...en daarmee doel ik niet op mijn leeftijd. Goed, ik word weliswaar dertig over een maandje of zes, maar gek genoeg heb ik daar niet echt heel veel problemen mee. Apart, want als iemand daar, gezien ouderdomsvrees, moeite mee zou moeten hebben, dan ben ik het wel. Het is vandaag 29 december en dat betekent dat het jaar over twee dagen alweer ten einde is. Wie mij goed kent weet dan wel hoe laat het is. Want als er iets is dat ik absoluut verschrikkelijk vind, dan is het wel nieuwjaarsdag. En dat is heel erg.
Met erg bedoel ik niet nieuwjaarsdag, maar vooral het feit dat ik daar zoveel moeite mee heb. Dat dateert al van jaren terug, vanaf het moment dat mijn leven omvangrijker werd dan thee met een koekje na schooltijd. Ik vind de feestdagen erg gezellig en ik heb moeite met het afscheid nemen van gezellige dagen, maar dat is niet de reden dat ik een hekel heb aan die eerste dag in januari. Het is de symboliek. Het passeren van tijd, dat blijft een moeilijk concept. Ik blijf het onnatuurlijk vinden dat wij van onszelf weten dat tijd, en daarmee ons leven, eindig is. Je hoort niet te weten van de eindigheid van je eigen bestaan, vind ik, en volgens mij is dat waarom we allemaal zo complex in elkaar zitten (de een wat meer dan de ander). Ik krijg altijd zo'n knoop in mn maag rond oud en nieuw, een tegenstribbelend gevoel van niet weer alles opnieuw willen doen, niet weer al die maanden opnieuw willen doorlopen.
Het is natuurlijk onzin. Tijd is een bedacht concept en maanden bestaan niet. Er wordt niets opnieuw doorlopen, alles gaat verder. Daarbij mag ik dit gevoel niet hebben, want ik zou beter moeten weten. Er zijn zo ontzettend veel mensen die heel wat over zouden hebben voor nog een één januari, waaronder m´n eigen moeder. Dat weet ik, dat snap ik, dat realiseer ik me, maar iets begrijpen is anders dan iets voelen. Ik weet alle redenen waarom ik het nieuwe jaar zou moeten omarmen, maar dat neemt die ondankbare knoop in m´n maag niet weg. Elk jaar opnieuw die compleet nutteloze en zinloze emotie, getting really old really fast.
Maar ik ben er inmiddels achter waarom dat zo is. Het komt niet zozeer omdat ik ouder word, maar omdat ik nog steeds niet aan het doen ben wat ik zou moeten doen. Natuurlijk, het gaat een stuk beter, ik schrijf nu elke week trouw m´n liedjes bij Tjeerd, en ik hou me minder bezig met tijdrovende projecten. Maar het is nog niet genoeg. Schrijven hoort mijn focus te zijn, en dat zal het vanaf nu zijn. Niet vanaf 1 januari, want dat zou een goed voornemen zijn en daar geloof ik niet in. Nee, vanaf vandaag, 29 december, ga ik doen wat ik al heel lang had moeten doen. Schrijven. En daar ben ik zojuist mee begonnen.
[ Read More ]
Met erg bedoel ik niet nieuwjaarsdag, maar vooral het feit dat ik daar zoveel moeite mee heb. Dat dateert al van jaren terug, vanaf het moment dat mijn leven omvangrijker werd dan thee met een koekje na schooltijd. Ik vind de feestdagen erg gezellig en ik heb moeite met het afscheid nemen van gezellige dagen, maar dat is niet de reden dat ik een hekel heb aan die eerste dag in januari. Het is de symboliek. Het passeren van tijd, dat blijft een moeilijk concept. Ik blijf het onnatuurlijk vinden dat wij van onszelf weten dat tijd, en daarmee ons leven, eindig is. Je hoort niet te weten van de eindigheid van je eigen bestaan, vind ik, en volgens mij is dat waarom we allemaal zo complex in elkaar zitten (de een wat meer dan de ander). Ik krijg altijd zo'n knoop in mn maag rond oud en nieuw, een tegenstribbelend gevoel van niet weer alles opnieuw willen doen, niet weer al die maanden opnieuw willen doorlopen.
Het is natuurlijk onzin. Tijd is een bedacht concept en maanden bestaan niet. Er wordt niets opnieuw doorlopen, alles gaat verder. Daarbij mag ik dit gevoel niet hebben, want ik zou beter moeten weten. Er zijn zo ontzettend veel mensen die heel wat over zouden hebben voor nog een één januari, waaronder m´n eigen moeder. Dat weet ik, dat snap ik, dat realiseer ik me, maar iets begrijpen is anders dan iets voelen. Ik weet alle redenen waarom ik het nieuwe jaar zou moeten omarmen, maar dat neemt die ondankbare knoop in m´n maag niet weg. Elk jaar opnieuw die compleet nutteloze en zinloze emotie, getting really old really fast.
Maar ik ben er inmiddels achter waarom dat zo is. Het komt niet zozeer omdat ik ouder word, maar omdat ik nog steeds niet aan het doen ben wat ik zou moeten doen. Natuurlijk, het gaat een stuk beter, ik schrijf nu elke week trouw m´n liedjes bij Tjeerd, en ik hou me minder bezig met tijdrovende projecten. Maar het is nog niet genoeg. Schrijven hoort mijn focus te zijn, en dat zal het vanaf nu zijn. Niet vanaf 1 januari, want dat zou een goed voornemen zijn en daar geloof ik niet in. Nee, vanaf vandaag, 29 december, ga ik doen wat ik al heel lang had moeten doen. Schrijven. En daar ben ik zojuist mee begonnen.