zelf, maar ik weet niet of je wel eens een blik sardientjes hebt gezien van binnen? Zo zag onze cockpit eruit, met als verschil dat wij nog tv hadden. Er is altijd weinig ruimte in een vliegtuig, maar dit was echt niet grappig, en na een half uur hadden we al overal pijn, en we moesten nog 5 uur daarna. Ach, voor een goed doel, hielden we ons maar voor, en met klagen, slapen, klagen, slapen, snakken naar drinken, slapen, klagen hebben we het gered :)

Daarna werd het weer fijn. Geen uur op een shuttle gewacht, maar meteen in een taxi gesprongen buiten het vliegveld, en naar het hotel gereden. Best nog een lange rit, dus we hebben die man helemaal uitgehoord over onze verblijfplaats, dus we weten nu alles dat er te weten valt. Ons hotel zit letterlijk naast de Disneylandpoort, erg gaaf, we zitten tussen een oase van lichtjes. Het hotel ziet er lekker duur uit van binnen, en blijkbaar is 11 dagen een lange tijd om te blijven, want we kregen meteen een vip-treatment: grotere kamer, etc. Dit eerste logje houden we even lekker kort, wantwe zijn echt net het hotel binnen komen lopen. Ps bien, we hebben hier the fox channel, effe kijken of Dawson's er is. Het ziet er in ieder geval naar uit dat het een hele fijne paar dagen gaan worden hier, en we gaan beginnen met maar eens te dineren in de Sandbox Bar &Grill in het hotel. Foto's volgen snel. Eerst maar eens dat ranzige luchtvaartvoedsel uit ons systeem. America, we're back! (baaahaaaack!)

Je zou vandaag 57 geworden zijn. Een flinke leeftijd, een leeftijd waar je vast tegenop zou hebben gezien, maar eentje die je, gezien de huidige realiteit ongetwijfeld gevierd had willen hebben. Je zou, net als altijd, geen zin hebben om je verjaardag te vieren na al die drukke feestdagen, en je zou net als altijd niet weten wat je voor cadeaus zou moeten vragen. Daarom zou ik je net als altijd een flesje Opium geven, dat je net als altijd te duur zou vinden, maar waar ik me net als altijd niets van aan zou trekken.

Je zou het jammer vinden dat de feestdagen voorbij waren, want dat vond je stiekum net als ik zo'n gezellige tijd. Tegelijkertijd zou je beter dan ik de mogelijkheden van een nieuw jaar proeven en je storten in nieuwe plannen en nieuwe ideeën. Want wat zat je altijd vol met ideeën. Je zou geen zin hebben om aan je werk te gaan, niet omdat je werk niet leuk was, maar omdat je het grootste deel van je leven al hebt gewerkt, en je langzamerhand verlangt naar meer vrijheid, vrijheid met papa.

Je zou trots zijn op René. Trots omdat hij, op z'n eigen manier langzaam uit de ellende krabbelt en een nieuwe leven voor zichzelf heeft gebouwd. Je zou trots zijn dat hij dat zonder jouw hulp heeft gedaan. Je zou trots zijn op Sabine. Omdat ze eindelijk heeft geleerd om voor zichzelf op te komen, zelfrespect te kweken, omdat het eindelijk een dame met ballen is geworden, vechtlust en een onvervalste neus voor wat onrecht is. Je zou trots zijn omdat ze precies zoals jij is geworden. Superlief, maar soms wel een beetje een wijsneus.Eentje met een propedeuse. Je zou ook trots zijn op mij. Omdat ik iemand heb gevonden die kan omgaan met de neurotische persoon die ik ben en omdat ik eindelijk al m'n dromen waarmaak. Je zou trots zijn op de liedjes die ik schrijf, zonder te weten dat ik nog steeds een groot deel voor jou schrijf.

Maar zonder twijfel zou je nog het meest trots zijn op papa. Je zou hem op z'n lazer geven dat hij nog meer is afgevallen dan toen jij er nog was, maar je zou ook weten dat hij er niets aan kon doen. Maar wat zou je trots zijn. Trots om te zien hoe hij het leven weer heeft opgepakt. Hoe hij, ook al wil hij eigenlijk niet leven zonder jou, de schouders er onder heeft gezet voor ons en voor hemzelf. Hoe hij alle klusjes in huis nu opknapt in z'n eentje, terwijl je zo bang was dat hij dat niet kon. Je zou trots zijn als je zag welke kleren hij kocht, precies het soort dat jij zou hebben gekozen. Maar het meest trots zou je nog zijn op het feit dat hij eindelijk heeft geleerd om zich niets meer aan te trekken van dingen die niet belangrijk zijn in het leven. Hij heeft geleerd van zich af te bijten, mensen te zeggen waar het op staat (toch, meneer Visser?) en zich niet van binnen op te vreten.

Maar het doet ons wel pijn. We hadden je zo graag nog hier gehad. Er zijn zoveel dingen die je nog had moeten zien, mijn winkels, tijdschrift, de gezellige huisjes, van rene, sabine en van mij. Je had het fantastisch gevonden om te winkelen in Almere, je had The Holiday in de bioscoop moeten zien. Je had onze pogingen moeten zien om jouw kerstboom te evenaren, je had onze rollade's moeten proeven. Maar boven alles had je ons oud moeten zien worden, en zelf oud moeten worden met papa. Nouja, het is niet anders.

Wat hadden we je graag nog hier gehad mama. We missen je nog elke dag. Dikke kus voor je verjaardag.

Ik ben gek op December. Vanaf het moment dat de pepernoten in het schap liggen, verheug ik me al op de donkere dagen, de dalende temperatuur, de lampjes en de gezelligheid. Mensen die mij kennen weten dat ik 1 januari de meest verschrikkelijke dag van het jaar vind. Weg met de feestelijkheden, de lampjes, en de zorgeloosheid die de decembermaand met zich mee lijkt te brengen. In januari gaat het leven weer verder, en daar wil ik nooit zo bij stil staan.

Belachelijk, en een gedachte waar ik me voor schaam als ik denk aan mijn moeder, die er niet meer is. Wat zou die wel niet over hebben voor nog een 1 januari. En wat zou mijn vader wel niet over hebben voor nog zo'n eerste januari met haar. Hoewel een gevoel iets is waar je niets aan kan doen, verzet ik me tegen mijn januari afkeer. Het was mijn moeder zelf die me altijd zei dat elke dag er eentje om te leven is, en daar zit meer waarheid in dan in welke andere uitspraak dan ook.

Gisteren hebben Martine en ik oudjaar gevierd met mijn vader. Een interessante avond in alle opzichten. Iedereen was wat anders gewend, familiedrukte, feestjes, hapjes, geen hapjes. Het was onmogelijk om de oudjaarsavond van vroeger opnieuw te beleven, die situatie bestaat gewoon niet meer. Wat we gisteren hebben gedaan was anders. We hebben lekker op de bank gezeten, hapjes gemaakt die we vroeger niet maakte, dingen op televisie gekeken die we anders nooit keken, en minder vuurwerk gekocht dan ooit: namelijk niets. Klokslag 12 zijn we naar de ballustrade van ons appartementencomplex getogen en werden getrakteerd op het mooiste vuurwerkuitzicht ooit. Onder het genot van champagne werd er nog wat familie gebeld, en gekeken naar het vuurwerk boven de hele stad.

Oudjaarsavond 2006 was niet zoals een oudjaarsavond van ons vroeger, en ook niet zoals een oudjaarsavond van martine vroeger. Het was een oudjaar zoals we het nog nooit eerder hadden gevierd, op de manier van martine, mij en mijn vader. Een beregezellige avond, waarin verleden, heden en toekomst samenkwamen met behulp van muziek, herinneringen en drank. En als je daarop terug kunt kijken op 1 januari, dan is die dag helemaal zo slecht nog niet. Een palinka op jou paps!