Iedereen die me goed kent weet dat ik oud en nieuw verschrikkelijk vind. Naarmate de klok richting de 12 tikt, krijg ik het letterlijk benauwd (paniekaanval heb ik later geleerd) en schieten er allerlei gedachten door m’n hoofd. Bah, alles weer gereset, van voor af aan beginnen. Alles dat ik gisteren nog schattig en knus en mooi en lief vond, vind ik morgen grauw en grijs en lelijk en kil. Daar heb ik me lang tegen verzet, ook omdat de mensen om me heen me altijd probeerden op te beuren. ‘Ach joh, het is toch een jaar met nieuwe kansen? Het begint niet opnieuw, het gaat verder!’. Ik heb me lang schuldig gevoeld tegenover de mensen die er niet meer zijn. Want het leven moet je omarmen, de dag moet je plukken en elke dag die je treurt om iets zinloos is een dag die je verspilt, terwijl er heel veel mensen zijn die graag nog een dag hadden mogen meemaken.
Daar praat je jezelf natuurlijk alleen maar een groter schuldgevoel mee aan, want gedachten laten zich niet dwingen en emoties al helemaal niet. Toch voelt het dit jaar een beetje anders. In veel opzichten was 2011 een rampzalig jaar. De economie heeft het zwaar te verduren. Ik zag gisteren een overzicht de mensen die ons dit jaar zijn ontvallen (uiteraard alleen BN’ers) en dat is echt aanzienlijk. Er zijn dit jaar ook heel wat mensen gesneuveld in noodzakelijke en tegelijkertijd onnodige conflicten. Nee, voor de wereld was 2011 geen fantastisch jaar. Voor mij persoonlijk moet ik bekennen dat het juist een heel mooi jaar was.
Een schat van een kindje (Robin is écht leuk), samenwonen met z’n allen, financieel orde op zaken, mijn eerste boek geschreven en ik mag het ook nog eens uitgeven. Als klap op de vuurpijl (haha) op de valreep van het jaar mijn eerste gouden plaat. Er is iets aan het gebeuren, dat voel ik aan alles en voor het eerst is mijn nieuwsgierigheid naar 2012 veel groter dan mijn drang om me vast te klampen aan 2011. Want wat gaan er veel leuke dingen gebeuren in 2012. Eerst lekker een weekje weg in Januari, dan beginnen aan mijn tweede boek en hopelijk een dozijn mooie liedjes. In September lekker twee weekjes met mijn vader naar Amerika, daar verheug ik me enorm op. Robin groter zien worden, leuker zien worden, nog liever zien worden dan hij al is. Dat zijn geen dingen die ik vrees, dat zijn dingen die ik koester.
Jaren geleden had ik een scheurkalender. Eentje van Donald Duck, maar dat doet er niet zo heel veel toe. Er waren twee blaadjes op de schuurkalender die me buitengewoon boeiden, 2 juni, omdat het mijn verjaardag is en 31 december, omdat het wederom het einde van een jaar betekende. Op 31 december schreef ik mijn wensen en hoop voor het volgende jaar altijd achterop het blaadje van de volgende 31 december, zodat ik aan het einde van dat jaar kon terugkijken op wat ik hoopte en wat ik had gerealiseerd.
Voor 2012 heb ik slechts twee wensen. Ik hoop en droom dat iedereen die ik liefheb (en vooruit, ook iedereen die ik een stommerd vind) gezond blijft en dat we mogen doen wat we leuk vinden, in plaats van alleen wat we moeten. Dromen waarmaken, dat is mijn missie meer dan ooit. Ik weet dat het lukt, want ik ben er dit jaar al mee begonnen. En terwijl ik kijk naar mijn gouden plaat aan de muur en de felicitaties voor mijn eerste roman, realiseer ik me dat het ditmaal voor het eerst waarheid is. Niets opnieuw, keihard verder!
Tot 2012! Make it rock!!!
Top
kus engel! Voor het nieuwe jaar :)